Saturday, February 09, 2008

Οι νέοι είναι ωραίοι...

Είχα μια συζήτηση πρόσφατα με έναν νεαρό που ψάχνει το δρόμο του ακόμα σε ότι αφορά την πολιτική του τοποθέτηση και πρόκειται να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Μου είπε πως οι γονείς του ήταν ανέκαθεν με τη δεξιά καθώς και οι παππούδες και οι γιαγιάδες του αλλά αυτός θα πάει να ψηφίσει μια νεολαία της αριστεράς, που έβαλε και υποψηφιότητα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και θα τους προκαλέσει κι εγκεφαλικό κοινοποιώντας το, αφού δεν λένε να καταλάβουν ότι κάθε φορά βγάζουν τα μάτια τους με τα χέρια τους.
Ενώ χτυπιούνται μπροστά στο γυαλί πλημμυρισμένοι από οργή για τα τόσα σκάνδαλα και τις τόσες ατασθαλίες στους κύκλους της κυβέρνησης, όταν έρχεται η ώρα ενεργούν σαν αυτόματα. Κι αυτός έχει βαρεθεί να βλέπει δυο ανεγκέφαλους γονείς να κάνουν κάθε φορά τα ίδια. Εγώ απόλαυσα τον μικρό να μιλάει και δεν τον διέκοψα ούτε μια φορά. Δεν του είπα τις δικές μου πολιτικές επιλογές αν και επίμονα με ρώτησε, γιατί δεν ήθελα να του πάρω τη σκέψη από τους δικούς του σοβαρούς λόγους και να του βάλω τους δικούς μου. Μου αρκούσε που αυτός θα έκανε κάτι διαφορετικό από τους γονείς του.
Θυμάμαι πως όταν ανέβαινε το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ ραγδαία αμέσως μετά την εμφανισή του σαν κόμμα, ο πατέρας μου έτρεξε με πολλούς άλλους αριστερούς να το στηρίξει, απηυδισμένος από τις επιλογές της τότε αριστεράς, το δογματισμό και τον στενό τρόπο που εξακολουθούσε να βλέπει τα πράγματα. Ωστόσο ήταν μια περίοδος μεταπολιτευτική, πολλά πράγματα στα μάτια της νεολαίας απαιτούσαν ριζικές αλλαγές, ανατροπή στη δομή της κοινωνίας, αποκατάσταση της κυνηγημένης ιδεολογίας, επαναστατικές λύσεις, δυναμικές πρωτοβουλίες, αποκατάσταση της ίδιας της δημοκρατίας και προπαντός όραμα.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι είχα έναν πατέρα που έκανε τη στροφή του από την παραδοσιακή αριστερά προς ένα καινούργιο σοσιαλιστικό κόμμα, εγώ πήγα και έγινα κνίτισσα, γιατί ήθελα να του δείξω με αυτή την κίνηση ότι δεν μ' ενδιαφέρει η καινούργια μόδα, δεν μ' ενδιαφέρει να καταλάβει κανείς την εξουσία μέσω του κοινοβούλιου, μ' ενδιαφέρει να ανήκω σε έναν χώρο που πασχίζει να κρατηθεί και να ανασυγκροτηθεί ύστερα από την τόση καταδίωξη, μόνο και μόνο γιατί υποστήριξε το δίκιο του αδυνάτου. Μ' ενδιαφέρει κάθε ριζοσπαστική αλλαγή να ξεκινήσει από το χώρο αυτό και να του αναγνωριστεί, θεωρώντας πως το Πασοκ, έκλεψε τις θέσεις και τα μηνύματα της αριστεράς στην αριβίστικη τακτική της πορείας του.
Καυγάδες και κόντρα καυγάδες μέσα κι έξω από το σπίτι, θυμάμαι μια φορά στην πλατεία του χωριού στην Πάρο, είχαν έρθει κάτι εκπρόσωποι του ΚΚΕ να μιλήσουν, εγώ είχα περάσει ήδη στην ανανεωτική αριστερά του Μπανιά και ο πατέρας μου παρέμενε φανατικός Πασοκατζής. Καθόμασταν λοιπόν αυτός από τη μια μεριά της πλατείας και εγώ στην άλλη, θα είχαν μαζευτεί και καμιά εκατοστή άτομα, χωριό των κυκλάδων τι περιμένεις, όλη η δύναμη της αριστεράς ήταν αυτή, για να μην πω πως μπορεί να είχε καταφθάσει κι από τη Αρακλειά ή τη Σχινούσα κάποιο ποσοστό. Και με το τέλος της ομιλίας του εκπροσώπου που είχαν έρθει ενόψει των εκλογών του 1989, (πότε βγήκε η οικουμενική; τότε), τους ρωτάω εγώ την επίσημη θέση του ΚΚΕ για τη σφαγή των φοιτητών στο Πεκίνο, τους ρωτάει από την άλλη μεριά ο πατέρας μου κάτι άλλο, στριμώχτηκαν αυτοί, καμαρώνει ο γέρος μου "Να κοιτάτε τι παιδί, τι μυαλό τι ξουράφι έβγαλα εγώ που με τις εύστοχες ερωτήσεις της κάλυψε κι εμένα", μου τη δίνει εμένα και τον κρεμάω δημοσίως. "Μη αναλαμβάνετε να απαντήσετε και στους δυο μας σαν να είμαστε ένα πακέτο σε μια ερώτηση. Εγώ ρώτησα κάτι άλλο, από άλλη θέση κι ο πατέρας μου ρωτάει κάτι άλλο, ως αγωνιών για την αποκατάσταση του κομματός του και την ανάκτηση της φερεγγυοτητάς του. Μη με τσουβαλιάζετε λοιπόν". Γυρνάνε τότε μερικοί χωριανοί και του λένε. "Μπράβο ρε Μπάλιο, έβαλες το φίδι στον κόρφο σου"...
Τι θέλω με όλα αυτά να πω. Η νεολαία, οφείλει να αμφισβητεί, να ανατρέπει, να πηγαίνει χέρι χέρι με το όραμα και την πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο, ασχέτως από ποιο μετερίζι το κάνει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τα ατομικά πολιτικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες, χωρίς να υπολογίζει κόστος άλλο, από αυτό που η καθαρή της συνείδηση υπαγορεύει.
Δεν έχουμε καμιά δουλειά να κατευθύνουμε τα παιδιά προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση, οφείλουμε όμως να τους πούμε την αλήθεια, τόσο για το τι γίνεται σήμερα αλλά κυρίως για τα λάθη που οδήγησαν σ' αυτό το σήμερα και τους υπαίτιους, μη βγάζοντας τον εαυτό μας απέξω.

Πολύ τη χάρηκα τη συζήτηση με τον πιτσιρικά, μόνο με αυτούς αισθάνομαι πλέον ότι μπορώ να κάνω συζήτηση πραγματική, θυμάμαι τις καταβολές μου, τις επιλογές μου, την ιστορία μου και τα λάθη μου και προσπαθώ μέσα από την κριτική τους να συνειδητοποιήσω καλύτερα, γιατί ο λόγος τους, είναι ο μόνος μη ευνουχισμένος λόγος.
Αφού λοιπόν μιλήσαμε και συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε ευχάριστα σε διάφορα, κάνει μια έτσι ο πιτσιρικάς, βγάζει από μια σακούλα το "Σιγά το ξημέρωμα..." και μου το προτείνει να του το υπογράψω με αφιέρωση. Κόκαλο η κυρία που έχει πάντα μια απάντηση για όλα.
"Αυτό τώρα γιατί το αγόρασες;" Τον ρωτάω. "Δεν υπάρχει κάτι μέσα σε αυτό το βιβλίο που να μη το ξέρεις ήδη, δεν υπάρχει κάτι που εσένα τουλάχιστον, θα συγκινούσε όπως μερικούς συνομήλικους μου, ένεκα οι κοινές μας μνήμες, εμπειρίες κλπ. Για να μη σου πω ότι πρέπει να κοιτάς μπροστά, να απορρίψεις τη μαλακία μας και να επιδιώξεις κάτι καλύτερο από αυτό που καταφέραμε εμείς".
Και μου απάντησε αυτός...
Δεν πάει να τα πω όλα τι μου απάντησε γιατί κοκινίζω, το μισό από το γεγονός ότι ένιωσα κολακευμένη το άλλο μισό από ντροπή που δεν μπόρεσα κάτι καλύτερο να κάνω ως νεολαία, από το να ακολουθήσω ένα δρόμο μοναχικό, έξω από τα πολιτικά και κοινωνικά συχνά τεκταινόμενα. Αλλά και να πω ότι δεν χάρηκα σαν τρελή, δεν ένιωσα υπερήφανη μέχρι τ' αυτιά όταν μου είπε πως αγάπησε το βιβλίο αυτό γιατί είναι ο αγώνας ενός ανθρώπου της βιοπάλης να παραμείνει αγνός και αμόλυντος σε μέρες δύσκολες, το αγάπησε είπε γιατί φωτογραφίζει το κλίμα της εποχής, τις τάσεις της νεολαίας και πως ακόμα και η παραίτηση πολλών από μας έχει κάτι να του πει. Τι να πω τώρα συγκινήθηκα; θα είναι λίγο. Είχα μείνει έτσι βουβή, ποτέ δεν περίμενα ότι το "Σιγά το ξημέρωμα" θα το έβλεπα στα χέρια ενός δεκαοχτάχρονου, που πάσχισε όπως κατάλαβα μετά να με γνωρίσει για να πάρει αυτή τη ρημάδα αφιέρωση και η τιμή βεβαίως ήταν όλη δικιά μου. Κάτι τέτοια σου ξυπνούν πράγματι την ματαιοδοξία κι από την άλλη σε κάνουν να σκέφτεσαι, ρε γαμώτο, δεν ήταν μια ζωή στα χαμένα, ίσως τελικά κάτι να έσπειρα....ποιος ξέρει...
Ωστόσο μου έκανε κι εντύπωση το πως το βρήκε, πως το προμηθεύτηκε, αφού εγώ ξέρω πως φίλοι μου που το έχουν ζητήσει από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία δεν το έχουν βρει, το βιβλίο βγήκε το 2000. Ποιος του μίλησε γι' αυτό στην τελική, και μου είπε, να' ναι καλά το ίντερνετ. Μπήκε ψάχνοντας για λογοτεχνικά σάιτς, έπεσε στο refene, διάβασε το εξώφυλλο και το αναζήτησε στα online βιβλιοπωλεία όπου πληροφορήθηκε πως είναι διαθέσιμο. Για φαντάσου κι εγώ δεν έχω αντίτυπο να χαρίσω στους φίλους μου....
Πληροφορικά σας λέω ότι από το βιβλίο αυτό δεν έχω βγάλει δεκάρα, ούτε ξέρω πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει, ούτε καν που βρίσκεται ο εκδότης μου, η ανάκαμψη του ενδιαφέροντος όμως μερικών ανθρώπων γι' αυτό με έκανε να το ψάξω λίγο κι έτσι πληροφορήθηκα πως το διαθέτει το www.bibliopolio.gr (ελπίζω τώρα να το έγραψα σωστά Αντώνη ευχαριστώ),κι όσοι πάτε να το ψάξετε να ξέρετε πως εγώ σαν συγγραφέας δεν πρόκειται να πάρω δεκάρα, μόνο την ικανοποίηση ότι το ενδιαφέρον του κοινού έρχεται να δικαιώσει αυτή την κατάθεση ψυχής τόσα χρόνια μετά, για την οποία δεν είχε βγει καν ένα δελτίο τύπου τότε που κυκλοφόρησε. Κι αυτό είναι ένα άλλο σκοτεινό παιχνίδι στον κύκλο τον εκδοτικό. Δεν υπήρχε ανάγκη για δελτίο τύπου ούτε για διαφήμιση, αφού χρηματοδοτήθηκε από την ευρωπαϊκή ένωση, σε μια έγκριση για την προβολή και ανάδειξη νέων συγγραφέων, ώστε τα λεφτά του θεωρήθηκε πως τα είχε βγάλει.
Αφήστε που ο ύπνος νόμιζα ότι ο εκδότης μου δέχτηκε να μου το βγάλει γιατί το βρήκε καλό, ενώ η πραγματικότητα ήταν πως είχε βγει στο κυνήγι για πρωτοεμφανιζόμενους προκειμένου να πάρει την επιχορήγηση. Είδατε τι ζημιά κάνει η ματαιοδοξία; Να προσέχετε οι νέοι λοιπόν.
Κι έχει πλάκα τελικά. Τώρα που εμένα άρχισε να με ρουφάνε τα θεατρικά, έρχεται η λογοτεχνία και μου λέει "Γύρνα πίσω". Ε όχι μωρή, δεν γυρίζω. Μ' έσκασες πια!

8 comments:

αντωνης said...

Καλη σας μερα.
Ωραιο ποστακι.
Ηθελα να σας πω οτι το site που μπορει καποιος να βρει το βιβλιο σας ειναι το www.bibliopolio.gr. Απλα επειδη το εψαξα λιγο.
Ευχαριστω

herinna/ said...

Καλημέρα Αντώνη και σ' ευχαριστώ πολύ για την διόρθωση, γύρευε πόση σημασία έδωσα κι εγώ. Παω αμέσως να το διορθώσω και πάλι ευχαριστώ.

Κωστής Γκορτζής said...

Πάω για ψάξιμο!
Φιλιά! :-)

herinna/ said...

Κωστή μου φιλιά! Μην το αγοράσεις. Θα στο στείλω εγώ. Παράγγειλα καμιά δεκαριά χεχε.

Anonymous said...

Αγαπητή Herinna

Το βιβλίο σου το είχα αγοράσει νομίζω το 2002, απο το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη είναι ο χειμαρρώδης τρόπος γραψίματος σου :)

Πιστά
χαχανίτα

herinna/ said...

χαχανίτα, είσαι η ίδια που κάποτε μιλούσαμε ονλάιν; Σ' ευχαριστώ για το ξημέρωμα, ελπίζω να μην έκλαψες τα λεφτά σου :)
Όντως όταν για κάποιο καιρό το διέθεταν όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

herinna/ said...

Εκλεισε πριν το κλείσω. Νά σαι καλά xaxanita μου ελπίζω να σε ξαναδώ στα μέρη μου.

Anonymous said...

Herinna μου,
Η ίδια ον-λάιν(λ)ουσα είμαι :) Το "ξημέρωμα" αφού το καταχάρηκα, το έβαλα να κοσμεί την βιβλιοθήκη μου!
Στα μέρη σου είμαι συνεχώς...
Φιλιά!