Wednesday, March 05, 2008

Το ξύλο

Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η υστερία παντού, όπου η τηλεόραση την προβάλει και την ενθαρρύνει με τον χειρότερο τρόπο, όπου οι άνθρωποι στο δρόμο, στη στάση, στο μετρό ανέχονται τον διπλανό τους με σφιγμένα δόντια, έχουμε και τους ψυχολόγους, τους κοινωνιολόγους, τους ηθικολόγους, τους κάθε λογής -όγους, με τις στατιστικές τους και το απογοητευτικό συμπέρασμα για το πόσοι άνθρωποι έχουν δείρει τα παιδιά τους τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους και από κει και πέρα -ανατριχιαστικό!-περισσότερες.
Ζούμε σε μια κοινωνία ενοχική και υποκριτική μέχρι τα μπούνια. Που διαπαιδαγωγεί τους πολίτες της με τρόπο υστερικό, που προσφέρει στα παιδιά της πλαστικές αξίες, που προβάλει το μοντέλο του ορθού πολιτικά λόγου και της ευνουχισμένης σκέψης, που στιγματίζει κάθε φωτισμένη εξαίρεση και κάθε διαφορετικότητα με συμπεριφορά αποκλεισμού, που έστησε το σαθρό της background πασπαλισμένο από τα must της ηθικολογίας και στέλνει ύστερα τους σοφούς εκπροσώπους της να μας πληροφορήσουν ότι είμαστε όλοι σχιζοφρενείς. Ελα ρε! Σας πήρε πολύ για να βγάλετε το επιστημονικό σας συμπέρασμα; Και για να έχουμε καλό ερώτημα σε ποιους ακριβώς απευθύνεστε; Σ' αυτούς που ποτέ δεν έδειραν τα παιδιά τους ή στους άλλους που τα έδειραν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους; Ή σ' αυτούς που δεν έκαναν ακόμα παιδιά; Σκανδαλιστήκατε ξαφνικά γιατί η μάνα έδωσε μια ξυλιά στο παιδί της που πήγε και βούτηξε για παράδειγμα από το μπακάλη της γειτονιάς μια σοκολάτα κι έχετε την απαίτηση τώρα, αντί να του δώσει την ξυλιά του καημένου, να καθίσει κάτω και να το συμβουλέψει ότι δεν αρπάζουμε σοκολάτες όπου βρούμε, κι αν υποθέσουμε ότι αυτό (που δεν είναι απλή υπόθεση), χέστηκε για το τι το συμβούλεψες εσύ μιας και τα παιδιά έχουν την τάση να το κάνουν αυτό, θα ήταν πολύ προτιμότερο να του κολλήσουμε την ταμπέλα κλεπτομανής και ν' αρχίσουμε να το τρέχουμε στους παιδοψυχιάτρους για να αποβάλλει την κακή του τάση ε; Ε κοίτα να δεις πως πάει αγαπητέ μου ψυχίατρε, πελάτες θα βρεις ακόμα και στην Ελλάδα πια, δεν χρειάζεται να την πέσεις και στα παιδιά μας ή σε μας του ίδιους για να μας πείσεις για τη αναγκαιότητα της δουλειάς σου. Εγώ που αμφισβητώ τόσο το αποτέλεσμα της δουλειάς σου όσο και το αν πρέπει να έρθω να σου σκάσω όλο το μισθό μου σε δυο επισκέψεις, επίσης που αμφισβητώ τα στημένα προγράμματα πρόληψης και γονικής συμπεριφοράς στα δημόσια θεραπευτήρια, επίσης που δεν θέλω να φάω στη μάπα για το πόσο στραβά τα έκανα όλα στη ζωή μου και πόσο λάθος την πήρα, επίσης που διατηρώ το δικαίωμα της οργής, της αγανάκτησης και της αντίδρασης, επίσης που δεν θέλω να καταντήσω ένα χαμόγελο με το τικ του "όλα καλά", και δεν γουστάρω ν' αποβάλω την άγρια φύση από μέσα μου που μ' αυτήν επιβιώνω μαλάκες, έδωσα πολλές ξυλιές στο παιδί μου.
Όταν εγώ είχα βουτήξει τη σοκολάτα, η μάνα μου με πήρε από το αυτί και με μια ξυλιά στον κώλο με πήγε πίσω στον μπακάλη και του την επέστρεψα και ύστερα ο μπακάλης σε συνεννόηση με τη μάνα μου, μου είπε πως αυτό στον κόσμο των μεγάλων μεταφράζεται με τη λέξη κλεψιά και η τιμωρία είναι σκληρότερη, είναι περισσότερο ξύλο και φυλακή.
Άμα τόλμαγα ας έκλεβα ξανά.
Έχω δώσει πολλές ξυλιές στο παιδί μου η σχιζοφρενής, τόσο γιατί όταν έπεφτε κάτω και χτυπιόταν και μελάνιαζε στο νήπιο από το κλάμα καθόμουν και το κοίταζα σαν χαμένη προσπαθώντας να καταλάβω τι στο διάολο του το προκάλεσε αυτό, και μέχρι να τα καταλάβω όλα αυτά το παιδί είχε γίνει σαν στρουμφάκι από ένα απλό όχι που άκουσε, όσο και γιατί ανακάλυψα πως λειτουργεί το σοκ στις περιπτώσεις αυτές. Με μια μάπα, το παιδί ερχόταν αμέσως στα συγκαλά του, σηκωνόταν επάνω έχοντας αποδεχτεί το όχι και ζήταγε και συγνώμη να βεβαιωθεί ότι δεν το τράβηξε τόσο μακριά κι ότι ακόμα το αγαπάς και το θέλεις.
Και ύστερα το παιδί πήγε στο σχολείο. Και γνώρισε άλλα παιδιά που δεν έχουν φάει ούτε μια ξυλιά στη ζωή τους. Και τα μολύβια της και τις γόμες της και την κασετίνα της ολόκληρη και τα μπουφάν της έχασε, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΑΦΗΚΑΝ από τους ψύχραιμους γονείς, και τη σειρά της της έφαγαν και τελευταία μια ζωή έμενε να πάρει το δώρο που μοίραζαν, και πάνω από το σώμα της πέρασαν τα παιδιά που δεν έχουν φάει μια ξυλιά στη ζωή τους, και στην κατασκήνωση περίμενε τη σειρά της να φάει και νηστικιά έμεινε, και στην εκδρομή περίμενε τη σειρά της να πιει νερό και λιποθύμησε. Δεν είδα κανέναν ευαίσθητο γονιό να δίνει ένα σκατό για τη συμπεριφορά του παιδιού του, κοιτάζοντας ένα παιδί είναι αλήθεια πως βλέπεις το γονιό του και είδα το πνεύμα με το οποίο πολλά παιδιά "καθώς πρέπει" οικογενειών μεγαλώνουν και καμάρωσα.
Δεν μεγαλώνει παιδιά αυτή η κοινωνία με στόχο να τα κάνει χρήσιμους και ευαίσθητους ανθρώπους μέσα της. Μεγαλώνει αρπαχτικά, κυνικά τερατάκια θεωρούν ότι εξυπακούεται πως και θα αρπάξουν και θα τσαλαπατήσουν και θα χλευάσουν το διαφορετικό και θα το κατατρέξουν και θα του επιτεθούν ακόμα στα καλά του καθουμένου.
Είναι απίστευτη η βία που επικρατεί στα σχολεία και απίστευτο το πως εκδηλώνονται τα παιδιά των οικογενειών με τις αυστηρά προσεγμένες μεθόδους του ψυχοπαιδιατρικού τυφλοσούρτη έξω από το σπίτι τους.
Τι θέλουν να μας πούνε τώρα όλοι αυτοί που βγαίνουν και στιγματίζουν με χαρακτηρισμούς κάθε γονιό που έριξε μια ξυλιά στο παιδί του δεν κατάλαβα. Και γιατί να ταυτίζουν τους συγκρατημένους ανθρώπους με αυτούς τους ψυχάκηδες που βγάζουν το άχτι τους επάνω σε παιδικά σώματα δεν καταλαβαίνω επίσης. Από χθες λοιπόν έμαθα ότι ανήκω στην κατηγορία των κακοποιών γονιών κι όχι μόνο εγώ αλλά και η μάνα μου τότε που με χαστούκισε γιατί της είπα να φάει σκατά και η κάθε μάνα που η ιερή οργή της εκφράζεται με μια κίνηση που τα λέει όλα. Ούτε ψυχολόγοι ούτε τίποτα. Δεν ευδοκιμούσε τότε το επάγγελμα και γι' αυτό δεν το προτιμούσαν τόσοι πολλοί. Τώρα που μας έπνιξαν και δαύτοι έρχονται να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες μας και μας τους ίδιους να μας κατατάξουν μέσα στα κιτάπια τους, για το πόση δουλειά τους πέφτει, φτάνει να μας πείσουν ότι μας είναι απαραίτητοι κι αυτό μου θυμίζει κάτι σαν έρευνα αγοράς ξέρετε. Κάπως πρέπει κι αυτοί να ζήσουν.
Και να η τηλεοπτική προπαγάνδα και να η κάθε μαλάκω που κάθεται και τους ακούει με ανοιχτό το στόμα, τσ τσ τσ κοίτα να δεις τι σοφά που τα λένε και κοίτα η κακούργα τι έκανα εγώ στο παιδί μου, αχ τι κακή μάνα που υπήρξα το λέει καθαρά εδώ, έστω και μία φορά....
Μωρή ηλίθια αν είσαι κακή μάνα δεν χρειάζεται να έρθουν αυτοί να στο πουν, το ξέρεις από πρώτο χέρι, και δεν έγινες κακή μάνα γιατί έριξες μια ξυλιά αλλά γιατί είδες το μαλακιστήρι σου να φέρεται γαϊδουρινά και δεν αντέδρασες μαλάκω.
Θυμάσαι τότε που το παιδί σου πέταξε το δικό μου από το ποδηλατάκι του για να του το πάρει; που ήρθε αυτό με σπαραχτικό κλάμα τρέχοντας σε μένα και με ρωτούσε, "δικό μου δεν είναι το ποδήλατο μαμά; γιατί με πέταξε κάτω; γιατί μου το πήρε; γιατί η μαμά του δεν μου το δίνει; " θυμάσαι σιχαμένη που ήρθα εκεί και σε ρώτησα, μα καλά, τι κάνεις; κάθεσαι και το καμαρώνεις; δεν βλέπεις με ποιο τρόπο το πήρε το ποδήλατο; τι μου απάντησες; "-Έλα μωρέ, παιδάκια είναι, ζήλεψε. Άστο να κάνει λίγο και θα του το ξαναδώσει. Δεν θα σας το φάμε". Θυμάσαι που σου είπα ότι το λίπος σου έφτασε μέχρι τον εγκέφαλο και με είπες αλήτισσα; Ξέρεις πόσο λίπος έχει φτάσει στον εγκέφαλο των ανθρώπων; ιδέα δεν έχεις.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μάλλον διαιτολόγο χρειάζονται μερικοί γονείς για να έρθουν στα ίσα τους κάπως, όσο για το αν θα ανακτήσουν και τον σεβασμό στον συνάνθρωπο, πολύ φοβάμαι πως κανένας ψυχολόγος δεν θα τους το διδάξει αυτό.
Σιχτίρ τι θέλω και βλέπω ειδήσεις; Μα δεν υπάρχει μια φορά που να είδα και να μη συγχυστώ. Και λόγω τιμής στον ύπνο με πιάσανε. Εγώ για νανούρισμα την είχα βάλει να με πάρει ο ύπνος και με ξύπνησε η ρημάδα η στατιστική.
Α, να κι άλλο ένα περιστατικό που θυμήθηκα. Σκηνές απείρου κάλλους ανάμεσα σε μένα και τη Βάσια. Είμαστε στην Κεφαλλονιά εγώ δουλεύω σαν σκυλί όλη μέρα, την έχω μαζί μου και γκρινιάζει πεντέξι φορές τη μέρα, πότε θα πάμε για μπάνιο, δεν μ΄αρέσει το φαγητό του μάγειρα θέλω να μου μαγειρεύεις εσύ, πότε θα παίξουμε σκραμπλ, δεν έχει παιδιά εδώ, βαριέμαι και άλλα τέτοια ωραία.
Της λέω κάνε λίγη υπομονή και σε καμιά ώρα θα λασκάρουν τα πράγματα αφού θα έχουν πάρει όλοι το πρωινό τους, θα την κοπανήσουμε να πάμε στην παραλία.
Ναι αλλά θέλω κι εγώ πρωινό. Σωστά. Πιάνω τις ετοιμάζω μια ομελέτα και χυμό, οι πελάτες απέξω περίμεναν υπομονετικά, την καλώ στο τραπέζι να φάει. -Ξεπείνασα τώρα, δεν μου αρέσει η ομελέτα. Να μου φτιάξεις ψωμί με μερέντα. Της γυρίζω την πλάτη, πηγαίνω στους πελάτες, με ακολουθεί. "-Σου είπα άλλαξα γνώμη, δεν θέλω ομελέτα. -Ουπς, σόρυ, την πάτησες, έπρεπε να σκεφτείς καλύτερα τι θέλεις, τώρα θα φας ομελέτα" της απαντώ.
Σε μια επιστροφή μου απέξω κι αφού με έχει κάνει τούρμπο, τη βλέπω να πίνει νερό και να κάνει μπουρμπουλήθρες γεμίζοντας το ποτήρι μέσα σάλια και ριχντάς τα μέσα στην ομελέτα.
Της τραβάω μια ξυλιά στον ποπό εκνευρισμένη ενώ ταυτόχρονα της λέω, "Αν δεν την ήθελες εσύ έπρεπε να την αφήσεις να τη φάει κάποιος άλλος όχι να την κάνεις για πέταμα". Αυτόματα η Βάσια με το που την τρώει, γυρίζει το ποτήρι της και μου πετάει το νερό μέσα στη μούρη. Δεν είχα δείγματα τέτοιας συμπεριφοράς πριν. Με το που με βλέπει μούσκεμα στο πρόσωπο και στα ρούχα, την πιάνει ένας πανικός, πέφτει κάτω παραληρώντας, προφανώς φοβήθηκε και την αντιδρασή μου, εγώ για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα την αφήνω εκεί, πάω αλλάζω και της στέλνω τον εργοδότη μου να την ηρεμήσει.
Με πλησιάζει κλαψουρίζοντας μετά από λίγο στα τραπέζια, "συγνώμη μανούλα μου, δεν ήθελα να το κάνω αυτό". Της λέω "-Βάσια έχω πολλή δουλειά αυτή τη στιγμή αλλά θα μιλήσουμε σε λίγο, πήγαινε απασχολήσου με κάτι μέχρι να ξεμπλέξω".
Φεύγει. Έντρομη περίμενε την ώρα της τιμωρίας και έκπληκτη με άκουσε να της λέω όταν πήγα και τη βρήκα, ότι βρίσκω την αντιδρασή της πέρα για πέρα υγιή, άσχετα πως δεν μου αρέσει το γεγονός ότι υπέστην αυτό από το παιδί μου. Ωστόσο η ίδια σαν άτομο, μου έδειξε τα οριά της και καλά θα κάνει να το θυμάται αυτό, το πόσο την ενοχλεί μια οποιαδήποτε κίνηση βίας επάνω της, να μην ανέχεται να της το κάνουν και κυρίως να μη το κάνει στους άλλους.
Η Βάσια δυσκολεύτηκε στην αρχή να παρακολουθήσει το συλλογισμό μου, εγώ όμως σκεφτόμουν τη γάτα μου τη Μίου, που τράβαγε μάπες στα πιτσιρίκια της μέχρι τη στιγμή που το ένα από αυτά, της τράβηξε όταν έγινε έξι μηνών μια ξεγυρισμένη και από τότε τα άφησε ήσυχα να πάρουν το δρόμο τους. Δεν της είπα το μυστικό με τη γάτα γιατί δεν ήμουν στο τόσο μαλάκας, αλλά αυτή έπιασε το νόημα. Με μια κινησή της η Βάσια κατάργησε την αποκλειστικά παιδική της ηλικία κι από κει και πέρα άρχισε να διαμορφώνεται σαν έφηβη. Εγώ ούτε που διανοήθηκα ξανά να της ρίξω μάπα, ασχέτως αν φτάνω στο σημείο να την απειλήσω μερικές φορές, απειλές όμως που τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια και γελάει.
Ο κύβος ερίφθη κι ό εγένετο, γένετο. Στραβό καλό, η ιστορία θα το δείξει.
Το θέμα είναι πως εκεί που οδηγούνται τα πράγματα, αν εξαιρέσεις τις κραυγαλέες περιπτώσεις συμπεριφορών που χρήζουν εισαγγελέα, διαβλέπω μιαν άγρια επέμβαση και αστυνόμευση τους κράτους και των φορέων του, μέσα στο οικογενειακό άσυλο και μέσα στις σχέσεις της οικογένειας, οδηγούμαστε δηλαδή στο βαθμό που οι οικογένεια εξακολουθεί σαν θεσμός να υφίσταται, σε οικογένειες ρομπότ, προγραμματισμένες από τους κάθε λογής ειδήμονες και υπεύθυνους, και σε ένα καλούπι ασφυχτικό μέσα στο οποίο η διαχείριση των παντοίων θεμάτων από τους ενήλικες θα πρέπει να παίρνει την έγκριση από αυτούς.
Όλο και πιο συχνά θυμάμαι τον τελευταίο καιρό την χιτλερική κοινωνία, όπου τα παιδιά, επιβραβεύνταν από τις αρχές, όταν κατέδιδαν τους γονείς τους για τις ιδέες τους και την αντιθεσή τους στο φασιστικό καθεστώς.
Ωιμέ.....

3 comments:

Ελένη Στασινού said...

Με αφορμή τις εμπειρίες σου με την Βάσια, θέλω να μοιραστώ κάποιες δικές μου και δεν ξέρω πως θα φτάσουν στα χέρια σου. Αν θελήσεις στείλε στο mail μου τόπο, να σου ταχυδρομήσω...
Καλό βράδυ

herinna/ said...

Τώρα σε είδα! Έρχεταιαιαιαι.
refene_gr@yahoo.com

Anonymous said...

Για τις "έρευνες" των "ειδημόνων" έχω να πω ότι δεν είναι ανεξάρτητες από τις ιδέες που έχουν στο κεφάλι τους, είναι δηλαδή υποκειμενικές.
Π.χ. τη δεκαετία του '20 υπήρχαν έρευνες μεγαλοεπιστημόνων που "αποδείκνυαν" ότι οι γυναίκες έχουν χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης από τους άντρες ή μας "πληροφορούσαν" για τις ολέθριες επιπτώσεις του αυνανισμού.

deus_mithras@yahoo.com