Ειρωνία της τύχης, μα τότε ανακαλύπτουμε πολλές φορές την υπαρξή τους. Δεν την γνώριζα. Με αφορμή τη σκέψη να κάνω ένα αφιέρωμα για την παγκόσμια μέρα της ποίησης, έπεσα πάνω στους στίχους της κι ακολουθώντας τα μονοπάτια των link έφτασα στο blog της andromeda και σ' αυτό που σαν Πυθία μαζί με τον Τειρεσία διατηρούσαν, http://xristmoi.blogspot.com Εκεί έμαθα και για το θανατό της. Επέλεξα αυτό το ποιήμα της γιατί μου θυμίζει μια εποχή της ζωής μου που έντονα είχα καταβληθεί από την ίδια αγωνία. Ακόμα γιατί η μέρα του θανάτου της, ήταν ακριβώς η μέρα που έδωσα τέλος σ' αυτήν την αγωνία. Ένας άλλος μικρός θάνατος που τελικά εδώ, ήρθε να συναντηθεί με τον οριστικό κι αμετάκλητο, αυτόν που ποτέ δεν άφησε περιθώρια για υπαναχωρήσεις και συγνώμες. Ωστόσο η Ανδρομέδα της μπλογκόσφαιρας ανήκει πια στον αστερισμό που φωτίζει τις νύχτες μας και μαλακώνει τις καρδιές μας ακριβώς τις ώρες που συντελούνται οι μικρές ανακωχές με τον εαυτό μας απαλύνοντας τις χαστουκισμένες από την αντάρα του χθες μας θύμισες. Τυχερό το στερέωμα που την κέρδισε. Τυχεροί και οι άτυχοι που από την αγάπη της γέμισαν. Μα οπωσδήποτε άτυχη η τέχνη που τόσο γρήγορα την έχασε και οι άνθρωποί της που τον πόνο της απωλειάς της σηκώνουν. Αν ταξιδεύεις ακόμα ποιήτρια, μην ξεχνάς να μας στέλνεις το φως σου τις νύχτες. Γιατί είναι λίγες οι ανακωχές μας και πολλές οι μάχες. Και οι φόβοι μας.
Άναψα κι άλλο τσιγάρο πάω να τρελαθώ
θα έπρεπε να έχεις γυρίσει πριν να έρθω εγώ
μαύρες σκέψεις στο μυαλό μου στήσανε χορό
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Σου αγόρασα το κράνος για να το φοράς
μα εσύ πάντα μου κάνεις ότι το ξεχνάς
και στο κόκκινο καθόλου πια δε σταματάς
λείπεις ώρες και βουλιάζω στην αναμονή
πως φοβάμαι μη σε χάσω με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Πηγή Καφετζοπούλου
θα έπρεπε να έχεις γυρίσει πριν να έρθω εγώ
μαύρες σκέψεις στο μυαλό μου στήσανε χορό
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Σου αγόρασα το κράνος για να το φοράς
μα εσύ πάντα μου κάνεις ότι το ξεχνάς
και στο κόκκινο καθόλου πια δε σταματάς
λείπεις ώρες και βουλιάζω στην αναμονή
πως φοβάμαι μη σε χάσω με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Πηγή Καφετζοπούλου
4 comments:
Αυτό το έρωμα της ψυχής που δεν ξεθυμαίνει στον χρόνο. Μόνο το σώμα είναι φθαρτό.
το 'άρωμα'...
Ζάεις μωρέ; που είσαι; τι κάνατε κει πάνω; μαθαίνω κάτι πάει να γίνει, από σένα το έμαθα δηλαδή. Το άρωμα της ψυχής Κωστή μου ναι. Το δικό της και όλων των καλών ανθρώπων.
Ζάω αλλά, έχουμε συνεχή τρεξίματα και δεν προλαβαίνω να δίνω συχνά το 'παρών'. Εδώ είμαι, όμως :-)
Post a Comment