Η έννοια της αυτοκριτικής και ο πολιτικός προσδιορισμός της αριστεράς στις μέρες μας.

Καλά το καταλάβατε, η περίοδος που τα καλύτερα παιδιά κουραστήκανε και γύρισαν στο σπίτι, έληξε. Όσοι από μας ζούμε ακόμα, εισπράττουμε καθημερινά στο πετσί μας εδώ και χρόνια τ' αποτελέσματα της πολιτικής απραξίας σε όλες τις εκφάνσεις. Γιατί στην πραγματικότητα άλλο δεν κάνουμε από το να ψηφίζουμε για να ξεμπερδεύουμε. Κι αυτό οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών το ξέρουν και το χρησιμοποίησαν με τον πλέον αίσχιστο τρόπο. Ας δώσουμε λοιπόν ένα τέλος στην άρνηση της πολιτικής συνείδησης και ας σκεφτεί ο καθένας μας το ποσοστό ευθύνης που του αναλογεί, για τα χάλια της χώρας μας τα τελευταία χρόνια.
Και βέβαια ο καθένας σύμφωνα με το που έχει ταχθεί αλλά και σύμφωνα με το κατά πόσο ο χώρος που ψηφίζει τον αντιπροσωπεύει ταξικά, για να δούμε και τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζει ένα σοβαρό μέρος του ελληνικού λαού.
Δεν μ' ενδιαφέρει να στρέψω τη σκέψη μου στη φάση αυτή το κατά πόσο οι μέδοθοι και οι τακτικές των πολιτικών σχημάτων (κι όχι κομμάτων το τονίζω), οδηγούν στο αποτέλεσμα μιας εκλογικής επιτυχίας.
Στόχος δεν είναι το ποιος θα πάρει τη θέση του σημερινού πρωθυπουργού και με βάση ποια κομματική προπαγάνδα αυτό θα επιτευχθεί. Στόχος πρέπει και θα είναι, μέσα από το πολιτικό σχήμα που με εκφράζει αυτή την εποχή τον ΣΥΡΙΖΑ, η διαχείριση των κοινωνικών, οικονομικών, εθνικών ακόμα προβλημάτων από τους ίδιους τους ανθρώπους που τα βιώνουν και ανεξάρτητα από τους εκλογικούς στόχους ή τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Έχω ακούσει πολλούς να ρωτάνε αν ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στην διακυβέρνηση ή την ακυβερνησία. Είναι κατά την άποψή μου αφελής το λιγότερο μια τέτοια ερώτηση, δεδομένου ότι είναι αδύνατο να υπάρξει ακυβερνησία διότι η λέξη "κυβέρνηση", είναι συνυφασμένη με τη λέξη "εξουσία" και εξουσία μέχρι τώρα έχουμε δει να ασκούν επί κυβερνήσεων άλλες οικονομικές δυνάμεις που υπάρχουν και θα υπάρχουν ανεξάρτητα από το πόσες κυβερνήσεις θ' αλλάξουν μέσα στα επόμενα τέσσερα ή οκτώ χρόνια, και καθόλου δεν πρόκειται από αυτό να πληγούν τα συμφέροντα των καπιταλιστικών αυτών δυνάμεων ούτε βεβαίως να πάψει η εξουσία τους. Άρα το θέμα δεν είναι με ποια κυβέρνηση αυτό θα εφαρμόζεται, αλλά ποια θα είναι η πολιτική και κοινωνική εκείνη δύναμη που θα βρεθεί απέναντι σ' αυτά τα συμφέροντα κι όπως πολύ καλά ξέρουμε δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα του απλού εργαζόμενου, με τα συμφέροντα της μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού.
Θέλω να κάνω ξεκάθαρο από εδώ μέσα, για όσους ευκαιριακά ή συστηματικά με διαβάζουν, ότι δεν θα είχε κανένα νόημα η κάθε προσωπική αγανάκτηση που κατά καιρούς έχω γράψει για τα τεκταινόμενα της ζωής μου, αν αυτά δεν είχα τη συναίσθηση ότι είναι απόρροια μιας κοινωνικής και πολιτικής αποσύνθεσης που τις επιπτώσεις της πληρώνει κάθε απλός άνθρωπος. Υπήρξα ανέκαθεν τοποθετημένη πολιτικά, κι αν εδώ έχω βρει έναν χώρο για να εκφράζω τις βαθύτερες και πιο επιφανειακές ανησυχίες μου, θα ήταν λάθος να αυτολογοκριθώ στο όνομα μιας αναγνωσιμότητας, κρύβοντας τις πολιτικές πεποιθήσεις μου και την όποια μου ταυτότητα. Δεν έχω ούτε σκοπό να το γυρίσω στην πολιτικολογία, αυτά όλα τα γράφω με αφορμή την πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται να πραγματοποιηθεί από τις 14-16 Μαρτίου και την παρουσία μου χθες σε μία άλλη, προκαταρκτική θα έλεγα, που έγινε σε μια από τις αίθουσες του δημαρχείου Καισαριανής, ελλείψει στέγης.
Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, αγνοώντας τις άλλες συνιστώσες αυτού του σχηματισμού, που είναι από κάθε παλιό αριστερό κόμμα, τάση, σχήμα και διαφοροποίηση και είναι λάθος να θεωρείται πως ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι ο μαέστρος του όλου κινήματος, άσχετα αν βουλευτικά βρίσκεται σε πιο αναγνωρίσιμη θέση. Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις της αριστεράς που κατά το παρελθόν ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, βγάζοντας στην άκρη τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους, στο όνομα μιας επικοδομητικής συνεργασίας και για το καλό του κινήματος.
Μαοϊκοί, Εκκετζίδες, Μλουδες, Λμούδες, Τροτσκιστές, παλιά και νεότερα σχήματα της αριστεράς ακόμα και παλιοί ΚουΚουέδες.
Οπωσδήποτε η φθορά των δυο μεγάλων κομμάτων και ιδίως αυτή του ΠΑΣΟΚ έστρεψε τη ματιά ενός ποσοστού των ψηφοφόρων προς την εναλλακτική αυτή, άποψή μου είναι ότι αυτά τα νούμερα που ακούγονται σήμερα δεν αντιπροσωπεύουν τη σταθερή θέση και καλά είναι να έχει κανείς συναίσθηση της πραγματικότητας, είναι μια περιστασιακή στροφή που δεν εγγυάται το μέλλον και το αποτέλεσμα επικείμενων εκλογών. Ωστόσο εφόσον πια ο χαρακτήρας αυτού του σχηματισμού έχει αποσαφηνιστεί, έστω και με καθυστέρηση μερικών ετών, είναι πλέον σαφές πως όποιος προσελκυσθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πια πως επιλέγει να υποστηρίξει έναν χώρο της αριστεράς, που βρίσκεται απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό της Ν.Δ και την έννοια της κεντροαριστεράς που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς και ως κεντροδεξιά του ΠΑΣΟΚ. Μόνος του ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είδαμε πως προσπαθούσε να ισορροπήσει τις τάσεις αυτές με σοβαρό αποτέλεσμα να αμφισβητηθεί η ίδια του η ταυτότητα αλλά πλεον αυτός είναι ένας κίνδυνος που έχει απομακρυνθεί, αμέσως μετά την παρείσφρηση των άλλων συνιστωσών που αποτέλεσαν μαζί του τον ΣΥΡΙΖΑ και οι θέσεις είναι ξεκάθαρες.
ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει συνεργασία και σύμπραξη κάθε αριστερής συνείδησης, είναι η απόφαση να μπει ένα τέλος στις βεντέτες και τα κομματικά συμφέροντα του παρελθόντος και ένα κάλεσμα προς κάθε ελεύθερη και καθαρή σκέψη, ανεξάρτητα προηγούμενων εκλογικών επιλογών να σχηματιστεί ένα κίνημα δυνατό, ενεργό και αποτελεσματικό μέσα στο σώμα της κοινωνίας κι όχι εικονικό, που θα υπάρχει με τους εκπροσώπους του από τα ΜΜΕ και θα ορίζεται η δυναμική του από τα αποτελέσματα των τελεοπτικών μετρήσεων.
Δεν είναι μόνο η φθορά λοιπόν των δυο κομμάτων ή η εκλογή του Τσίπρα που έφερε ένα μειδίαμα ικανοποίησης στον κόσμο της αριστεράς, είναι κυρίως οι παράγοντες εκείνοι που αποφάσισαν να του αποδώσουν το ρόλο που απαιτείται, προκειμένου να ζήσει ο λαός μας καλύτερες μέρες στο μέλλον, με δική του ευθύνη, σύμπραξη και απόφαση. Είναι η ελπίδα για την κοινωνική και πολιτική ανόρθωση του τόπου μας, για την οικονομική βελτίωση των εργαζομένων, για τα κοινωνικά του δικαιώματα, για την ανθρώπινη και ίση αντιμετώπιση των μειοψηφιών, για το πολιτιστικό και πολιτισμικό του γίγνεσθαι.
Αυτά όλα είναι για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό θα βρίσκομαι στην πανελλαδική σύσκεψη που οργανώνει και σε κάθε άλλη του προσπάθεια να κάνει γνωστή την απόφαση της ενσωματωσής του μέσα στην κάθε κινητοποίηση του κόσμου που στόχο έχει την προάσπιση των δικαιωμάτων του και την κατάργηση κάθε αντιλαϊκού μέτρου από το οποίο βάλλεται, (ασφάλιση, εργασιακές συμβάσεις, υγεία, μισθοί, ανεργία, ημιαπασχόληση, συνταξιοδότηση και τραπεζιτικό αλαλούμ δανείων σε βάρος των πολιτών).
Από κει και πέρα είναι θέμα ατομικής ευθύνης μας, το πως αντιδρούμε, το πως εισπράττουμε αλλά και το πως ενεργούμε απέναντι στο κάθε κακώς κείμενο, σαν ευσυνείδητοι και δημοκρατικοί πολίτες αυτής της χώρας και ο νοών για μια ακόμη φορά, νοείτο.
Τα αριστερά κόμματα από καταβολής, πέραν της όποιας κριτικής προς τις κυβερνήσεις, ασκούσαν και την αυτοκριτική τους. Άκουσα χθες μια σοβαρή αυτοκριτική για την στάση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τα τελευταία χρόνια που έγινε αφορμή να χαρακτηριστεί από άλλους σαν ουρά του ΠΑΣΟΚ κι από άλλους σαν ουρά της Ν.Δ, ακριβώς επειδή δεν είχε ξεκαθαριστεί στους κόλπους του αν θα συμπεριλάβει στην πολιτική του ταυτότητα και την ιδέα της κεντροαριστεράς και τα αποτελέσματα είναι γνωστά, έχασε ένα σημαντικό ποσοστό από τους ανθρώπους που ήταν ενάντια σε αυτό.
Εγώ θαυμάζω τη δύναμη της αυτοκριτικής που δεν γίνεται δημοσία χάριν εντυπώσεων βλέπε Γιωργάκης, αλλά με στόχο την αυτοβελτίωση και την αποφυγή παρόμοιων λαθών στο μέλλον. Ξέρω όμως πως στις μέρες μας όπου ακόμα και η καθαρή πράξη είναι ύποπτη στα μάτια του καθενός για το τι κρύβει από κάτω της, τίποτα δεν σημαίνουν τέτοιες κινήσεις για πολλούς ανθρώπους. Κι όμως, χωρίς την ειλικρινή αυτοκριτική ούτε σε ατομικό ούτε και σε συλλογικό επίπεδο, δεν θα συμβεί να αλλάξει η τροχιά των πραγμάτων προς καμιά θετική κατεύθυνση.
Μην κοιτάτε που όταν τα πράγματα γίνονται κραυγαλέα και τότε μόνο θυμούνται μερικοί τη λέξη μόνο και μόνο για να σώσουν το τομάρι τους την τελευταία στιγμή.
Τώρα εγώ είπα αυτά. Θα πράξω ανάλογα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να φέρει σε πέρας την αποστολή του σαν πολιτική δύναμη, θα φταίει ότι εγώ και κάθε εγώ, που είπε ότι θα κάνει και θα πράξει αυτά, έμεινε στα λόγια και ξαναγύρισε στη νιρβάνα του τηλεκοντρόλ.
Υπογράφω τα λόγια μου
Ελένη Μπάλιου