Πες

Όταν ανακάλυψα πως μπορούσα να συνθέσω προτάσεις

Και να τις πω,

Ήθελα να μ’ ακούσουν οι γονείς μου πρώτα.

Μα αυτοί μου έλεγαν «αργότερα, έχουμε κάτι σοβαρό»

Κι έτσι έμαθα να περιμένω

Και μέχρι να ρωτήσουν τι ήθελα να πω

Περνούσα την ώρα μου, τις μέρες και τα χρόνια μου

Βάζοντας σε παράταξη σπουδαιότητας τις προτάσεις

Αυτές που δεν είπα στη μαμά και στον μπαμπά

Αλλά κι αυτές που δεν είπα μεγαλώνοντας σε κανένα

Παρά μονάχα σκόρπιες λέξεις σ’ ένα τετράδιο μυστικό

Με την ελπίδα πως κι αυτές θα γίνονταν προτάσεις

ή πως θ’ αποτελούσαν την αρχή ,

την άκρη στο κουβάρι ενός λόγου σοβαρού

γιατί τι άλλο θα΄ταν του παράπονου ο λόγος;

Κι έτσι συνθέτοντας το λεκτικό μου παζλ

αποξεχάστηκα και πέρασαν τα χρόνια

κι εκεί που το τετράδιο άνοιγαν χέρια ροδαλά

τώρα τ’ ανοίγουν δυο ωχρά, ρυτιδιασμένα χέρια.

Λίγο πριν γίνει αυτό είχα ξεχάσει τη σειρά

Την βάση σπουδαιότητας αρίθμηση των θεμάτων

Το μόνο που απέμεινε ήταν οι λέξεις στον καμβά

που μοιάζανε με πιτσιλιές στο μεγάλο φόντο

σκόρπια κι ασύνδετα τεκμήρια λειψά

ενός φόνου μυστήριου στο όνομα των γραμμάτων.

Κι εγώ κατέληξα χαζή, κενή και νυχτωμένη

από τις λέξεις που μ’ αυτές θα έφτιαχνα τις προτάσεις

Και ήταν τότε που άρχισαν να μου ζητάνε «πες»

Μα τι να πω η έρημη με τη φωνή μου την πνιγμένη…