Thursday, October 11, 2007

To OXI

Ε, πλησιάζει και η μέρα του να μη το τιμήσουμε δεόντως; Θυμάμαι εκείνη τη so far στο τελευταίτο της μήνυμα, "Έλα Herinna σοβαρέψου..."
Θα χρειαζόταν παραπάνω από ένας μήνας για να της εξηγήσω που ακριβώς παίχτηκε η μάχη κι απέναντι σε ποιες ερινύες. Υποθέτω πως κάθε χωρισμός το κάνει αυτό στους ανθρώπους, γίνεται μια γενική επανεξέταση καταστάσεων, θέσεων, πεποιθήσεων, ανθρώπων. Παίρνει χρόνο αυτό το πράγμα όταν δεν θέλεις απλώς να παρηγορηθείς, θέλεις να καταλάβεις που στο διάολο πατάς και με ποια λάθη σου έφτασες στο σημείο μηδέν.
Ακριβώς λοιπόν την περίοδο που εσύ ψάχνεσαι ακόμα με όλα αυτά τα ωραία υπαρξιακά, έχεις από δίπλα εκείνους τους καλούς ανθρώπους που προσφέρονται να σε βγάλουν από το αδιεξοδό σου. Αν τους ρωτήσεις αν έχουν καταφέρει να βγουν αυτοί από τα δικά τους αδιέξοδα, δεν έχουν απάντηση να σου δώσουν, αλλά δεν έχει σημασία. Το θέμα τώρα είσαι εσύ.
"-Ξέρεις η ζωή συνεχίζεται.
-Ναι έτσι έχω ακούσει
-Ξέρεις, μπορώ να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις.
-Από τι;
-Από τον πρώην
-Μα δεν έχω κανένα κόλλημα με τον πρώην
-Αλλά με ποιον;
-Με τον εαυτό μου το έχω το κόλλημα
-Ε μπορώ να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις κι από αυτόν
-Και γιατί να το κάνω κάτι τέτοιο;
-Για να νιώσεις καλύτερα;
-Είναι ζητούμενο σε αυτή τη φάση;
-Πρέπει να είναι.
-Εγώ θεωρώ πως η ζωή μου έστειλε ένα μήνυμα και πρέπει να το ακούσω και να το δω.
-Ναι. Σου έδωσε το μήνυμα να μη τα βάζεις μέσα σου όλα, να μη τα παίρνεις τόσο σοβαρά.
-Έρχεσαι τώρα εσύ να μου πεις τι μήνυμα μου έστειλε η ζωή;
-Όχι αλλά είναι φως φανάρι.
-Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι; ναι το ξέρω.
-Λοιπόν θα με αφήσεις να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις;
-Γιατί δεν βοηθάς τον εαυτό σου να ξεκολλήσει;
-Από τι;
-Από την ιδέα πως μπορείς να το παίξεις σωτήρια λέμβος σε κάθε πονεμένη ψυχή.
-Δεν είσαι η κάθε.
-Ρε άι....
-Και τι θα κάνεις; μόνη σου θα το περάσεις αυτό;"

Φίλοι μου όπως πολύ καλά ξέρετε, οι άνθρωποι ερχόμαστε μόνοι σε αυτό τον κόσμο και φεύγουμε μόνοι. Ποια η διαφορά του να το συνειδητοποιήσεις αυτό στα μισά της ζωής σου ξανά, όταν το ήξερες από πάντα;
Ξυπνάς το πρωί και ετοιμάζεις το παιδί που δεν έχει μάθει ακόμα αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Φροντίζεις με φιλιά και χάδια και τρέξιμο σ' αυτά που έχει ανάγκη να του δημιουργήσεις τις μνήμες που όταν θα βρεθεί σε μια θέση σαν την δική σου σήμερα, να έχει μια γλυκιά αίσθηση για να κρατηθεί. Την αίσθηση της αγάπης που έχει εισπράξει μέσα στο σπίτι της.
Κι εγώ τη θυμήθηκα τη μαμά μου αυτές τις μέρες πολλές φορές. Όταν ήμουν πολύ νέα, σε μια μεγάλη μου ερωτική απογοήτευση, η μάνα μου με ξύπναγε το πρωί, μου πέταγε τις κουβέρτες από πάνω μου, με πήγαινε σέρνοντας στο μπάνιο και μου έριχνε νερό στα μούτρα. Μετά, καθώς εγώ πριν δεν κάπνιζα μπροστά της, καθόταν μαζί μου στη τζαμαρία του σπιτιού μας, με το καφεδάκι μπροστά μας κοιτάζαμε έξω, εκεί που το μάτι σου χανόταν στο γαλάζιο, και κάτω από το παραθυρό μας ακριβώς, τα καμώματα του τρελού του χωριού, που μίλαγε μόνος του κι έκανε νοήματα σε έναν φανταστικό ακροατή.
"-Πρόσεχε κακομοίρα μου μην καταντήσεις σαν κι αυτόν" Μου έλεγε γελώντας εκείνη. Είχα την αίσθηση κοιταζοντάς την, πως εδώ, εδώ βρίσκεται το βάρος του ρόλου και του ανθρώπου. Γελούσα νευρικά και ύστερα παραδινόμουν σε ένα γέλιο πραγματικό, αβίαστο, γεμάτο χαρά και αισιοδοξία. Η μάνα μου θυμάμαι πήγε και μου έφερε τα τσιγάρα μου από το συρτάρι. "Έλα τώρα, αφού ξέρω πως δεν το φχαριστιέσαι χωρίς αυτά. Το θέμα δεν είναι να ντρέπεσαι εμένα, το θέμα είναι να καταφέρεις να το φχαριστιέσαι κι αλλιώς. Αγνοησέ με εμένα λοιπόν".
Αυτή φίλη μου είναι η μόνη άδολη αγάπη και η μόνη πραγματική παρηγοριά που μπορεί άφοβα ν' αφεθεί κανείς. Αυτή είναι η μνήμη της δύναμης.
Δεν είναι κανείς εκείνος που θα μπορέσει να σε σηκώσει από τη φλατ θέση σου, αν δεν σου περνάει από τη σκέψη να βάλεις κάτω τα δυο σου χέρια και να σπρώξεις. Πως το λέει και το τραγούδι....
Όταν λοιπόν υπάρχει μέσα μας η μνήμη της δύναμης, δεν χρειαζόμαστε συναισθηματικές πατερίτσες για να τα καταφέρουμε. Θα το κάνουμε έτσι κι αλλιώς. Ύστερα στον απολογισμό, κάθεσαι και σκέφτεσαι και ψάχνεις να βρεις, αν ήσουν εσύ ένας ισορροπημένος και σωστός άνθρωπος, στη διάρκεια που διαδραματιζόταν η πράξη του τέλους και πριν απ' αυτήν.
Και όχι, δεν ήμουν. Δεν θα εξετάσουμε τώρα και γιατί δεν ήμουν, ούτε έχω και την όρεξη κάθε φορά να ανατρέχω στα κατάλοιπα των ερωτικών μου αποτυχιών. Στο κάτω κάτω, κανένας δεν φτάνει μέσα σε μια καινούργια σχέση αδιάβρωτος, αμόλυντος, και ανίδεος.
Κανένας της ηλικίας μου εννοώ.
Αν ήθελα να κάνω και σάτυρα για όλα αυτά, θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα το δράμα να μεταλλαχτεί σε κωμωδία, που μπορεί και να ήταν έτσι από την αρχή, αν ο εστιασμός ήταν τέτοιος.
Είπα κι ότι έφαγα 4 χρόνια από τη ζωή μου. Τι τά' κανα δηλαδή; τα κατάπια; ή με πήγε πίσω αυτό από τις σπουδές μου, άλλες μαλακισμένες καταστάσεις που μπορεί στο μεταξύ να είχα αντιμετωπίσει, ή μου άσπρισε τα μαλλιά που έτσι κι αλλιώς θα ασπρίζανε, ή μου πήρε την υγεία που έτσι κι αλλιώς χεσμένη την είχα;
Το πως τελειώνει η κάθε σχέση είναι άμεσα συνυφασμένο με το πως ξεκινάει κανείς δεοντολογικά την ερωτική του ζωή. Για όσο τα πράγματα παραμένουν ενεργά και δουλεύουν όλα στο πράσινο, η εικόνα είναι δυο όμορφοι άνθρωποι που αγαπιούνται και δίνει ο καθένας τον καλυτερό του εαυτό. Ότι έχει ο καθένας δηλαδή να δώσει. Όταν αρχίσει και ανάβει το κόκκινο, βγαίνουν στην επιφάνεια και τα άλλα. Η στάση ζωής, ο πραγματικός χαρακτήρας, η διαφορετική αντιμετώπιση. Έχει κανένα νόημα να κάθεσαι εκ των υστέρων να κλαις γιατί πίστεψες στο λάθος πρόσωπο; Και ποιο θα ήταν το σωστό πρόσωπο για να έχουμε καλό ερώτημα; Αυτός που στη φθίνουσα πορεία της σχέσης θα έβγαζε έναν καλύτερο εαυτό; Τι να τον κάνεις τότε κι αυτόν. Ή αυτός που στη διάρκεια της σχέσης,
έχει την ικανότητα να εξαλείφει κάθε σου ψυχοφάγωμα και να σε κρατάει ευχαριστημένη, μαστουρωμένη, με το παραμύθι του έρωτα στον αιώνα τον άπαντα;
Στο μεταξύ το λεωφορείο έρχεται, το χάνω και μετά θα περιμένω άλλα είκοσι πολύτιμα από τη ζωή μου λεπτά, μέχρι το επόμενο. Κάτω στο μετρό βλέπω πλάτες, μόνο πλάτες, ανθρώπων που περπατάνε βιαστικοί και ανεβαίνουν τα κυλιόμενα σκαλιά δυο δυο. Όταν βγαίνεις από το μετρό είναι κάθε φορά σα να βγαίνεις από τον τάφο στη ζωή. Σε φυσά ένας αέρας, σου έρχονται μυρωδιές από διάφορα καταστήματα, τα δέντρα σου γνέφουν ελαφρά, ο ήλιος σε στραβώνει, έχεις χι αριθμό πραγμάτων να φέρεις σε πέρας τον ίδιο με αυτόν που είχες και χθες, και προχτές, και κάθε προηγούμενη μέρα. Το πρόγραμμα είναι πάντα το ίδιο. Με τη διαφορά ότι το παιδί σου είναι 4 χρόνια μεγαλύτερο, το κόκκινο στο κεφάλι σου ανακατεύτηκε με γκρίζο, η όσφρησή σου πιάνει καινούριες μυρωδιές, μυρωδιές εποχής, και στο δρόμο σε καλημερίζουν στον πληθυντικό.
Από τι ακριβώς θέλεις να με ξεκολλήσεις ανθρωπέ μου ακόμα δεν κατάλαβα. θα σου έλεγα ότι έχει κάποια μιζέρια μέσα της η επιθυμία να θέλεις να υποκαταστήσεις την πατερίτσα στα βήματα ενός ανθρώπου, που μπορεί να περπατά όρθιος. Είναι σαν να έχει σηκωθεί ένα μωρό στα πόδια του, να έχει κάνει τα πρώτα του βήματα, και νά΄ρχεται ένας ηλίθιος γονιός να το καθίζει στη στράτα, γιατί τότε μπόρεσε να την αγοράσει.
Να μ' αυτές και μ' αυτές τις βλακείες, θα χάσω πάλι το λεωφορείο κι ακόμα δεν είπα αυτό που είχα στη σκέψη μου να πω, όταν κάθισα εδώ πέρα.
Ποτέ δεν υπάρχουν λόγια αρκετά για να περιγράψεις ένα προσωπικό λούκι, αν υποθέσουμε ότι έχεις ξεπεράσει και τη ντροπή να γυρνάς την ψυχή σου ανάποδα στους αναγνώστες. Έρχεται στιγμή που τα λόγια τα βρίσκεις παράκαιρα, αλλά τότε δεν έχει νόημα να ειπωθούν. Κι έρχεται μια άλλη στιγμή, που είσαι ικανός να δεις την αδυναμία των δυνατών και των σωτήρων.
Άντε τώρα ένα τέτοιο καθίκι να μην έχει επιλέξει απ' τα πριν, τη μοναξιά του. Μην κοροϊδευόμαστε κι όλας.
Καλό πρωί σε όλους. Αφεθείτε στη μνήμη της δύναμης.

15 comments:

Vromios said...

"ο άνθρωπος αυτός έχει χαθεί σε δρόμους με ωραίες βιτρίνες
μάταια σπίτια χωμένα σε ψηλά βουνά
γύρω η θάλασσα είν' ένα δίχτυ
τον φυλακίζει στην ομορφιά της
κι αυτός χαμένος στην αγκαλιά της

δεν θυμάται, ποιος είναι, δεν θυμάται
γύρω βουνά

ο άνθρωπος αυτός έχει χαθεί με φίλους σαν ωραίες βιτρίνες
μάταια λόγια χαμένα σε θολά νερά
κι αυτή η ψευδαίσθηση είν' ένα δίχτυ
τον φυλακίζει στην ομορφιά της
κι αυτός χαμένος στην αγκαλιά της

δεν θυμάται, ποιος είναι δεν θυμάται γύρω βουνά..."

Στίχοι από ένα τραγούδι μου Ελένη, στους αφιερώνω

ellinida said...

Σε ίδια φάση με πετυχαίνεις. Και ξέρεις τι έκανα. Αναψα ένα τσιγαράκι, έσβησα το σπίρτο, το ακούμπησα στο τασάκι και σκέφτηκα... να καθόμασταν λέει παρείτσα σ'ένα μπαλκονάκι στο Πίσω Λιβάδι, να βλέπαμε το Αιγαίο να μας εξάγνιζε και να μιλάγαμε.
Μιά αγκαλιά, όμορφη, μιά δυνατή αγκαλιά σου αφήνω. Μου λειψες, θα'ρθω να τα διαβάσω όλα.
φιλιά

Anonymous said...

Ποτάμι βλέπω εδώ. Ωραία!

Κωστής Γκορτζής said...

Πικρό. Για όσους νόμισαν ότι έπρεπε να σου ψελλίσουν δυό λέξεις συμπαράστασης.
Το να αφεθεί κανείς στη μνήμη της δύναμης είναι εύκολο.
Το να αντέχεις τη δύναμη της μνήμης είναι το δύσκολο...

Negma said...

Βίοι παράλληλοι...
Η μόνη διαφορά που βρίσκω σ' αυτά που λες και σ' αυτά που ζω, είναι ότι το δικό μου παιδί, πάει στα 6...

herinna/ said...

Κωστή μου, δεν κατάλαβες. Δεν νόμιζαν ακριβώς αυτό. Κι εγώ έχω ανάγκη τους ανθρώπους, φαίνεται άλλωστε κι από δω. Το θέμα είναι με πόση ευκολία μπορεί να κολλήσει κάποιος σε έναν επόμενο για να ξεκολλήσει από έναν προηγούμενο. Αυτό είναι το θέμα. Not for me.

negma
Αμ γι' αυτό κατά βάση τα λέω.

Κωστής Γκορτζής said...

Ούτε for me ήταν το σχόλιό μου. Αλλά, έτσι ...αγριεμένα που τα γράφεις, κάποιοι/ες να προβληματίζονται.
Με αγάπη :-)

herinna/ said...

χιχιχι
μουατς Κωστή μ'

herinna/ said...
This comment has been removed by the author.
herinna/ said...

Ελληνίδα μου
Πίσω Λιβάδι ε; Ξέρεις για πόσα χρόνια το έκανα αυτό; Τώρα είμαι στην άλλη πλευρά, Πεταλούδες. Έλα να πάμε του χρόνου μαζί. Φιλιά.

Ραμάν
....ναι...το βούλωσα για πολύ.

Vromios
Σε άφησα τελευταίο Νίκο. Όχι τυχαία. Με γύρισες για ώρες προς τα μέσα.
"κι αυτή η ψευδαίσθηση είν' ένα δίχτυ
τον φυλακίζει στην ομορφιά της
κι αυτός χαμένος στην αγκαλιά της

δεν θυμάται, ποιος είναι δεν θυμάται γύρω βουνά".
Μπορεί να κρατήσει για πάντα η απώλεια της μνήμης του εαυτού σου; Λέω τώρα εγώ και...σ' ευχαριστώ.

So_Far said...

Καλημέρα και ελπίζω/ εύχομαι καλύτερα από την προηγούμενη. Δεν θα παίξω με τις λέξεις σε μια πρόταση : πια πάει πρώτη, πια πάει δεύτερη και τί σημασία δίνουν.
Θα σου πω μόνο ότι όταν σκέφτομαι τί έχασα εγώ όσο δεν έφευγα συνήθως απαντώ: 25 χρόνια και πολύ φαιά ουσία για το τίποτα. Έβγαλα λοιπόν το συμπέρασμα ότι όταν μένεις σε σχέσεις που δεν πάνε, όταν τις τραβάς από τα μαλλιά, όταν υποχωρείς, απλά τρως ζωή από τη ζωή που δικαιούσαι να ζήσεις.
Δε στα γράφει αυτά κάποια σούπερ επιτυχημένη στην προσωπική της ζωή, ίσα ίσα στα γράφει κάποια που είναι σούπερ αποτυχημένη. Αλλά που παραδέχεται ότι είναι καλύτερα να χρεωθείς μια αποτυχία στιγμής παρά μια χρονίζουσα βλακεία.
Εκεί πήγαινε το 'Ελα Ερίνα σοβαρέψου' που σου έγραψα πριν. Και σε ευχαριστώ που με ανέφερες.

ΥΓ
(1)Ξέρεις τί ωραίο είναι να μη δίνεις λογαριασμό σε κανένα;
(2) Οι άντρες μας θέλουν όσο δεν μας 'έχουν'.. αυτό στο λέω σαν παρακαταθήκη για τον επόμενο που θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο.
Να είσαι καλά.

dokisisofi said...

Τί σημαίνει τρελλός? Τι ωραία...με το καφεδάκι μας το τσιγαράκια μας πίσω από τις τζαμαρίες των συμπλεγμάτων μας και να χαίρεστε που δεν είστε τρελλοί..
Θέλει κότσια να είσαι τρελλός. Θέλει κότσια να μιλάς μόνος σου. Θέλει κότσια να γράφεις στα απ'αυτά σου τους τζαμαριοφόρους που κλαίνε χαμένες αγάπες.

herinna/ said...

dokisisofi
Γιατί φωνάζεις; Σου είπε κανείς όχι;
Αλλά τώρα εσύ που γράφεις στ' απαυτά σου τους τζαμαριοφόρους τι κάνεις εδώ; Μη μου πεις ότι κάθισες και διάβασες ολόκληρο κείμενο, θα γελάσω.
Όχι δεν θα το πεις. Θέλει κι αυτό κότσια. Όπως και το να ομολογείς τις αδυναμίες σου. Αυτό κι αν θέλει κότσια. Όσο για τους τρελούς, αυτοί μπορεί να είναι και μάγκες. Εσύ τι δουλειά έχεις μαζί τους;

herinna/ said...

so-far
Μωρέ γνωστά είναι όλα. Το γήπεδο διαφέρει και η διάθεση κάθε φορά. Δεν βλέπεις την άλλη από πάνω που την πήγε; Εγώ πάντως αν είμαι τρελή δεν θέλω να το ξέρω. Όσο για τον επόμενο, δεν έχει γεννηθεί ακόμα δυστυχώς. Προχτές στο σπίτι μιας φίλης, διάβασα μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ. "Πραγματικοί άνθρωποι, είναι αυτοί που δεν έχουν υπάρξει".

So_Far said...

Ο Όσκαρ τα έλεγε αυτά γιατί δεν κόλλησε πραγματικά πουθενά, ακόμα και όταν τον είχαν στείλει σε καταναγκαστικά έργα .. ΄
Κάποιες φορές οι βίοι των ανθρώπων είναι πιο σοφοί από αυτά που έχουν πει..