Wednesday, November 21, 2007

ποτέ δεν ήταν.

Δεν είναι δικό μου το μωρό που κρατώ τυλιγμένο στη φασκιά
και με το στόμα ανοιχτό περιμένοντας το μητρικό γάλα
έχει παραδώσει
Δεν είναι δικό μου το πουλί που κοκάλωσε στο δέντρο
μ' ένα σπυρί τροφής στο ράμφος που δεν πρόλαβε να φάει
Δεν είναι δικό μου το αστέρι που έσκαψε τη νύχτα
κι άφησε πάνω στο στερέωμα μιαν άσπρη τρύπα
δεν είναι δικιά μου η σκιά που περιφέρεται
αποζητώντας σώμα και οι άνθρωποι για να την ορίσουνε
τη βάφτισαν όνειρο
δεν είναι δικά μου τα φύλλα που θριμματίζουν τα πέλματα
ούτε οι σκιές αναμεσά τους που αναστενάζουν
δεν είναι δικό μου το πυροτέχνημα στη μεγάλη φιέστα
της συναίσθησης
δεν είναι δικά μου τα δάκρυα στο χειροκρότημα
μιας πράξης που έπεσε πάνω της σκοτάδι
το έλεος κι ο φόβος της κάθαρσης δεν άγγιξαν ποτέ
τις ενοχές μου
δεν είναι δικιά μου η ζωή που μου καταλογίζουν
ποτέ δεν ήταν.

7 comments:

Anonymous said...

μ' ένα αόρατο διάφανο σώμα περιφέρομαι
ψυχής μονάχα ανάσα αφουγράζομαι
στις φιέστες της μεγάλης σκηνής
πίσω απο τα φώτα της ράμπας...
δές η σκιά που σεργιανά...
μπορεί και να μου ανοίκει..

μεσημεριανό φιλί Λενιώ μου!

herinna/ said...

Έτσι ακριβώς Λενιώ.
μουατς μπακ.

χαρίδημος said...

Όμως ή γνώση αυτών και η αίσθηση της είναι δική σου...Αυτή ίσως να είναι και η ουσία της ιδιοκτησίας..λέω εγώ τωρά...:)

Anonymous said...

Συμφωνώ με τον Χαρίδημο καλή μου.
Ευαχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου και λυπάμαι πολύ που τόσο καιρό έχανα τον "σφιγμό" των σελίδων σου. Γιατί ζουν και μεταδίδουν...

ελενη στασινου

herinna/ said...

@
Χαρίδημος
Ίσως πραγματικά να είναι έτσι Χαρίδημε. Το θέμα είναι πως τώρα τελευταία ακόμα και η λέξη "ουσία" έγινε ένας βαρύγδουπος ευφημισμός, όπου και να πας για ουσία μιλάνε, όπου και να στρέψεις το βλέμμα βλέπεις την απουσία της, και μοιάζει έχει ο καθένας μια δικιά του "ουσία" που σ' αυτήν αναφέρεται.

herinna/ said...

Ελένη Στασινού
Καθώς έγραφα την απαντησή μου στον Χαρίδημο, σκεπτόμουν πως είναι ευτύχημα να βλέπεις πως το αυτονόητο αναγνωρίζεται ακόμα από κάποιους. Γιατί πριν απ' τα λόγια είναι η ανάγκη και το ζητούμενο.
Και τώρα έρχομαι να σκεφτώ χαρούμενη πως το ευτύχημα είναι διπλό όταν δεν παίρνεις για απάντηση την ηχώ σου, αλλά μια βαθιά φωνή από τα μυστικά δώματα της ποίησης.
Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη. Βρεθήκαμε. Δεν θα χαθούμε.

herinna/ said...

Και α!
Χαρίδημε, ευχαριστώ κι εσένα για την ωραία προσέγγιση