Γυρίζω στους δρόμους και καταγράφω ιστορίες. Τα μπρελόκ έτσι κι αλλιώς δεν πουλάνε. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το έχω καταλάβει από την αρχή. Θα έπρεπε να έχω παραιτηθεί, αλλά μου αρέσει να γυρίζω στους δρόμους. Απίστευτα πράγματα είδαν τα μάτια μου και άνοιξε το μυαλό μου. Όταν είσαι έξω ανακατεμένος με ανθρώπους και εικόνες, συλλαμβάνεις διαφορετικά τον κόσμο. Τον κόσμο της μέρας τον γνώρισα από την καλή και την ανάποδη. Μπορώ πια να το πω με σιγουριά. Από τον κόσμο της νύχτας εξακολουθώ να μη γνωρίζω τίποτα. Σκέπτομαι η επόμενη δουλειά που θα κάνω, να σχετίζεται με τη νύχτα. Ίσως εκεί να καταφέρω να βγάλω και κανένα μεροκάματο της προκοπής να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες. Μπορεί να καταφέρω να πληρώσω και κανένα λογαριασμό. Μεγάλα όνειρα, μεγάλες βλέψεις. Εν τούτοις, προτιμώ ως άφραγκη να γυρνάω έξω κυνηγώντας το ένα ευρώ αντί να κάθομαι μέσα στο σπίτι άπρακτη. Το περπάτημα κάνει καλό. Ρίχνει τη χοληστερίνη, δυναμώνει τους μυς, σε γεμίζει αγάπη για τη ζωή και αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες. Όταν βρέχει και πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά, φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν ηρωίδα μυθιστορήματος. Να βρέχεσαι, να μη μπορείς να χρησιμοποιήσεις ομπρέλα γιατί μπαίνεις από τη μια πόρτα στην άλλη, να πρέπει να βρεις τα λόγια σου αμέσως εξαφανίζοντας το τρέμουλο από το κρύο και την ταλαιπωρία, να πρέπει να έχεις βλέμμα ευθύ και δυνατό, επαγγελματικό στήσιμο, και χιούμορ. Η γυναίκα της βροχής, μάλιστα, αυτό είμαι, μόνο που μου λείπει ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης. Ως εκ τούτου προχωράμε στην επόμενη χίμαιρα.
Δεν μπορώ να γράψω πια ιστορία καλή, φανταστική γιατί η πραγματικότητά μου ξεπερνάει την φαντασία μου. Το αποδεικνύω και στο φουλάρι με το μονόγραμμα. Είναι ότι πιο χειρότερο έγραψα ποτέ μου στα χρονικά μου. Και το αφήνω επίτηδες εκτεθειμένο, για να δουν οι άνθρωποι που με ξέρουν σαν γραφιά, πόσο μακρινός από σένα μπορεί να γίνει ο εαυτός σου. Αισθάνομαι ότι ενώ έχω αλλάξει επιμένω στο φουλάρι με το μονόγραμμα να θέλω να κρατήσω τον παλιό μου εαυτό. Και το αποτέλεσμα ήταν οικτρό.
Μου λείπει το θάρρος. Δεν ξέρω γιατί μου λείπει, γιατί στη ζωή έμεινα μόνη μου, δεν έχω κοντά μου κανέναν από εκείνους που δεν ήθελα να θίξω, κανέναν από αυτούς που σίγουρα θα πληγώνονταν διαβάζοντας τις αλήθειες μου. Ωστόσο αισθάνομαι πως θα είναι σα να ανοίγω πόλεμο με κείνους που εδώ και χρόνια με έχουν ξεχάσει, ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα. Έχει κανένα νόημα; Αν είχα επισκεφτεί έναν ψυχίατρο είμαι σίγουρη πως θα με ενθάρρυνε να το κάνω, αλλά εξακολουθώ να μην είμαι έτοιμη γι' αυτό. Φοβάμαι πως τα πιο σημαντικά θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο. Κι αν γίνει αυτό θα είναι εκεί μέσα μαζί μου να με τριβιλίζουν στον αιώνα τον άπαντα να μη με αφήνουν να αναπαυτώ. Κολλάω σε δύο πράγματα. Πρώτον. Συγγραφέας δεν είναι αυτός που κάθεται και γράφει μια αυτοβιογραφία, όσο συγκολονιστικά κι αν νομίζει πως είναι τα γεγονότα της ζωής του. Όλοι οι άνθρωποι το έχουν αυτό. Στα μαγαζιά που μπήκα άκουσα πολλές φορές τη φράση "Αν ήμουν συγγραφέας εγώ κοπέλα μου, τη ζωή μου μόνο να έγραφα θα γινόταν μπεστ σέλερ". Διότι οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτά που έζησαν είναι τόσο πιο συγκλονιστικά, τόσο πιο εξτρίμ, από τη ζωή ενός οποιουδήποτε άλλου. Αυτό είναι παγίδα για έναν συγγραφέα. Ακόμα και στο πρώτο μου βιβλίο που ήταν κατά μεγάλο μέρος αυτοβιογραφικό, την απέφυγα αυτή την παγίδα. Αν υποχρεωθώ να λειτουργήσω τώρα έτσι, πάει να πει πως έχω αποτύχει.
Δεύτερον. Όχι για το τι μπορεί να μου κάνει κάποιος, αλλά για το τι μπορεί να κάνω εγώ σε κάποιους που όσο κι αν το αξίζουν σαν μονάδες, δεν το αξίζουν σαν ανθρώπινες οντότητες. Δεν βρέθηκα με το στυλό και το πληκτρολόγιο στα χέρια για να παίξω το ρόλο του εκδικητή. Δεν θέλω να με αφορά αυτή η υπόθεση. Γνωρίζω όμως καλά ότι τα κλειδιά της απελευθερωσής μου, βρίσκονται εκεί. Επίσης φοβάμαι και για την εικόνα μου. Έζησαν σα ηλίθια σε πολλές καταστάσεις, σαν άνθρωπος που δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως τα στραβά του πατήματα, κυριαρχημένη άλλοτε από το πάθος μου για την ελευθερία κι άλλοτε από το πάθος μου γενικά. Εισέπραξα πολύ αποδοχή σε καλούς καιρούς, αμφισβήτηση, υποτίμηση, περιφρόνηση, σε άλλους. Σο γουότ; Οι περισσότεροι αν όχι όλοι τα έχουν εισπράξει.
Και ο τρίτος λόγος, είναι το iq μου. Τον καιρό που έγραφα τις δυνατές ιστορίες, ήταν κάπου στο 120. Το μέτρησα τελευταία και έχει πέσει κάτω από το εκατό. Δηλαδή αποχάζεψα. Πως είναι δυνατόν να πέσει τριάντα ολόκληρες μονάδες το iq ενός ανθρώπου μέσα σε λίγα χρόνια, θα πει κανείς. Δεν ξέρω, αν με πάρει η επιστήμη όταν τα τινάξω να κάνει πειράματα. Ας πάει και στους χώρους που κινήθηκα ο ερευνητής και δούλεψα, μπας βρει καμιά απάντηση.
Οκ, τα είπα όλα όσα ήθελα να πω για την ώρα. Η Ελλάδα υποφέρει, μαζί της κι εγώ. Όχι γιατί υποφέρει εκείνη, αλλά γιατί αισθάνομαι πως είμαι η Ελλάδα. Όποιον πόνο δω στο δρόμο μου τον αναγνωρίζω. Αν δω κάποιον που μου είναι άγνωστος, ξεσκονίζω την πέτρα και κάθομαι να τον ακούσω. Ξεσκόνισα πολλές πέτρες. Άκουσα ανθρώπους πολλούς. Οι υποθέσεις τους ήρθαν και κάθισαν μέσα μου και μπερδεύτηκαν με τις υποθέσεις μου. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, είναι επίσης η Ελλάδα.
Δεν θυμάμαι τι ξεκίνησα να πω. Ποιος χέστηκε όμως....
Δεν μπορώ να γράψω πια ιστορία καλή, φανταστική γιατί η πραγματικότητά μου ξεπερνάει την φαντασία μου. Το αποδεικνύω και στο φουλάρι με το μονόγραμμα. Είναι ότι πιο χειρότερο έγραψα ποτέ μου στα χρονικά μου. Και το αφήνω επίτηδες εκτεθειμένο, για να δουν οι άνθρωποι που με ξέρουν σαν γραφιά, πόσο μακρινός από σένα μπορεί να γίνει ο εαυτός σου. Αισθάνομαι ότι ενώ έχω αλλάξει επιμένω στο φουλάρι με το μονόγραμμα να θέλω να κρατήσω τον παλιό μου εαυτό. Και το αποτέλεσμα ήταν οικτρό.
Μου λείπει το θάρρος. Δεν ξέρω γιατί μου λείπει, γιατί στη ζωή έμεινα μόνη μου, δεν έχω κοντά μου κανέναν από εκείνους που δεν ήθελα να θίξω, κανέναν από αυτούς που σίγουρα θα πληγώνονταν διαβάζοντας τις αλήθειες μου. Ωστόσο αισθάνομαι πως θα είναι σα να ανοίγω πόλεμο με κείνους που εδώ και χρόνια με έχουν ξεχάσει, ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα. Έχει κανένα νόημα; Αν είχα επισκεφτεί έναν ψυχίατρο είμαι σίγουρη πως θα με ενθάρρυνε να το κάνω, αλλά εξακολουθώ να μην είμαι έτοιμη γι' αυτό. Φοβάμαι πως τα πιο σημαντικά θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο. Κι αν γίνει αυτό θα είναι εκεί μέσα μαζί μου να με τριβιλίζουν στον αιώνα τον άπαντα να μη με αφήνουν να αναπαυτώ. Κολλάω σε δύο πράγματα. Πρώτον. Συγγραφέας δεν είναι αυτός που κάθεται και γράφει μια αυτοβιογραφία, όσο συγκολονιστικά κι αν νομίζει πως είναι τα γεγονότα της ζωής του. Όλοι οι άνθρωποι το έχουν αυτό. Στα μαγαζιά που μπήκα άκουσα πολλές φορές τη φράση "Αν ήμουν συγγραφέας εγώ κοπέλα μου, τη ζωή μου μόνο να έγραφα θα γινόταν μπεστ σέλερ". Διότι οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτά που έζησαν είναι τόσο πιο συγκλονιστικά, τόσο πιο εξτρίμ, από τη ζωή ενός οποιουδήποτε άλλου. Αυτό είναι παγίδα για έναν συγγραφέα. Ακόμα και στο πρώτο μου βιβλίο που ήταν κατά μεγάλο μέρος αυτοβιογραφικό, την απέφυγα αυτή την παγίδα. Αν υποχρεωθώ να λειτουργήσω τώρα έτσι, πάει να πει πως έχω αποτύχει.
Δεύτερον. Όχι για το τι μπορεί να μου κάνει κάποιος, αλλά για το τι μπορεί να κάνω εγώ σε κάποιους που όσο κι αν το αξίζουν σαν μονάδες, δεν το αξίζουν σαν ανθρώπινες οντότητες. Δεν βρέθηκα με το στυλό και το πληκτρολόγιο στα χέρια για να παίξω το ρόλο του εκδικητή. Δεν θέλω να με αφορά αυτή η υπόθεση. Γνωρίζω όμως καλά ότι τα κλειδιά της απελευθερωσής μου, βρίσκονται εκεί. Επίσης φοβάμαι και για την εικόνα μου. Έζησαν σα ηλίθια σε πολλές καταστάσεις, σαν άνθρωπος που δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως τα στραβά του πατήματα, κυριαρχημένη άλλοτε από το πάθος μου για την ελευθερία κι άλλοτε από το πάθος μου γενικά. Εισέπραξα πολύ αποδοχή σε καλούς καιρούς, αμφισβήτηση, υποτίμηση, περιφρόνηση, σε άλλους. Σο γουότ; Οι περισσότεροι αν όχι όλοι τα έχουν εισπράξει.
Και ο τρίτος λόγος, είναι το iq μου. Τον καιρό που έγραφα τις δυνατές ιστορίες, ήταν κάπου στο 120. Το μέτρησα τελευταία και έχει πέσει κάτω από το εκατό. Δηλαδή αποχάζεψα. Πως είναι δυνατόν να πέσει τριάντα ολόκληρες μονάδες το iq ενός ανθρώπου μέσα σε λίγα χρόνια, θα πει κανείς. Δεν ξέρω, αν με πάρει η επιστήμη όταν τα τινάξω να κάνει πειράματα. Ας πάει και στους χώρους που κινήθηκα ο ερευνητής και δούλεψα, μπας βρει καμιά απάντηση.
Οκ, τα είπα όλα όσα ήθελα να πω για την ώρα. Η Ελλάδα υποφέρει, μαζί της κι εγώ. Όχι γιατί υποφέρει εκείνη, αλλά γιατί αισθάνομαι πως είμαι η Ελλάδα. Όποιον πόνο δω στο δρόμο μου τον αναγνωρίζω. Αν δω κάποιον που μου είναι άγνωστος, ξεσκονίζω την πέτρα και κάθομαι να τον ακούσω. Ξεσκόνισα πολλές πέτρες. Άκουσα ανθρώπους πολλούς. Οι υποθέσεις τους ήρθαν και κάθισαν μέσα μου και μπερδεύτηκαν με τις υποθέσεις μου. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, είναι επίσης η Ελλάδα.
Δεν θυμάμαι τι ξεκίνησα να πω. Ποιος χέστηκε όμως....
No comments:
Post a Comment