Tuesday, March 25, 2008

25η Μαρτίου

Ο άνεμος, ο κόκκινος ουρανός και το κρυφό των αστεριών. Έψαξα για το όνειρο που είχα αφήσει στα κύματα και έλειπε. Καβάλησε το χρόνο και την κοπάνησε. Σιγά μην καθόταν να πνίγεται στην προσμονή της δικαίωσης.
Εργάτες του δήμου έβαλαν τη γαλανόλευκη στις κολόνες χθες. Η μνήμη καβάλησε κι αυτή το χρόνο και την κοπάνησε. Έμειναν οι σημαίες μόνες τους να κοιτάζουν την ιστορία. Μια ιστορία της οποίας ακόμα και τα καλά κομάτια χάθηκαν. Πόσο περισσότερο να θυμάται κανείς τα μπουντρούμια των ηρώων. Τις ίντριγκες της εξουσίας, τα πισωμαχαιρώματα, τις δολοφονίες, τις προδοσίες. Ωστόσο εξακολουθούσαν να υπάρχουν πολλοί που έδιναν πολύ περισσότερα από ενα σκατό γι' αυτό τον τόπο. Τη ζωή τους ολόκληρη. Κι ας έγινε η Μικρά Ασία ένα τρεμάμενο βήμα των γηρατειών στα γλιστερά κράσπεδα. Κι ας μην ξέρει η νεολαία μας τι ρόλο παίζουν οι πρώτοι παρελαύνοντες στην Καισαριανή, ένα τσούρμο γερόντων που ολοένα λιγοστεύει, μέχρι να μην απομείνει κανείς. Ξέρουν αυτοί κι από πατρίδα κι από προδοσία κι από αντίσταση κι από πραξικοπήματα. Τα έζησαν όλα, αλλά δεν τους ρωτάει κανείς. Κι αυτούς που αρνήθηκαν να πάρουν τη σύνταξη της αντίστασης, πάλι δεν τους ρωτάει κανείς. Περνούν και βλέπω το βλέμμα τους στραμμένο στο Ναύπλιο, την Τρίπολη, το Άστρος της Κυνουρίας, κι ας μην ήταν οι ίδιοι που τα έζησαν. Περνούν και βλέπω το βλέμμα τους στραμμένο στην Αλεξανδρούπολη, τον Έβρο, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, τα Ίμια. Περνούν και βλέπω το βλέμμα τους χαμένο μέσα σε αναπάντητα ερωτηματικά. Περνούν και φεύγουν. Και μαζί τους πολύ φοβάμαι και κάθε συναίσθηση του ιστορικού χρέους και κάθε συνδεσή μας με το χθες, που ακόμα αναζητάει την αλήθεια του κι ακόμα τραβολογιέται σαν πόρνη από τους εμπόρους της πολιτικής.
Μετά την τουρκοκρατία έπαιρνες λέει μια πέτρα μαρκαρισμένη, την πέταγες όσο πιο μακριά μπορούσες και όριζες έτσι την επικράτεια της περιουσίας σου. Θα ήταν λίγες οι πέτρες φαίνεται μετά τον πόλεμο. Πολύ λίγες μα την αλήθεια μου, θα τις είχαν ξοδέψει στα κεφάλια των Τούρκων, μπορεί και στον μεταξύ τους πετροπόλεμο κι όχι μόνο. Το θέμα είναι ότι για πάρα πολλούς, η πέτρα δεν έφτασε ούτε στο μισό μέτρο. Ένας τάφος θέλει κάτι περισσότερο.
Τέλος πάντων. Μην μαυρίσουμε τώρα εδώ πέρα με τέτοιες σκέψεις.
Ας σκεφτούμε κάτι ευχάριστο. Να για παράδειγμα, το όνειρο, που την κοπάνησε από τα κύματα και χαμογέλασε ο Χικμέτ. Που ταξιδεύει με χωρίς ουρά και χωρίς φτερά και χωρίς την αγγελική του μορφή, αλλά ταξιδεύει ακόμα στο χρόνο.
Κι ας καμαρώσουμε τα καμάρια μας που πάνε και μετράνε ένα στο δεξί, με τον ίδιο τρόπο που η ιστορία, άρρυθμα, παράτονα, αποπροσανατολιστικά, πέρασε κάτω από τα μάτια τους σε βιαστικές κακοδιατυπωμένες αράδες που δεν δικαιολογούν τη θέση του χθες στο σήμερα.
Κι ας ευχηθούμε στους απανταχού Βαγγέληδες και Βαγγελίτσες μας, χρόνια πολλά.

4 comments:

Κωστής Γκορτζής said...

Το 'ένα' πάει στο αριστερό (ως ..εμπειρογνώμων το καταθέτω) :-)

Τελικά τα πνεύματα συναντώνται ε; Δες το σημερινό μου, σχεδόν την ίδια ώρα ανεβασμένο...

herinna/ said...

Μα γι' αυτό το είπα Κωστή μου. Γιατί σιγά που χέστηκαν για το που πάει το ένα :)
Παω να σε δω

Vromios said...

ελενη, το ωραιο με τις επαναστασεις ειναι πως ποτε δεν εχουν αισιο τελος... γιατι αν ειχαν θα απεκλειαν ολες τις επομενες

herinna/ said...

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Έχεις απόλυτο δίκιο Νίκο. Και γαμώτο μου λείπει το βιβλίο σου. Μπαίνω μέσα τώρα και δεν ξέρω που να πάω γαμώτο γαμώτο.