Ιούνης του Καρκίνου
κι ένα κεφάλι στάχτη
διπλό κενό κρεβάτι
το δώρο τ' ουρανού
το άρωμα του δυόσμου
ξεπούλησε το βιος μου
στο λίγο του καιρού
Να φέγγει καλοκαίρι
σαν μακρινό αστέρι
που τρεμοσβήνει αχνό
κι εγώ σαν ακροβάτης
ν' αρπάζομαι απ' το χθες μου
και να το σπάω ξερό.
Ιούνης του Καρκίνου
και το κυκλώπειο μάτι
της νύχτας
καίει τ' άνθη τ' ανούσιου λυγμού
Βαρέθηκε τις λύπες
στη θέση αυτών που είπες
στο φως του αυγερινού.
Ως τ' άλλο μεσονύχτι
ο δείχτης του μυαλού μου
θά' χει στραφεί στην ώρα
του μέσα μου σεισμού
και τέρμα το ξενύχτι
και η νεκροψία στο σώμα
του εξευτελισμού.
11 comments:
"Ως τ' άλλο μεσονύχτι
ο δείχτης του μυαλού μου
θά' χει στραφεί στην ώρα
του μέσα μου σεισμού"
γλουπ!
νυκτι
Ναι σιγά. Μπροστά στα δικά σου...
Kαλησπέρα!!
Ρε Λενιώ, χωρίς να πιστεύω στη λογική της με πίεση αίσθησης του χαζοευδαιμονισμού που θέλουν να αισθάνονται κάποιοι αυθυποβάλλοντας στην ουσία το ρηχό τους είναι, ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ και με αξιόλογους ανθρώπους και συγγραφείς- ποιητές σαν εσένα που συνήθως γράφετε με ύφος απόλυτης και απέραντης απογοήτευσης που νομίζει κανείς πως μετά απο κάποια γραπτά σας, είστε έτοιμοι να ανέβετε στη βάρκα για το διάπλου της Αχερουσίας...
Φιλί γλυκό εις τας παρειάς.
Καλο Σ/Κ
Πρεσβύωψ
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όλα. Πλιν του γεγονότος ότι δεν λέει αυτό που πιστεύεις το ποίημα. Κάνει μια νύξη σε μια κακή μνήμη, εξ ου και ο τίτλος "επετειακό" για να δηλώσει ότι πηγαίνει πέρα απ' αυτήν και τα πικρά συναισθήματα που συνοδεύει. Ξαναδέστο...
φιλάκια μπακ.
Και σόρυ για το κεκτημένο "πλιν" πλην είναι :)
Καλημέρα!
Δικό μου το λάθος. Έπρεπε να διευκρινήσω, ότι ο συγκεκριμένος γενικός αφορισμός δεν αναφερόταν στο ποίημα αυτό.
Καλή Κυριακή.
Πρεσβύωψ
Εντάξει αλλά επειδή αναφέρθηκες και γενικά και προσωπικά, εγώ δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ ότι όντως, σπάνια τα ποιηματά μου ξεφεύγουν από το βάρος μιας θύμησης που πονάει και ναι σε ότι αφορά το βλέμμα μου στο μέλλον, αν και μια κάποια ελπίδα τη διατηρούν, δεν βγάζουν ωστόσο και πολύ αισιοδοξία. Όμως πρεσβυωπά μου, ο καθένας που γράφει δεν είναι τίποτε άλλο από δέκτης καταστάσεων και ναι μεν μπορεί να συνδέονται άμεσα αυτές και με το που εστιάζει κανείς, αλλά εγώ προσωπικά δεν θα είχα κανένα λόγο να γράψω, αν μπορούσα να εστιάσω σε μια χαρούμενη, ή απλώς ανεκτά βιώσιμη πραγματικότητα. Την αμαρτία μου τη λέω. Από την άλλη έχω κι έναν ψυχισμό έτσι κάπως παράξενο, ποτέ δεν θυμάμαι να ένιωσα την ανάγκη να περιγράψω γραπτώς μια μεγάλη χαρά μου ή μια εσωτερική απόλυτη ευτυχία αν και έχουν υπάρξει τέτοιες στιγμές στη ζωή μου φυσικά. Γιατί; Γιατί όλο αυτό συνοδεύεται από την αγωνία της εφημεροτητάς του και ως εκ τούτου θεωρώ πως πρέπει μέσα στο χρόνο που μου δίνεται (δινόταν), να τα ζήσω και να τα νιώσω όλα, δεν υπήρχε χρόνος για περισυλλογή και η ποίηση, τα ποιήματα, η αυτά που τέλος πάντων παίρνουν τη μορφή ενός ποιήματος αδιάφορα αποτελέσματος, όλα γράφονται ακατάπαυστα μέσα σου περιμένοντας τον επίλογο. Φαίνεται πως έτσι, με τέτοια ψυχολογία, ίσως δεν είμαι ικανή ν' απολαύσω τίποτα ολοκληρωτικά. Οκ, δεν ισχυρίζομαι πως είμαι. Και οκ, είναι μια προσωπική μάχη που φαίνεται πως έχω χάσει. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν γίνεται επιτηδευμένα.
Σε φιλώ.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Σε παρακαλώ μη με ξαναφιλήσεις φορώντας κραγιόν!! Αφήνει σημάδια!!!
Δέχομαι ευχαρίστως φιλιά αλλά χωρίς κραγιόν!!!!
Πρεσβύωψ
Άλλη στο άφησε το σημάδι, δεν ψάχνεις στο μαξιλάρι σου; χεχε
Α ναι, καλημέρα πρεσβύωψ, χωρίς κραγιόν.
καλημερα αδελφη
Post a Comment