Πόσο μακριά φτάνουν οι λέξεις όταν ταξιδεύουν;
Πόσο βαθιά μπορούν να σκάψουν
για ν' αλλοιώσουν την πράξη;
Και πόσο αυτές μπορούν να αλλάξουν
τις προθέσεις και το δίκιο;
Πόσο ύπουλα μας σαμποτάρουν οι λέξεις
όταν στον πίνακα της αλήθειας
πάμε να ζωγραφίσουμε
την ακρίβεια...
Πόσο απάνθρωπα μας καταργούν οι λέξεις
όταν γεννάνε φίδια και φιδάκια
στο στουμπωμένο σάκο της εγκράτειας
που σπάει...
Πόσο ανελέητα μας χλευάζουν οι λέξεις
όταν τις ψάχνουμε χώνοντας το χέρι μας βαθιά
μεσ' στην ανάγκη...
Πόσο σκληρά μας εκδικούνται οι λέξεις
που είδαν μέσα στο σκοτάδι
τον εαυτό τους σημαδούρα
μιας λάθος κατεύθυνσης...
Πόσο μισώ τις λέξεις
που βδέλλιασαν πάνω στο κορμί μου
κι αντί για μένα οι άνθρωποι βλέπουν αυτές
που τελετουργικά με τρώνε,
με γλεντάνε
με αφανίζουν...
2 comments:
Έχεις δίκιο Ελένη... είναι καιρός πια να προσέχουμε πολύ τις λέξεις που διαλέγουμε να μας ζωγραφίσουν. Μια και χωρίς αυτές πια να ζήσουμε δεν μπορούμε.
(Τον Τσίγκο θα τον διαβάσω αργότερα με την ησυχία μου...)
Οι λέξεις πετούν πάνω μας βουίζοντας, όπως οι θυμωμένες μέλισσες που τους χάλασαν τη φωλιά, όπως ο ισχυρός αγέρας που βρίσκει αντίσταση όταν διαπερνά τα φυλλώματα ενός πυκνού δάσους. Είναι μυστήριο το πώς συλλαμβάνονται πώς βρίσκουν την σειρά τους, ή και την χάνουν καμμιά φορά.
Με εργαλείο την παντοδύναμη λέξη, τα σκόρπια κομμάτια γεννούν την υπέρβαση, στιγματίζουν την απουσία, δομούν τις αόρατες συνιστώσες του γύρω κόσμου.
« Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατάς το χέρι, στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου»(Αξιον Εστί).
φιλί για καληνύχτα
Post a Comment