Ένα θα πει ένα.

Σηκώθηκε από την καρέκλα της μόλις άκουσε το ονομά της. Ντροπαλή, κοίταξε με δέος το συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν ήταν ένα παιδί της τέχνης, κι αν ήταν, δεν είχε έρθει σήμερα εδώ γι' αυτήν. Άπλωσε μπροστά της το κειμενό της κι άρχισε την ανάγνωση. Σχεδόν όλοι είχαν έρθει με ένα κείμενο στην τσέπη ή στο μυαλό τους. Όλοι οι μεγαλύτεροι από αυτήν. Αυτή ένα κορίτσι που μόλις αποφοίτησε από μια σχολή άσχετη με τη δουλειά της. Όλοι οι μεγαλύτεροι απ' αυτήν είχαν εξασκήσει τη γλώσσα τους, τόσα χρόνια να την ακονίζουν με αντιπαραθέσεις κι επιχειρήματα. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως ε;
Το κορίτσι διάβασε την πρώτη παράγραφο και μετά έβαλε το χαρτί στην άκρη. "Το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα έπρεπε να λέγεται το έγκλημα της ανθρωπότητας εναντίον του εαυτού της. Η οικολογική καταστροφή που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη είναι έγκλημα της ανθρωπότητας εναντίον του εαυτού της. Αν η ανθρωπότητα δεν σταματήσει να εγκληματεί εναντίον του εαυτού της, αν δεν αναλάβει την ευθύνη για τις καταστροφές, αν δεν αρχίσει άμεσα να εφαρμόζει τις λύσεις για να μη ζήσει τα χειρότερα, δεν βρίσκω κανένα νόημα με κάθε σεβασμό τους παρευρισκόμενους, στο να χάνει το χρόνο της με αναμετρήσεις πολιτικές, φιλοδοξίες και όνειρα που μόνο πάνω σε στέρεο έδαφος έχει το δικαίωμα να κάνει κανείς, είτε φτωχός είτε πλούσιος και αυτό ακριβώς το έδαφος είναι που εξακολουθεί να αφήνει αδιάφορη την ανθρωπότητα. Είτε κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση, είτε σε κόμμα είτε ανένταχτοι, αν δεν βγούμε από το κόμμα μας, σε λίγα χρόνια από τώρα δεν θα έχει καμιά σημασία ούτε κι αυτή η κοινωνική ανισότητα, ούτε και τα δικαιώματα ούτε και οι συνθήκες διαβίωσης ούτε το βιοτικό επίπεδο, ούτε η παιδεία, ούτε τίποτε από αυτά που η ανθρωπότητα σήμερα έχει στην κορυφή των προτεραιοτήτων της και διαπραγματεύεται από τις ανάλογες θέσεις. Ακόμα και τώρα που η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, εδώ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, δεν φαινόμαστε να έχουμε συνειδητοποιήσει αυτή την τραγική αλήθεια. Αυτά έχω να πω".
Το κορίτσι κόκκινο κόκκινο σαν την παπαρούνα, δίπλωσε το χαρτί της και κατέβηκε από την εξέδρα. Ακούστηκαν κάποια χειροκροτήματα, ύστερα ανακοινώθηκε ο επόμενος ομιλητής. Κι αυτός κι μεθεπόμενος και παραμεθεπόμενος μίλησαν για κάτι άλλο, το ίδιο και το αυτό που είπε δηλαδή ο επόμενος με άλλα λόγια, παρμένα από την μεγάλη γκάμα της ξερής φιλοσοφίας με μια ηχώ από δεκαετία 60 και μια φωτιά παγωμένη μέσα στις δεκαετίες, σαν φωτιά από τζάκι τεχνητό που σου δίνει μονάχα μιαν επίφαση θερμότητας γιατί κοιτάζεις το φως το ηλεκτρικό μέσα του.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κρύβω λόγια και αισθήματα για χάρη κανενός. Δεν ήμουν έτσι. Μου το δίδαξε η χρόνια υποταγή μου στον έρωτα και το φίμωμα της φωνής μου στο φόβο του τέλους. Ας πάνε στο διάβολο και οι έρωτες. Οι όποιοι έρωτες. Είτε αφορούν προσωπικές καταστάσεις, είτε την αφοσίωση στο μεγάλο και ασίγαστο όνειρο της αριστεράς.
Εκείνο το κορίτσι που σκυμμένο μετά κρατούσε τα ξαναμμένα μαγουλά του πίσω από την τετράγωνη πλάτη ενός τετράγωνου κεφαλιού, ήταν για μένα όλη η σύσκεψη.
Μετά από τρεις τέσσερις ομιλίες που ήταν σαν η ίδια με άλλα λόγια, δεν είχα την αίσθηση πια πως πρόκειται ν' ακούσω κάτι σημαντικό. Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Ακριβώς εκεί, έξω, είδα τη δύναμη της ανθρωπότητας στοιβαγμένη σε τεράστιους λερούς όγκους αποσυντεθειμένων προϊόντων, χαρτιά, σακούλες, μπουκάλια και κουτιά αναψυκτικών, χυμένα έξω από τους κάδους που συνόδευαν το φαγητό που πετάχτηκε, σ' αυτή τη χτυπημένη από το κεφάλαιο χώρα της ανέχειας με την ημιαπασχόληση, τις πενιχρές συντάξεις, την ανεργία, τα χρέη, τα αβάσταχτα βάρη. Και στο Θησείο ένας τύπος ρακένδυτος μου ζήτησε ένα τσιγάρο κι εγώ του έδωσα δύο για να του παραστήσω την καλή κι αυτός μου είπε με ύφος αυστηρό και περήφανο. "Εγώ σου ζήτησα μόνο ένα. Δεν ξέρεις αριθμητική; Ένα!"
Άντε μετά να ξαναβρείς τα μέτρα σου. Κι αν η άνοιξη παραμένει ακριβή το ξέρουν αυτοί που την πληρώνουν. Με όποιο τρόπο και κόστος.