Thursday, March 13, 2008

Τι έπαθε κι αυτός ο καημένος

Α ρε συχωρεμένε Πουλατζά, που να' ξερες που θα οδηγούσε η υψηλή φιλοσοφία τους άξιους μαθητές σου. Κρούω τον κώδωνα κινδύνου σε μερικούς φίλους με ή χωρίς εισαγωγικά που από θέσεις υπεράνω προσωπικής τοποθέτησης προσπαθούν να παράγουν πολιτική σκέψη, να αναλύσουν σε βάθος την πολιτική κατάσταση και να αφουγκραστούν τα ρεύματα της αλλαγής από όποια κατεύθυνση κι αν φυσούν, προσπαθώντας να μένουν ταυτόχρονα απέξω, αμέτοχοι παρατηρητές και σχολιαστές, μην εκτεθούμε κι όλας αν στο μέλλον κάτι πάει στραβά κι έχουμε πάρει καθαρές θέσεις για τις οποίες να πρέπει να απολογηθούμε. Προσέξτε πουλάκια μου φιλόσοφοι, αμέτοχοι και αμερόληπτοι κατά μια έννοια κριτές στα πάσης φύσεως τεκταινόμενα, γιατί δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Είδατε τι έπαθε ο Ζουράρης ε; Η πολλή θεωρία τρώει τελικά και τα πιο λαμπρά κεφάλια. Για να κατεβαίνουμε σιγά σιγά από τα καλάμια μας.

5 comments:

Vromios said...

λοιπόν ελένη,

η ιδέα της συμμετοχής στα κοινά είναι μια "ιδεοληψία" που έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελλάδα, την οποία στην πορεία την πήρε η αριστερά και της έβγαλε (ως συνήθως) τα μάτια!

ποτέ μου ωστόσο δεν κατάλαβα γιατί ο κρετίνος (δες και τον υποφαινόμενο) που κολλούσε αφίσες και μοίραζε ριζοσπάστη ήταν πιο πολιτικοποιημένος, πιο ταγμένος, πιο "ενεργός πολίτης" από εκείνο τον άλλο που έχοντας βιώσει ή συναισθανθεί, ή συνειδητοποιήσει την ματαιότητα αυτής της δράσης επικέντρωνε την προσοχή του σε άλλες αξίες - φιλία, εντιμότητα, κλπ - απέχοντας από όλο αυτό το πανηγύρι;

και η περιβόητη γενιά του πολυτεχνείου - αυτή η "ηρωϊκή" και άθλια γενιά - που μας κυβέρνησε τόσα χρόνια (βάλε μέσα σε αυτούς και πλείστους του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, και του ΚΚΕ και των ΜΛ και των ΛΜ και ότι άλλο έρχεται στο νου σου) δεν ήταν τίποτα άλλο από "παιδιά" ταγμένα στον κοινό αγώνα, "ενεργοί πολίτες" που έφτασαν την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι.

πρέπει κάποτε να ειπωθεί αυτή η πουτάνα η αλήθεια. η Ελλάδα έχει φτάσει στο χείλος της (ηθικής κυρίως) καταστροφής από τους άτεγκτους αγωνιστές του χθες και του σήμερα και του αύριο. δεν έγινε από μόνη της και δεν έγινε ούτε από την τρισκατάρατη δεξιά, ούτε από το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ. έγινε με τη συμμετοχή ΟΛΩΝ! και κυρίως από τους "ενεργούς πολίτες".

δεν ξέρω πόσους συντρόφους σου γνωρίζεις που βρέθηκαν σε καίριες θέσεις πολιτικές και πολιτιστικές, που και παίζουν κυρίαρχο ρόλο στα πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, αλλά ξέρω πολλούς - υπερβολικά πολλούς για να μπορώ πια να κλείνω τα μάτια μου.

ναι, κι εγώ απεχθάνομαι τους εκ του αφαλούς "φιλόσοφους" της παντόφλας. αλλά τρέμω και τους "ενεργούς πολίτες".

και θα μου πεις τι προτείνω, να κάνουμε όλοι στην άκρη; να βάλουμε τις παντόφλες μας; όχι, αλλά παραδέχομαι τη σύγχισή μου, το αδιέξοδό μου και δεν μπορώ να καταπιώ την αηδία μου...

herinna/ said...

Νίκο
Να ξεκαθαρίσω καταρχήν ότι το συγκεκριμένο ποστ δεν γράφτηκε με αφορμή αυτά που μέχρι στιγμής έχουμε πει εδώ, αλλά με αφορμή κάποια κείμενα που διάβασα εδώ στο ίντερνετ σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και την καινούργια-παλιά μόδα της αριστεράς, την πολιτική διαδρομή του Αλαβάνου και του Τσίπρα, το τι περιμένει και δεν περιμένει κανείς από έναν τέως κι ένα Τίποτα κι άλλα τέτοια φαιδρά.
Έχεις μια τάση να τσουβαλιάζεις τα πάντα και αν αυτή είναι η αποψή σου καλά κάνεις και την εκφράζεις αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ αυτές τις απόψεις πρώτα και κύρια γιατί η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική κι έχει να μου καταδείξει ανθρώπους που ποτέ δεν έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα, έζησαν, έδρασαν και πέθαναν τόσο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας όσο και άσχετοι με κάθε τύπο κοινωνικοπολιτικού συμβιβασμού. Μόλις πριν από μιάμισι βδομάδα αποχαιρετίσαμε έναν τέτοιο φίλο, ένα ανήσυχο και ασίγαστο πνεύμα, δεινό κριτή του ίδιου του χώρου που τον γαλούχησε, αδιόρθωτα ρομαντικό και απελπιστικά φτωχό. Αλλά το θέμα είναι να κοιτάζουμε πόσο φτωχός βιοποριστικά πεθαίνει κανείς, πόσο γνωστός ή άγνωστος πόσο κυρίαρχο ή μη κυρίαρχο ρόλο έπαιξε στα πολιτικά πράγματα ή κατά πόσο έζησε με συνέπεια απέναντι και τιμιότητα απέναντι σε αυτό που επέλεξε να πρεσβεύει; Εγώ τέτοιους ανθρώπους ξέρω πολλούς Νίκο στον δικό μου το χώρο ξέρω μόνο τέτοιους.
Β. Το να λες οτι οι διαφορετικές αριστερές τάσεις είναι αυτές που έφεραν την Ελλάδα στα σημερινά της χάλια, είναι αν μη τι άλλο αφελές.
ΔΕΝ ισχυρίζομαι πως έκανε καλό στην αριστερά γενικότητα αυτή η πολυδιάσπαση του κόσμου της, αλλά δεν φαντάζομαι να εννοείς πως τα δεινά μας συνεχίζονται και χειροτερεύουν από το αντάρτικο του '46 κι ότι ο κόσμος στράφηκε μετά την μεταπολίτευση στον δικομματισμό μόνο και μόνο γιατί η κακιά αριστερά του θύμιζε κονσερβοκούτια. Το ρεύμα της μεταπολίτευσης έσπρωξε τον κόσμο στο ΠΑΣΟΚ την λιγότερο κραυγαλέα περίπτωση της τότε αριστεράς κι όσοι δεν πήγαν κατά κει και κράτησαν τον εαυτό τους έξω από το παιχνίδι της εξουσίας, έμειναν συνεπείς σε αυτό που πάντα πρέσβευαν ακόμα και αν είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω και για το σκληροπυρηνικό ΚΚΕ, που μέσα από τις γραμμές της νεολαίας του κάποτε έδρασα κι εγώ. Αν σήμερα στα πενήντα μου ή στα τριάντα μου ακόμα, έτρεχα ακόμα στους δρόμους να κολλάω αφίσες και να μοιράζω τον οδηγητή, θα μου έριχνα μια ροχάλα στον καθρέφτη αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μετανιώνω που τότε το έκανα, που μαζί με τους τότε συντρόφους μου διεκδίκησα ψήφο στα 18 κι ένα σωρό άλλα πράγματα, ένα νέο κορίτσι μέσα στη δίνη των γεγονότων που έψαχνε τη θέση του και την ταυτοτητά του. Ωστόσο θα ήταν αχαριστία να μη θεωρήσω κι αυτό μου το πέρασμα όπως και το άλλο στην ανανεωτική αριστερά του Μπανιά, ως τα καλύτερα σχολεία στα οποία μπορούσα να βρεθώ, μέσα από τα οποία έμαθα να σκέπτομαι, να αναλύω, να μελετώ, να κρίνω, να διαβλέπω ΚΑΙ να διαχωρίζω τις θέσεις μου. Δεν ήμασταν σε θέση λες να δουμε τα λάθη της αριστεράς σε κάθε της έκφανση, σχήμα ή διάσταση; ω γιες. Δεν οργιζόμασταν εμείς, δεν γίναμε πλειστάκις πικρόχολοι, δεν χαμογελάσαμε χαιρέκακα με τα αποτελέσματα της κάθε μαλακίας, δεν κλάψαμε δεν λυπηθήκαμε, δεν απογοητευτήκαμε, δεν νιώσαμε ο καθένας από μας στο πετσί του το βάρος της ουτοπίας μας, δεν την πληρώσαμε αυτή την ουτοπία με τον χειρότερο τρόπο κι από τα παιδιά μας τα ίδια αν θες; ω γιες.
Δεν χτύπησε πρώτους εμάς, η εμπάθεια, η ασυνενοησία, η φιλαρχία μερικών, η αλαζονεία κάποιων άλλων, η έπαρση της συνειδητοποιημένης κάστας κάποιων μεγαλοδιανοούμενων κι από πίσω εμείς που ξύναμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι στο διάολο θέλει να πει ο ποιητής και τι χρειάζεται μια τόσο ξύλινη γλώσσα να πεις για τα δίκια σου; ω γιες.
Ωστόσο από τη μία ήταν αυτό κι από την άλλη η δημαγωγία των μπαλκονιών , αυτή η ξιπασμένη μέθοδος του άρτου και θέαμα που έκανε τον κόσμο να τρέχει με φάτσες κολλημένες στο πέτο και το κούτελο έλεος.
Οι πιο ρομαντικοί, οι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους, οι πιο συνεπείς απέναντι στα ίδια τα πιστεύω τους γύρισαν στα σπίτια τους. Προσπάθησαν με τον τρόπο ζωής τους, με τις φιλίες τους, με τις επιλογές τους, με ότι άλλο μπορούσε να τους κρατήσει σε μια στοιχειώδη έστω αφύπνιση να κρατήσουν όσο το δυνατό περισσότερα από τα πράγματα που γι' αυτούς αποτελούσαν λόγο και νόημα ζωής. Έπαψαν ποτέ λες αυτοί οι άνθρωποι να έχουν τα μάτια τους στραμμένα στα βήματα της είτε κατ' ευφημισμόν είτε πραγματικής αριστεράς έβλεπαν; Γίνεται ένα μυαλό να σταματήσει να σκέπτεται μόνο και μόνο γιατί αποσύρθηκε από τα κοινά; γίνεται μια ψυχή να σταματήσει να ελπίζει και να λαχταρά; γίνεται η όποια απογοήτευση να πάρει από τον άνθρωπο την θέληση να είναι, να υπάρχει και να αξιώνει τη βελτίωση της θέσης του; Γίνεται αυτή να μας κάνει όλους μηδενιστές; γίνεται αυτή να μας στρέψει στην ανευ όρων παράδοση στον καπιταλιστικό οδοστρωτήρα της σκέψης, της βούλησης, της αξιοπρέπειας, της κάθε αξίας; γίνεται να μην κοιτάζουμε γύρω μας να καταμετράμε τα υπολοιπά μας, το πόσοι μείναμε το ποιοί είμαστε το που είμαστε; Γίνεται ανά πάσα στιγμή να μη σκέπτεται ο καθένας από μας τι κάνει και γιατί το κάνει; Αν νομίζεις πως γίνεται να ζήσει ένας εκ πεποιθήσεως αριστερός χωρίς αυτά έχεις λάθος. Τι θα πει αριστερός αλήθεια; Οι βολεμένη γενιά του πολυτεχνείου στην οποία ανήκω κι εγώ με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι; στην οποία ανήκε ο φίλος μας ο Κώστας που χάσαμε πριν από μιάμισι βδομάδα και κηδεύτηκε με έξοδα του δήμου πάμπτωχος, στην οποία ανήκει ο Θανάσης που έγραψε το μοναδικό δυάρι που απέκτησε ποτέ με αντιπαροχή, στον ανάπηρο θετό του γιό ενώ είχε και κόρη κανονική, για να μη μείνει το άλλο παιδί στο δρόμο, στην οποία ανήκε ο Βαγγέλης ο Μαργαρίτης, οικοδόμος, παιδί του νυχτερινού που τέλειωσε την έκτη δημοτικού σε ηλικία 26 χρονών, τέλειωσε νυχτερινό λύκειο κι έγινε συγγραφέας μέσα στο έργο του οποίου μπορείς να δεις όλη τη δράση, τα όνειρα τα κυνηγητά και τους κρυφούς πόθους της γενιάς του, ποιοί στο διάβολο είναι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί δεν μπορούν να εννοήσουν αλλιώς τους εαυτούς τους; Πόσοι νομίζεις από τα άτομα που γνωρίζω έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στα πολιτικά πράγματα; Με τον Κύρκο δεν έχω συναντηθεί ποτέ τον συνάντησαν αυτοί που λες συντροφοί μου και του έριξαν ροχάλα πριν από κάτι χρόνια, με τον Γλέζο δεν έχω συναντηθεί ποτέ, τη Δαμανάκη επί εποχής Συνασπισμού είχα δει μια φορά και την φρουρούσαν κάτι μπράβοι που; μέσα στην ίδια την Καισαριανή ρε πούστη μου, δεν φάνηκε εκ των υστέρων πόσο αριστερή ήταν κι αυτή και κάθε σαν αυτή που τρέξαν να πιάσουν τις θέσεις; θα γίνει αυτό αιτία κι αφορμή να λουφάξει ένας ολόκληρος κόσμος από πίσω; θα γίνει αυτό αφορμή να μην τιμήσουμε τον Κώστα, τον Βαγγέλη, το Θανάση, τον καθένα που μέσα στην πίκρα του συνεχίζει να δίνει τις μάχες του, σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο;
Δεν καταλαβαίνεις πόσο άδικη και απάνθρωπη γίνεται αυτή η ισοπέδωση για τους ανθρώπους αυτούς που συνεχίζουν να εννοούν τους εαυτούς τους αλλά και που κύρια κάνουν στην πάντα για ν΄αναπνεύσει η νεολαία;
Κι έρχομαι με τη σειρά μου να σε ρωτήσω Νίκο.
Πόσο καλύτερος θα ήταν νομίζεις ο κόσμος σήμερα χωρίς το πέρασμα των συγκεκριμένων; Σκέψου με το χέρι στην καρδιά και απάντησέ μου.
Εν όψη της σαρώστρας και του πολτοποιητή της παγκοσμιοποίησης, σε διαβεβαιώ ούτε ένας από τον κόσμο αυτό δεν θα ανεχτεί να καταλήξει μια σελίδα στην ιστορία που γράφτηκε σαν παραμύθι για τα παιδιά του πνευματικού σωλήνα. Ούτε ένας. θα μπορούσα να σου γράφω μέχρι αύριο γιατί πολύ με εξιτάρησε και σ' ένα βαθμό με πλήγωσε η τοποθετησή σου όχι σαν Ελένη αλλά σαν άνθρωπο που είδε από κοντά, έζησε , θαύμασε και ντράπηκε. Θα σταματήσω εδώ.

herinna/ said...

λόγω κεκτημένης ταχύτητας έχω μερικά τυπογραφικά σαρδάμ μέσα εδώ, σόρρυ αλλά αν πάω να τα φτιάξω τώρα πρέπει να κάνω κόπι, ντιλίτ και μετά πέιστ το καινούργιο, οπότε μένουν.

Vromios said...

μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε ελένη και βέβαια, ούτε θεώρησα πως το ποστ αυτό είχε καμιά σχέση με το προηγούμενο που κουβεντιάζαμε, ούτε και καμιά πρόθεση να πληγώσω κανέναν είχα /έχω.

αυτό που εν ολίγοις λέω κατά πρώτον ελένη μου - και όχι δεν πάω πίσω στο 46, αν και εκει κάποτε θα πρέπει να πάμε - είναι πως η έννοια της αθώας-για-όσα-συντελέστηκαν-στον-τόπο-αριστεράς είναι είναι ένα ψέμα και στην καλύτερη περίπτωση μια αφελής τοποθέτηση.

εκτός του ότι η αριστερά τροφοδότησε τον κρατικό μηχανισμό και εκείνον τον αλλο α;κόμα πιο σημαντικό μηχανισμό της "ενημέρωσης" με στελέχη που συνέβαλαν με όλες τις δυνάμεις τους στη τελική διαμόρφωση του σημερινού (αηδιαστικού για μένα) προσωπου της Ελλάδας, η γενικότερη πολιτική που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια μια χαρά εξυπηρέτησε και στήριξε το σημερινό μοντέλο. οι μεν με τις ηλίθιες συντεχνιακές διεκδικήσεις, οι δε με την ιερατική αφοσίωση στο ευρωπαϊκό μοντέλο.

ακόμα σημαντικότερο ρόλο έχει παίξει στα χάλια της Παιδείας, η αθώα αριστερά. αυτά τα ηλίθια εκπαιδευτικά συστήματα, τα πανηλίθια βιβλία, αλλά και ο σιχαμένος εκδημοκρατισμός (με την ηγεμονία της μαμάς μπαμπούλα για δάσκαλους και καθηγητές μη τυχόν και στάξει η μυτούλα των παιδιών) των σχολείων που εξισούται με το γράψιμο στ' αρχίδια μας του θεσμού του δασκάλου... έργα αριστερών εγκεφάλων είναι κι αυτά- δυστυχώς! και δεν θέλω μα πάω παραπέρα για το ρόλο της αριστεράς στο σημερινό αηδιαστικό χάλι των πανεπιστημίων κλπ.

αυτό που λέω λοιπόν είναι πως η αριστερά έχει πάψει από καιρό να είναι παρθένα. και δεν το λέω με καμιά χαρά αυτό, ούτε και με καμιά υπεροψία. το λέω μπορεί και με πόνο, αν και η λογική μου δεν καταννοεί αυτόν τον πόνο.

όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να επεκταθώ σε βάθος και σε μάκρος σε αυτό το θέμα. αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής: κατά βάθος δεν πιστεύω απλά ότι η αριστερά δεν είναι αθώα, αλλά ότι έχει αποτύχει παταγωδώς - απλά αυτό δυσκολεύομαι να το πω ακόμα και στον εαυτό μου.

σε ότι αφορά το άλλο σκέλος του ποστ και του σχολίου μου: σέβομαι όλους όσους ενεργούν σε κοινωνικό επίπεδο, είτε ατομικά, είτε συλλογικά - αλλά η εμπειρία μου μου υποδεικνύει και να τους φοβάμαι. γιατί οι Θανάσηδες, οι Γιάννηδες και δεν ξέρω ποιους άλλους ανφέρεις (μπορώ κι εγώ να σου αναφέρω επίσης πέντε-έξι) είναι πολύ λίγοι για να αντισταθμίσουν τους χιλιάδες που βολεύτηκαν και ακόμα χειρότερα, έθεσαν στην υπηρεσία του πιο αηδιαστικού κοινωνικού μοντέλου που γνώρισε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος τα υπέροχα εκπαιδευμένα μυαλά του - εκπαιδευμένα, από την ίδια μήτρα που παιδέψαμε και μεις τους δικούς μας εγκεφάλους και τυρανίσαμε τις ψυχές μας...

την θερμότατη καλημέρα μου - πάντα με σεβασμό και αγάπη, το ξέρεις αυτο :))

herinna/ said...

Νίκο, όντως το θέμα είναι πολυδιάστατο και υπάρχουν σημεία στα οποία αναμφισβήτητα συμφωνώ μαζί σου, άλλα όμως στα οποία διαφωνώ κάθετα όπως πχ για την ευθύνη της αριστεράς για τα βιβλία και την εκπαίδευση στην Ελλάδα. Εγώ όταν το 2000 έκανα μιαν έρευνα για τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας στα πλαίσια μιας εργασίας που είχα αναλάβει, βρήκα και διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα ισχύει η αποτυχημένη μεταρρύθμιση που έγινε στις Ενωμένες Πολιτείες το 1969 στα σχολεία του Χάρλεμ και όπου αλλού υπήρχαν μειονότητες, μια ειδική μεταρρύθμιση που αφορούσε συγκεκριμένες περιοχές με στόχο την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου των μαθητών αυτών, που όμως ήταν λάθη, παραβλέψεις και απαξίωση στην ουσία του ίδιου του κόσμου που υποτίθεται θα εξυπηρετούσε. Αυτό ακριβώς το μεταρρυθμιστικό σύστημα, που δεν εφαρμόστηκε παρά κανά δυο χρόνια εκεί και μετά απορρίφθηκε, το πήρε η χώρα μας, το εφάρμοσε εδώ από το 1984 και μέχρι τουλάχιστον τη μέρα που έκανα την έρευνα ίσχυε το ίδιο και δεν βλέπω να έχουν αλλάξει πολλά από τότε, αντίθετα έχουν χειροτερέψει και πολλά.
Δεν ήταν αριστεροί εγκέφαλοι αυτοί που το έφεραν εδώ, ακόμα κι ένας άσχετος σαν και μένα μπορούσε να δει πόσο άτοπο και μη λειτουργικό ήταν, όπως και η κατάργηση των αρχαίων στα σχολεία στα πλαίσια της εξαπλούστευσης της γλώσσας δεν ήταν θέση της αριστεράς αλλά του Πασοκικού Λαϊκισμού κι όπως άλλα θέματα της παιδείας για τα οποία τόσο παλιότερα όσο και πρόσφατα η αριστερά στο συνολό της έχει διεκδικήσει. Περισσότερα κονδύλια και εμπράκτη αντίθεση στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια από όποια κυβέρνηση κι αν προτάθηκαν αυτά.
Βεβαίως διαρροές και μετακινήσεις υπήρξαν πολλές και θα υπάρχουν, δεν μπορεί να μας φταίει το κίνημα που άλλοτε υποστηρίζεται άλλοτε υποσκάπτεται μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν αυτά και αυτοί, ούτε να παραβλέπουμε τους αγώνες και τις κατακτήσεις του που τελικά, φτάσαμε σήμερα να επαναδιεκδικούμε επειδή ο κόσμος έδωσε πίστη στις κυβερνήσεις του. Αν εννοείς τώρα ότι μέσα στους πόσους μήνες της οικουμενικής διακυβέρνησης έγιναν όλα τα κακά που συνεχίζονται μέχρι σήμερα στη χώρα μας, θα σου έλεγα πως είναι το λιγότερο παγίδα να καλείς μια πολιτική δύναμη που ουδέποτε ανέλαβε εξουσία στη χώρα αυτή να βγάλει μέσα σε τρεις μήνες το φίδι από την τρύπα και να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα. Έτσι όπως θέτεις τα πράγματα είναι σαν η αριστερά να είχε το πάνω χέρι, αυτή να εξουσίαζε, αυτή να ψήφιζε τους νόμους, αυτή να έπαιρνε αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και το ξέρεις.
Ωστόσο δεν είναι άμοιρη ευθυνών θα συμφωνήσω σε αυτό, από τη μια ο σκληροπυρηνισμός της από την άλλη η παρακολούθηση των ευρωπαϊκών μοντέλων και η τάση της να θέλει να κρατήσει γραμμές με αναφορά σε μοντέλα κι από την άλλη η ανικανότητά της να ξεπεράσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να συμπλεύσει στον κοινό στόχο και το κοινό ζητούμενο, την κατέστησε αναξιόπιστη στα μάτια πολλών ψηφοφόρων της και δη της νεολαίας.
Εγώ μίλησα για τα πρόσωπα αυτά ως σημείο αναφοράς και αν το δεις αναλογικά με το μεγαλύτερο μέρος του αριστερού κόσμου, για μισό λεπτό, πόσοι από αυτούς δηλαδή είναι καριερίστες πολιτικοί, και πόσοι από μας παιδιά βγαλμένα μέσα από τα σπλάχνα της συνεχίζουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αντιλαϊκά μέτρα και εισπράττουμε καθημερινά στο πετσί μας την κοινωνική και πολιτική αναλγησία και αδιαλαξία των κυβερνήσεων;
Τι μου λες τώρα, ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό μας πήγαμε και βολευτήκαμε και το βουλώσαμε και εμπλακήκαμε στις μίζες και τα σκάνδαλα και χωθήκαμε στη μπόχα που αναδίδεται σήμερα από το πολιτικό πεδίο σε όλη την Ελλάδα; Δηλαδή εγώ σου ανέφερα έναν Θανάση έναν Κώστα κι έναν Βαγγέλη κι εσύ έχεις να μου κατονομάσεις χιλιάδες από τους άλλους που κορόιδεψαν τον κόσμο και οδήγησαν τη χώρα στο τέλμα; Κι όχι τους εξής δέκα-είκοσι που συναντάμε πάντα μπροστά μας πότε στη μια θέση και πότε στην άλλη, πότε σαν γραμματείς και πότε σαν φαρισαίους;
Για ξεκαθαρισέ το μου αυτό γιατί δεν έχω καταλάβει. Η διαφορά ενός εκ πεποιθήσεως αριστερού σε σχέση με τους άλλους πολίτες είναι ακριβώς ότι δεν σχετίζει την ιδέα του με τα πρόσωπα, δεν κρέμεται σαν κίνημα από τη στάση και τη συμπεριφορά των κατά καιρούς επίδοξων αρχηγών της ή και των εκλεγμένων ακόμα αντιπροσώπων της.
Οπότε ας πάνε όπου θέλουν κι ας κυνηγήσουν όποια καρέκλα θέλουν αυτοί που και καλά κουράστηκαν να περιμένουν τη στιγμή της δικαίωσης , δεν μας αφορούν. Γιατί στην ουσία από την αρχή βρέθηκαν μέσα στους κόλπους της με ιδιοτελείς σκοπούς και φιλοδοξίες.
Εγώ επιμένω πως όσο κι αν βρέθηκαν άνθρωποι που με τη στάση τους ξεπαρθένεψαν την αριστερά, όσα πλήγματα κι αν της κατάφεραν οι αλαζόνες και οι παρτάκηδες, όσο κι αν μας φέρνουν σαν παράδειγμα την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ ως λόγο συνετισμού για όποιον και μόνο σκέφτεται τη λέξη "σοσιαλισμός", αριστερά δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μια διαρκώς μεταβαλλόμενη δύναμη που ζυμώνει και ζυμώνεται, που οφείλει να παρακολουθεί τις μέρες της και να αναπροσαρμόζει τον εαυτό της στις απαιτήσεις τους, πάντα με γνώμονα τους πιο αδύναμους κοινωνικά και οικονομικά, πάντα με ζητούμενο την ίση αντιμετωπισή τους στα δικαιώματα και τις ευκαιρίες πάντα με στόχο την κατάκτηση αυτών των πραγμάτων. Χέστηκα αν αυτό θα το πετύχει μέσα στα πλαίσια μιας διακυβέρνησης, μιας κοινωνικής επανάστασης, ή μιας συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων όπως επιχειρείται σήμερα, φτάνει να διατηρεί το καθαρό ξεπάρθενο έστω προσωπό της τέτοιο, χωρίς με τα μέσα ν' αγιάσει το σκοπό και σ' αυτό είμαι απόλυτη σε βαθμό παραίτησης. Περιττό να σου πω πως κι αν ακόμα αυτό συμβεί, εγώ θα ονειρεύομαι την ανάκτηση του καθαρού της προσώπου κι αν στο μεταξύ βρεθεί άλλος χώρος που ενεργήσει με τον ίδιο γνώμονα, αυτός θα με κερδίσει δεν πάει να λέγεται και Κόμμα Απόρριψης Μαλακισμένων Ιδεολογιών, (για κάτσε να το δω Κ.Α.Μ.Ι) πχ, αριστερό θα είναι να είσαι σίγουρος. Σε φιλώ.