Πτώση

Η δυνατή βροχή παρέσυρε τη στάχτη
μην ψάχνεις για φλόγες μέσα στα νερά.
Καβουρνιασμένα ξύλα, αποκαϊδια και
κοτρώνια
χείμαροι οργισμένοι παρασέρνουν
στο διαβρωμένο σώμα του ερωτά μας
από τις παρυφές ενός αισθήματος
αρχαίου

κι ανασαλεύοντας της ιστορίας το βούρκο
έφτιαξε όχθες από μουχλιασμένα χαμόγελα.
Όπου και να στριμώξω το πέλμα μου γλιστράει
γέμισε βλέπεις η πλαγιά ξεφλουδισμένες υποσχέσεις.
Μονάχα ένας βόρβορος από γελοία λόγια
στο όνομα της πίστης
ακούγεται
και κάτι ηλίθια κοράκια που νομίζουν
πως είναι πιο τρομακτικά
απ' την ρακένδυτη ψυχή μου.
Βαρέθηκα να γεννώ τα ονειρά μου
ανακούκουρδη μέσα στ' αυλάκια
των εξόριστων συναισθημάτων.
Ψάχνω να βρω ένα ποίημα αληθινό
και πέφτω επάνω σε ομορφιές και νοσταλγίες
σα να'μαι ο μόνος άνθρωπος στη γη
που κολύμπησε στο βούρκο.
Να κάτω εκεί αχνά, ξεθωριασμένα
προβάλλουν οι ρουτίνες
με φτερά αγγέλων.
Τα σάρκινα κτήρια, τ' αυτοκινούμενα
και κάποιες μικρογραφίες πράσινης φύσης
όλα ζωγραφισμένα απ' τον άνθρωπο
που άφησε απέξω την κατάντια ενός
άδειου από σύννεφα λευκά
και αστέρια ουρανού.
Ο μόνος τρόπος για να φτάσω κάτω εκεί
είναι η ελεύθερη πτώση.
Κοιτάζω βέβαια τριγύρω για σχοινιά
φτερά κι ότι μπορεί
για κατάβαση να χρησιμεύσει
αλλά βλέπεις,
δεν έχει η ποίηση περισσευούμενη ομορφιά,
για μένα φύλαξε τα δέρμα των στιγμών
που πέταξαν σαν χρυσαλίδες τελειωμένες.
Κι έτσι ξεκόλλησαν απ'την κορφή
και κατρακύλησαν τα αλλοθί μου
που πια δεν έχουν τη μορφή της θύμισης
μα κάποιο άλλο σχήμα ζωντανό
σαν εκείνη τη μάζα τη ζεστή
που βγήκε από τη μήτρα μου στο δεύτερο μήνα
και έπεσε πάλλοντας στο έδαφος φρικτή
και λατρεμένη.