αλύπηχτα φουρκαμενά κλωθίρες αρμαχνίζουν
έντρα τσακάτρος μάλακσος ορδιά κι αποχαυλώνει
τραγάβνια πόλερο τραγλό ιο διχοτσιγκέλουν
μόνιποι τράβελα περσούν έτο ουέ καυτώνει
αυσέ τον ήλιαγο κοιλόν ομούρα απαντάχει
αυσέ τον ίσκανο μαυλό χωρίκα μποριλάχει.
ωρφέ! Της τσάκως απονόδα!
ωρφέ! Της κόπρας φαρτονόβα!
Εφράσμενα λογαφρενά πρεστές καθικουτράνε
και τα χαφτίρια και τα σκα και τα κουπλά κουπράνε
ασμάνυχτα ξεγλιφαγιούν και αχάρατρα ορμαγεύουν
θέσμα τον άμπορα γνωτό πρεστόποδο καθλεύουν
ωρφέ! Της λούπας διαμενόρροια!
ωρφέ! Της μπάφλας ελιτόρροια!
Κατίγια υμαί αυσέ τον απαντάχει;
γιατίκα ωρφέ, πρεστές τον μποριλάχει.
9 comments:
καλά...
έγραψες!
savra
Ελπίζω να κατάλαβες το υψηλόν νόημα αυτού του ποιήματος και ν' αποφύγεις παρόμοια λάθη.
Τρομάρα μας....
την τύφλα μου κατάλαβα. μου αρέσει πώς ακούγεται: ύψιστη αρετή, σίγουρα παραπώνω από οποιοδήποτε νόημα ή περιεχόμενο. αυτά είναι μόνο η αφορμή.
με φιλί στο κούτελο
νομίζω ότι ίσως τα πούμε ύντομα
ή καλύτερα (σ)ύντομα
και παραπ(ά)νω
Πολύ καλό, εσύ θα ξέρεις πως είχε επιδοθεί σ' αυτό το είδος κι ο Μιχάλης ο Κατσαρός :))
καλημέρα
Όχι Νίκο δεν είχα ιδέα πως έκανε το ίδιο και ο Κατσαρός, ήξερα όμως πως το έχει κάνει ο φίλος μου ο Άκης ο Πρίντεζης που έχω και στο refene Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια.
Post a Comment