Monday, March 31, 2008

Η πέννα που έγινε χορδή

Η Επαφή με τους δημιουργούς του ίντερνετ είναι αρχικά οπτική. Πως ανοίγεις ένα βιβλίο και το ξεφυλλίζεις με περιέργεια πριν αποφασίσεις να κάτσεις κάτω να το διαβάσεις; έτσι.
Διάλεξα τη λέξη "δημιουργός" έναντι τόσων άλλων γιατί στο ίντερνετ κυρίως στα blogs γράφουν και άνθρωποι που λιγότερη έως καθόλου σημασία δεν δίνουν σε κείνο το κομμάτι γραφής που αφορά την τέχνη, χωρίς να σημαίνει πως ο λόγος τους δεν είναι σημαντικός στα θέματα που διαπραγματεύονται. Κι εδώ θα μπορούσα να αναφέρω μερικές εξαιρέσεις αλλά διαλέγω να μη το κάνω για ένα και μοναδικό λόγο. Όποιος αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί μέσω ενός ιστολογίου όποια φόρμα και να έχει αυτό, σημαίνει πως θέλει ν' ακουστεί. Όποιος θέλει να ακουστεί, σημαίνει ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο μέσα του αυτά που έχει να κατονομάσει ακόμα κι αν έχει την τάση να κάνει πλάκα. Δεν γίνεται να μην είναι σημαντικό οτιδήποτε έχει να πει ένας άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να το βγάλει.


Οι δημιουργοί, ξέχωρα ότι νιώθουν την ανάγκη αυτή, νιώθουν παράλληλα και την υποχρέωση να δουλέψουν τον λόγο τους, να τον πλάσουν με τρόπο που να παραπέμπει στην τέχνη και βλέπουν διαρκώς μπροστά τους αυτή την πρόκληση.
Οι δημιουργοί κάνουν την πίκρα τους σάτυρα, την κραυγή τους τραγούδι η ποίημα, τα ονειρά τους παραμύθια, την εμπειρία τους διήγημα, και μυθιστόρημα, τις απορίες τους φιλοσοφία και σχεδόν ποτέ δεν μπορούν να είναι σίγουροι για τα συμπερασματά τους. Όχι γιατί δεν έχουν άποψη και θέση αλλά γιατί δεν θέλουν να βλέπουν κοντόφθαλμα, μονόδρομα, παρορμητικά μόνο και υπο το κράτος συναισθηματικής φόρτισης. Ωστόσο είναι άνθρωποι κι αυτοί. Κι όταν πονάνε έχουν βρει τον τρόπο να το λένε με χίλιους τρόπους ή και απευθείας. Έχουν μάθει μέσα στα τόσα χρόνια εξάσκησης να εκτίθενται στα μάτια των αναγνωστών τους. Τόσο πολύ μερικές φορές που αρχίζει ο αναγνώστης και αναρωτιέται αν πρόκειται για πραγματική έκθεση ή για μια μυθιστορηματική περσόνα που συνεχίζει να ζει και στην εκτός συγγραφής ζωή ενός τέτοιου γραφιά.
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Υπάρχει εκτός συγγραφής ζωή για έναν γραφιά και σε τι έκταση αυτή εξαπλώνεται; Μήπως οι γραφιάδες δεν είναι τίποτε άλλο από απροσάρμοστα κι εγωκεντρικά άτομα που έβαλαν στη θέση του πραγματικού κόσμου τον δικό τους και προσπαθούν να παρασύρουν κι άλλους σ' αυτόν;
Ιδού η φωτισμένη απάντηση που την σκέφτηκα μόλις τώρα και μας λύνει όλες τις απορίες.
Ιδέα δεν έχω φίλοι μου. Εκείνο που ξέρω είναι ότι μ΄αρέσει αυτός ο κόσμος τους. Κι όταν βλέπω έναν άνθρωπο ικανό με τον λόγο του να με τραβήξει μέσα του και ν΄αρχίσω να ανακαλύπτω ξανά τις αλήθειες μου, να βλέπω να αποκαλύπτονται στα μάτια μου οι δικές του αλήθειες που είναι εξίσου σημαντικές και σεβαστές με τις δικές μου, ένας άνθρωπος ικανός να με κάνει να νιώσω οίκτο ακόμα και για τα σκουλήκια, να με κάνει να μπω στα παπούτσια του αλλουνού και να δω τις συνθήκες του και τις προτεινόμενες επιλογές του αν υπάρχουν, ένας άνθρωπος ικανός την ίδια στιγμή που μου γυρίζει το στομάχι ανάποδα να μου αφυπνίζει το έλεος για τις πιο καταδικαστέες περιπτώσεις, ένας άνθρωπος που σημαδεύει κατευθείαν στην απολυτότητα του "είναι" σου και σου αποδεικνύει πόσο μικρόψυχος μπορείς να γίνεις και πόσο αυτή η μικροψυχία έχει καταφέρει να αφορά στο σύνολό της την κοινωνία και σένα μαζί, ε τότε αυτός ο άνθρωπος για μένα έχει πει κάτι πολύ σπουδαίο. Για να το πει, τον έχει βασανίσει, το έχει μάθει από τα λάθη και τα παθηματά του, από το κάθε του τέλος και την κάθε του αρχή, τότε αυτός ο άνθρωπος έχει καταφέρει να με πείσει ότι όλα αυτά εξυπηρέτησαν τον ιερό και ανείπωτο συχνά σκοπό της δικής του ύπαρξης. Αυτόν, του να κρατήσει μέχρι τέλους τα συστατικά στοιχεία που τον ορίζουν σαν άνθρωπο.
Αυτούς παρακολουθώ επισταμένα, όπου τους ανακαλύπτω κολλάω πάνω τους, στο λόγο τους, σ' αυτά που αποτελούν τους προβληματισμούς τους, στις συγγραφικές ή και μουσικές ακόμα προσεγγίσεις τους (θυμάμαι εκείνον τον rockerblogger), σε οτιδήποτε εκφράζουν μέσα από το διαδίκτυο που πέφτει στην αντιληψή μου. Μερικοί δεν ξέρουν καν ότι τους παρακολουθώ, αλλά νιώθω θλίψη όταν αποφασίζουν να διακόψουν την δραστηριοτητά τους σαν bloggers η κάτοχοι ιστοσελίδας, για να επιστρέψουν ολοκληρωτικά σε αυτόν τον έξω από εδώ απρόσωπο κόσμο. Γιατί εδώ μπορείς να παρακολουθήσεις σκέψεις, που δεν θα είχες την ευκαιρία αλλιώς παρά μόνο με την αγορά κανενός βιβλίου. Ενώ τώρα κοιτάζω τον/την παρακαθήμενο/η με λοξές ματιές στο λεωφορείο και αναρωτιέμαι αν έγραφε σε blog τι θα είχε να πει και πως θα το έλεγε. Πιάνω και βάζω λόγο στα πρόσωπα κι έχουν αποκτήσει τα περισσότερα πρόσωπα λόγο. Έτσι βλέπω πια τις περισσότερες αμίλητες φυσιογνωμίες. Ως άτομα με λόγο κρυφό.
Φανταστείτε τώρα τι παθαίνω να βλέπω τους φίλους μου να την κάνουν από δω μέσα. Αυτούς που ονόμασα φίλους μου χωρίς να τους έχω δει, μόνο και μόνο γιατί με έκαναν να νιώσω όμορφα με τα κειμενά τους, με ταξίδεψαν, μου κράτησαν συντροφιά, μου δίδαξαν και κάθε που έπαιρναν είδηση τα λούκια μου, μου χτύπησαν το παρόν. Ένα πέρασμα είναι κι αυτό το blog εδώ χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα για τον περισσότερο κόσμο, που άλλοτε κατά λάθος πέφτουν επάνω του και άλλοτε τους βγάζει ο δρόμος. Πάντα όμως θα υπάρχουν και νοσταλγοί της ηρεμίας σε ένα φτωχό αγροτόσπιτο, στην εξοχή, όπου η θύμιση ντύνει το χειμώνα τα γυμνά κλαδιά και το καλοκαίρι πρασινίζει τους λόφους. Χωρίς λεκτικές φανφάρες όλ' αυτά, χωρίς λογοτεχνικά τερτίπια, χωρίς λόγο επιτηδευμένο προς χάριν της ακουστικής αισθητικής, χωρίς υποκρισία, μόνο με τις απλές αλήθειες της πένας, με το λιτό στόλισμα των αισθημάτων, όχι λόγω τσιγκουνιάς, αλλά λόγω προσκόλλησης στο πρωτότυπο κάποιων αξιών. Κι αν εγώ αντί για "υπέβαλα το κειμενό μου προς ανάγνωση" το λέω "έριξα κείμενο στο ίντερνετ", κι αν εξαιτίας αυτού απέκτησα τις ταμπέλες μου, χέστηκα πατόκορφα κυρία Μανταλένα. Εκείνο που πάνω απ' όλα με τσουρουφλίζει είναι να βλέπω τους διαδικτυακούς συντρόφους μου να την κάνουν. Αυτό δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω και νομίζω δεν θα μάθω ποτέ. Γεια και χαρά σου ρε Νίκο, (vromios), το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε, απλά σκέπτομαι πως ο χρόνος δεν θα μας δίνει επ' αόριστον πίστωση για κάτι τέτοιο και με πιάνει ένα πράγμα γαμώτο, με πιάνει....
Σ' ευχαριστώ για την τιμή να μου επιτρέψεις να παρακολουθήσω την εξέλιξη των φεγγαριών σου και για όλες τις απίστευτα έντονες στιγμές που βίωσα διαβαζοντάς το. Γεια και χαρά σου ρε Νίκο που έσπευσες πρώτος και καλύτερος να με στηρίξεις στη χειρότερη φάση μου. Καλή συνέχεια.

4 comments:

Vromios said...

με τσακισες ρε ελεν!

καλη ανταμωση :)

ladybug said...

Χαίρετε, θα ήθελα αν μου επιτρέπετε να συμφωνήσω και να προσυπογράψω. Ευχαριστώ :)

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.
herinna/ said...

Νίκο, Πασχαλίτσα, δεν είχα τι να πω και το άφησα ασχολίαστο. Νίκο έρχεσαι κι Αθήνα ενίοτε ε;