άτιτλο

Δεμένη στους δείχτες ενός ρολογιού

με αίσθηση ασφάλειας

επιχειρεί την κατάβαση

ανίκανη όντας να πιάσει και να πιαστεί

ή ν’ ακουστεί ακόμα

ένεκα που δεν εννοεί τις λέξεις

και αιωρείται

ως επίφαση παρουσίας που δεν βρίσκει στόχο

έκπληκτη απ' την κώφευση του πάσχοντος

επισφραγίζοντας τ’ αποφθέγματα του συναφιού της

«ουκ έστι πράξις

περί άκοντα σωθείναι»

Ωστόσο

κάποιοι την συγχέουν με τη νεκρή αδελφή της

και την αποκαλούν συμπόνοια.

(Σόρυ για το μονοτονικό στ' αρχαία)