Στους φίλους μου

Κοιτάζω ακόμα έκπληκτη το πως μερικοί εισάγουν και εξάγουν έτσι εύκολα τα πρόσωπα στη ζωή τους. Κοιτάζω έκπληκτη πως όταν με κάποιους συνέπεσε η περίοδος των αγαθών σχέσεων, η άλλη πλευρά της γνωριμίας τους ήταν όλα τα θετικά. Επειδή και στην προσωπική μου ζωή τα πράγματα έχουν πάρει μιαν ανάλογη πορεία δεν με πληγώνει ιδιαίτερα να το διαπιστώνω αυτό και σε κάθε άλλον άνθρωπο. Εδώ κάψαμε τη γούνα μας με την απόλυτη εμπιστοσύνη, στους φίλους θα κολλήσουμε; Πολύ περισσότερο σε φίλους που βαφτίσαμε έτσι χάριν της συγγραφικής μας αλληλοαναγνώρισης; Από τα άτομα που υπάρχουν στη λίστα των επιλεγμένων διαδικτυακών φίλων μου, ελάχιστοι πια μπαίνουν εδώ μέσα κι αυτό είναι κάτι που κατανοώ απόλυτα. Μαθαίνεις τον άλλον καθώς ο καιρός περνάει. Ξέρεις τι να περιμένεις απ' αυτόν και πόσο μακριά μπορεί να σε πάει. Άλλοι έχουν ένα πεπερασμένο βεληνεκές ιδεών άλλοι αντλούν τα θεματά τους από το άπειρο, άλλοι βουτάνε βαθιά μέσα τους, άλλοι σκαλίζουν στις μνήμες τους και άλλοι απλώς φωτογραφίζουν και σχολιάζουν τις ζωές των άλλων, ή τη ζωή τους μέσω των ζωών των άλλων. Ότι και να κάνει ο καθένας καλά το κάνει.
Για μένα, όποιοι πέρασαν από εδώ και άφησαν μια καλή τους στιγμή μαζί μου, θα παραμείνουν φίλοι στη σκέψη μου, είτε μπαίνω στα μπλογκ τους είτε δεν το κάνω πια, είτε με διατηρούν σαν λινκ στα δικά τους είτε με απέβαλαν, ενόψη άλλων πιο προσοδοφόρων γνωριμιών. Ενόψη ενός υγιέστερου προφανώς και πιο ενδιαφέροντος λόγου.
Μετά από δυο τραβηγμένες αποχές από εδώ μέσα και δυο αντίο κατά στη διάρκεια που διατηρώ αυτό το blog, καταστάλαξα ότι τελικά δεν οφείλω ούτε να γράφω καθημερινά, ούτε να είμαι ενδιαφέρουσα κάθε φορά που γράφω, οφείλω όμως να διατηρήσω τη δυνατότητα να απεθύνομαι στους όποιους αναγνώστες μου, όταν και όποτε έχω την ανάγκη να το κάνω.
Δεν είμαι άνθρωπος των κοινωνικών συναναστροφών και περνάω πολλές ώρες στους δρόμους πηγαίνοντας από τη μια δουλειά στην άλλη, και πολλά βράδια ξενυχτώ δημιουργώντας μισά κείμενα που δεν θα ολοκληρωθούν ενδεχόμενα ποτέ να δουν το φως της μέρας. Δεν πειράζει. Είμαι χαρούμενη που έχω αυτό το blog, που κάποιοι από σας βρίσκετε κάποιο ενδιαφέρον στο να παρακολουθήσετε τη σκέψη, τα συναισθηματά μου, τις καταστάσεις και ότι άλλο μου κάθεται να σας εκμυστηρεύομαι την κάθε φορά. Είμαι χαρούμενη που μπορώ και κάθομαι μπροστά σ' αυτό το μόνιτορ και ξέρω πως με ένα κλικ σε λίγα λεπτά από τώρα, θα έχω στείλει τη σκέψη μου να σας βρει και ενδεχόμενα να συντροφεύσει κάποιους. Ευχαριστώ το Μάνο Αντώναρο που μου άνοιξε αυτή την προοπτική, με τις πρώτες του συμβουλές για το στήσιμο και το χειρισμό του. Ευχαριστώ κι όποιον άλλον ήρθε και έφυγε, που με τα σχόλια και την άποψή του έδωσε ακόμα μια ώθηση στη θελησή μου να υπάρχω εδώ μέσα. Ευχαριστώ κυρίως εκείνους που θυμούνται από καιρό σε καιρό να μου αφήσουν μια ζεστή καλησπέρα-καλημέρα εδώ μέσα. Όχι σπάνια αισθάνομαι, πως εσείς είστε η μόνη μου επαφή με τον έξω κόσμο, ακόμα κι αν μόλις έχω γυρίσει από τον έξω κόσμο.
Έχω και μια φίλη κάπου σ' ένα νησάκι της δυτικής Ελλάδας που ξέρω ότι πάντα με διαβάζει και οσάκις έκρινε έργο μου το έκανε με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον, με βελτίωσε τόσο σαν συγγραφέα όσο και σαν άνθρωπο, ευχαριστώ φιλενάδα πέρα εκεί, χάνω μόνιμα το τηλεφωνό σου όπως και το τηλέφωνο του άλλου μου φίλου του Βαγγέλη, τρια κινητά τον τελευταίο χρόνο έχασα, αλλά δεν έγινε ποτέ αφορμή αυτό να σας χάσω, και δεν θα γίνει.
Απλώς με ξαφνιάζει που κάποιοι άνθρωποι έτσι απλά, ξηλώνουν ανθρώπους, ονόματα από τη ζωή τους, σε μιαν ετήσια αναθεώρηση του ποιοί μας εξυπηρέτησαν και ποιοί όχι. Απλώς με ξαφνιάζει. Όχι πως δεν ξέρω τους κανόνες του παιχνιδιού.
Νά' στε καλά, mist, Ελένη Στασινού, Κωστή μου, Πρεσβύωπα, Χαρίδημε, Βρόμιε, κι εσύ ακόμα Καιρέ μου και όσοι καινούργιοι μπαίνετε, κι όσοι σε άλλο καράβι μπήκατε, γιατί χωρίς εσάς το blog αυτό δεν θα υπήρχε κι εγώ θα πλάνταζα μην έχοντας σε ποιον να μιλήσω.
Βλέπετε οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι, δεν μου το επέτρεψαν στην πραγματικότητα ποτέ.
Πάνω απ' όλα ευχαριστώ τον άνθρωπο που πριν από αρκετά χρόνια, μου είχε ζητήσει να μη σταματήσω να γράφω. Όχι ότι προίκισα την ανθρωπότητα με τίποτα σπουδαίο φίλε μου. Απλώς δεν σταμάτησα. Γιατί σε θυμόμουν. Και πάντα σε θυμάμαι κόκκινο τετράδιο, ματωμένα μάτια. Αν γήινη ήταν ακόμα η υφή σου, πόσο θα άλλαζε το φως μέσ' στη σκέψη μου και πόσο πιο όμορφος ο λόγος του λόγου μου θα ήτανε, πόσο πιο θείος στη χωμάτινη μήτρα του, πόσο πιο νέος...