ΣΕΛΗΝΗ

Πόσο αναζητώ την εχεμύθεια της

αμμουδιάς σου,

εκεί που τα γράμματα δεν συνθλίβονται

στο ανθρώπινο πέλμα,

πόσο πιστά σ’ έχω αντιγράψει σ’ αυτή

την άμμο,

πολύφωτη μορφή, που σίδερο πυρωμένο

σκάλισε πάνω στο αλεξικέραυνο της υπνηλίας.

Οδυνηρή παρουσία,

παγιδευμένο περιστέρι στο πλέγμα των ονείρων,

πόσο λατρεύω τα κενά των ήχων,

που οι φτερωτές σιωπές διακριτικά γονατίζουν.

Πόσο ξερά,

απ’ το αλάτι που κρατάει το λογισμό μου

είναι τα χείλη που ακουμπάνε στα νερά σου,

Σελήνη,

πόσο βαθύ, το ρήγμα που ανοίχτηκε στη γη Σου,

αλλά και πόσο λίγο και ρηχό,

για να χωρέσουν σκόρπια,

διαλυμένα τα κρατήματά μου.

Πόσο αγαπώ,

Εκείνα τ’ ανυπόταχτα φυτά που επιμένουν,

στων αλυκών τα αλμυρά λασπόνερα να βλασταίνουν,

πόσο αγαπώ

την ομίχλη που μέσα της τύλιξες τις μορφές μου,

Σελήνη!