Saturday, March 01, 2008

άτιτλο (Στο Νίκο)

Είσαι μόνος σου. Θέλεις να μιλήσεις αλλά σ' έχουν εγκαταλείψει τα λόγια.
Στήνεις μπροστά σου τους ανθρώπους
που θα είχες κάτι να τους πεις,
αλλά σ' εγκατέλειψε το βλέμμα τους.
Τους ανθρώπους όλους, την ψυχή τη μία
σ' εγκατέλειψε άραγε και η ψυχή σου;
Θέλεις να πεις τόσα πολλά με τ' ακροδαχτυλά μου.
Γιατί στις φυλακές ακούγονται μόνο οι ιαχές των ναυαγίων
Τίποτα δεν τολμάς να νιώσεις με τ' αυτιά σου
πέρα από τη δόνηση του χρόνου μέσα σου.
Μέτρησες έσω τη ζωή σου ανάποδα,
ή η ζωή σου έξω μέτρησε εσένα;
Είναι όρθιος αυτός ο κόσμος που βαδίζει οριζόντια
ή εσύ κάθετα ονειρεύεσαι τις αυταπάτες;
Είναι η ανάγκη σου όσο εμφανής διαβάζεται,
ή χρησιμοποιεί για παραβάν τη διαφανειά σου;
Ποια είναι η σύσταση της ενέργειας
που σε βυθίζει στα προστατευμένα της λήθης σου;
Ποια είναι η υφή της κραυγής που στους βυθούς σου κατέπνιξες;
Και κείνες οι μόνες ικανές φωνές να σου φέρουν χαμόγελα,
έγιναν πια οι άκρες του μαστιγίου που χαράζουν τα μάτια σου.
Τι καταπίνεις στα περισσεύματα της αντοχής σου;
Πως ζεις;
Είσαι μόνη σου
και του θανάτου έγινε η μοναξιά σου εφιάλτης.
Είσαι το χαμένο παιδί μιας ασύστατης οικογένειας.
Η χαμένη αδελφή ονείρων δίχως σώμα.
Ποια ψυχή έχει ανάγκη το ταλέντο στη αναγνώριση του πόνου της;
Ποια ψυχή λιμοκτονούσα δεν βλέπει κρέας επάνω στο κόκαλο;
Σ' ένα άδειο δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους
δαγκώνεις και γλείφεις την καθεύδουσα χαρά σου .
Κολλώδες της συντέλειας το σπέρμα
στα σώματα των αγγέλων
κι εσύ μια θολή περιπάθεια
που ρουφά με μανία τη φλέβα του πόνου.


θα ξανασκεφτώ το τέλος.

No comments: