Wednesday, November 07, 2007

Ένα βήμα μπροστά

Posted by PicasaΚαι ξαφνικά στα πενήντα σου μαθαίνεις ότι τζάμπα πληρώνεις τόσα χρόνια το μέλλον σου. Έχεις κάνει όνειρο ζωής από τα 40 ν' αποκτήσεις ένα μηχανάκι της προκοπής αλλά δεν σε φτάνει ο μισθός και έλεγες δεν πειράζει, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, και την ίδια στιγμή πάνε να σε πατήσουν στο δρόμο τα καινούργια μοντέλα των ότο, φρακάρουν την πόρτα του προσφυγικού σου γιατί ποιος άνθρωπος κανονικός ζει σε τέτοια τρώγλη, κι εσύ μένεις με το όνειρο ν' αποκτήσεις το μηχανάκι "δεν πειράζει". Πειράζει και παραπειράζει ρε κερατάδες. Και επειδή πια πειράζει πολύ να ξέρεις ότι δέκα μηχανάκια θα είχες αποκτήσει αν δεν έσκαγες τα λεφτά σου στα ένσημα, ξαμολιέσαι στην αγορά. Οι φιλήσυχοι και μετρημένοι συνομίληκοι και βάλε, κουνούν το κεφάλι τους με αποδοκιμασία. -Τώρα στα γεράματα. (Έτσι το κουνούσαν κι όταν τέλειωσα το νυχτερινό στα 30). -Και καλά δεν λυπάσαι το παιδί σου να το αφήσεις χωρίς μάνα; Και με τι μάτια και τι χέρια θα οδηγήσεις που είσαι ένα ερρείπιο. Γιατί δεν παίρνεις ένα αμάξι;
Ρε δεν πάτε στο διάολο, δεν είχα για όνειρο ζωής να κλείνω εγώ την πόρτα του προσφυγικού με το αμάξι μου. Ούτε να διεκπεραιώνω τηλεφωνικά τις δουλειές μου μέσα από αυτό λόγω μποτιλιαρίσματος. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει θέλω να φύγω; Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αέρας; Καλά μην καταλάβετε. Αφήστε με στην ησυχία μου όμως. -Και δεν ντρέπεσαι ολόκληρη γυναίκα να πας να γίνεις καμικάζι; Η μάνα μου κι ο πατέρας μου να σταυροκοπιούνται και οι γνωστοί που το ακούνε να κουνάνε το κεφάλι με αποδοκιμασία τσ τσ τσ, δεν πρόκειται να οριμάσει αυτό το άτομο, τι παράδειγμα δίνει στο παιδί της.
Το παιδί της έχει διαλέξει και το χρώμα το θέλει μπλε κι αυτή καψουρεύεται μια κόκκινη φλόγα εδώ όμως μπορεί να γίνει ένας συμβιβασμός ένεκα ευγνωμοσύνης στο παιδί που το θέλει μπλε αλλά το θέλει. Παραιτήθηκε κι από το σχέδιο για κομπιούτερ στο εφηβικό δωμάτιο. -Άσε μάνα, κάνε την τρέλα σου, πότε θα την κάνεις κι εσύ; Έλα μου ντε. Και τάχαμου είναι τόσο αναγκαίο κι αυτό αφού υπάρχει το ένα; Αλλά έχουν αντίλογο οι σώφρονες άνθρωποι. -Δεν κοιτάς να φτιάξεις την οροφή σου εκεί πέρα που στάζει; Όχι ρε μαλάκες δεν θα την φτιάξω. Θα κρατάμε ομπρέλα στο σπίτι έχετε κανένα πρόβλημα με αυτό; Εγώ θέλω το μηχανάκι μου. Δέκα χρόνια έλεγα δεν πειράζει. Γέρασα άσπρισαν τα μαλλιά μου κι ακόμα. Και τώρα που με κρατάνε ακόμα τα χέρια μου και τώρα που έμαθα ότι μπορεί και το άλλο όνειρο το μεγάλο, να πάρω τη σύνταξη και να πάω να στήσω ένα τραπέζι μπροστά στο παράθυρο στο νησί, να βλέπω τα καράβια να περνούν και να γράφω, να δέχομαι φίλους στο σπίτι και μποεμ αδιόρθωτους ροκάδες που λέει ο Καιρός κάτω από την κρεβατίνα να πίνουμε τα κρασιά μας και ν' ακούμε μουσική και να θυμόμαστε, και τώρα που το όνειρο δύο και το όνειρο τρία και το όνειρο τέσσερα πάνε να ξεχαστούν, θα πάω για το όνειρο ένα μαλάκες. Διότι κι από εκεί μπορεί να βρω το δρόμο για το τρία και το τέσσερα γκέγκε; Και τι μου λέτε σεις το ακούω βερεσέ.
Άντε μη μπουκάρω με δαύτο και μέσα στη βουλή και μέσα στη Ρηγίλης και τους τα κάνω γης Μαδιάμ, χωρίς κουκούλα και χωρίς κράνος. Στο διάολο από κει πέρα ξεφτίλες που παίζετε με τα όνειρα του κόσμου. Κλπ κλπ.
Ένα βήμα μπροστά λοιπόν κι όπου μας πάει έτσι;

4 comments:

Vromios said...

Βρρρρρρρρρρρρ ο αέρας
Βρρρρρρρρρρρρ τα όνειρα
Βρρρρρρρρρρρ η Ελένη

Να μια εικόνα ρε μαλάκες ν' αντιγράψουμε!

tsalimi said...

Να το πάρεις καλή μου. Με τις καλύτερες των ευχών μου.

herinna/ said...

Ααααχ! Επιτέλους συμπαράσταση. Νίκο μου, Τσαλίμι μου σας ευχαριστώ θερμά.

ως την κραυγή σ' αναζητώ said...
This comment has been removed by a blog administrator.