Το μόνο που ερεθίζει την ακοή μου,
είναι ο πάταγος στη σύγκρουση
των λέξεων που θρυμματίζονται.
Καμικάζι φορτωμένες εκρηκτικά
που ξαμολύθηκαν μ' έναν όρκο
κι ένα σκοπό ιερό και ανείδωτο.
Καμιά τους δεν γύρισε πίσω ζωντανή.
Έτσι ο στρατός μου λιγόστεψε επικίνδυνα
κι άδειασαν οι επάλξεις στο κάστρο
του λόγου.
Αμίλητη, βουβή, περιφέρομαι στα χαλάσματα
μίας άλλοτε λεκτικής επικράτειας.
Τι έχει γεύση μέσα σε κόκαλα κούφια
κατάλληλα γι' ανακονίσουν οι σκύλοι
τα δόντια τους
ακατάλληλα για να κορέσεις με αυτά την πείνα...
Μέχρι και τα τραγούδια απαρνήθηκαν τα λόγια τους.
Σήπεται όρθια στην άσφαλτο
με βήμα επιθανάτιου συρτού
γεμάτη μώλωπες στο μέτωπο
στο σώμα,
μα κύρια στο αρμό που συνενώνει
του κόσμου τις κρυφές επιθυμιές
σήπεται τώρα η λέξη μου αργά
από τις σκέψεις που πάνω της τρίφτηκαν
τραχειές και οργισμένες.
Τι απέγινες Αγάπη
των θνητών;
Του ουρανού Αγάπη
ποια σύννεφα σε πνίξαν;
Όμορφα σχήματα, κόκαλα πλουμιστά
με περιτύλιγμα χρωματιστό και φιόγκους
και μέσα ένα δώρο άθλιο, σαθρό
που έχει παγώσει της χαράς τους φθόγγους.
6 comments:
...Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο, ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα.
Αμάρτησα, ονειρεύτηκα πολύ και έτσι ξέχασα να ζήσω.
Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω.
Ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περιμένει σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.
Μόνο μια φορά μ' ενα μυστικό που το' χα μάθει απο παιδί, ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί.. κανείς δεν με γνωρίζει.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί και απο τους αγγέλους..
Έτσι είναι ... όλα φαντάζουν κενά, ψυχρά και απίστευτα γκρίζα. Λές και όλο το χρώμα το πήραν μαζί τους...οι θαυματοποιοί σε κείνη την πτήση... για ένα μέρος που απλά προσπαθώ να σχεδιάσω...άλλα και πάλι..μου κάνει πολύ χάρτινο..και να φανταστείς οτι ακόμη ψάχνω τα φτερά των αγγέλων...είναι ότι τους έχει απομείνει νομίζω...
φιλί καλησπέρας!!
"Σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί και απο τους αγγέλους.."
Κάποιαν μου θυμίζει αυτό. Καλησπέρα με ακαλιά μεγάλη.
Πού να μην είχαν 'σαπίσει' και 'παγώσει' οι λέξεις σου...
Αγάπη! Τ' ουρανού και, φυσικά, της θάλασσας.
Και Καλές γιορτές με τη μικρή λεβέντισσα!
Κωστή μου, πιστέ αγαπημένε μου φίλε, καλές γιορτές και σε σένα, να τους χαίρεσαι, να περάσεις υπέροχα με την οικογενειά σου και μετά να μας τα γράψεις. Πολλά φιλιά.
Υπέροχο.
Όποτε συνδιάζεται κάτι άσχημο (όπως ο θάνατος) με κάτι όμορφο, όπως η ποίηση, με μαγεύει...
Ειδικά στο σημείο: "Μέχρι και τα τραγούδια απαρνήθηκαν τα λόγια τους", ρίγησα.
Να'σαι καλά!
qed
...και σηκώθηκα κι έφυγα τότε και άλλοτε κι όλο φεύγω πάντα κι από παντού, αλλά όταν δεν χρειάζεται να εξηγήσω το αυτονόητο, τότε μένω qed κι ευχαριστώ εσένα και όποιον άλλον με έκανε να θέλω να μείνω.
Post a Comment