Monday, November 12, 2007

Όταν ακούσεις ανθρώπους...

Να είναι το θέμα η χώρα μας και τα κουσούρια του λαού μας, να είναι η αδράνεια δική μας ως ίδιον ενός λαού που έμαθε, συνήθισε να μην αντιδράει στο τι συμβαίνει δίπλα του, να είναι η αντίδραση αυτή που του λείπει κι όχι το κριτήριο για το τί είναι όφελος και τι καταστροφή, να είναι η επιλεκτική μας ευθιξία που μόνο εμάς αφορά, να είναι η σαπίλα που κουβαλάμε μέσα μας μόνο δική μας, να είναι η λέξη Έλληνας που κουβαλά πάνω της την κατάρα των ημερών, Ή, να βρισκόμαστε κι εμείς μέσα στου κόσμου τον Τιτανικό στην θέση την τουριστική, όπου οι μουσικές δεν μας φτάνουν και τα χτυπήματα στα πλάγια τα νιώθουμε σαν κύματα θεόρατα που μας χτυπούν και θα περάσουν, γιατί το ξέρουμε πως βάρκες στη μεριά μας δεν υπάρχουν, γιατί το ξέρουμε πως δεν θα είμαστε ανάμεσα στους επιλεγμένους επιζώντες, γιατί το ξέρουμε πως είμαστε απλοί επιβάτες που μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, ελπίζοντας να συναντήσουν την τύχη στο φευγιό τους;
Κι έχουμε δίπλα μας παιδιά που παίζουν ανέμελα και τρέχουν και ανήσυχους γέρους που τους ρίχνουμε στην πλάτη τις κουβέρτες μας, όταν σταυροκοπούμενοι μας ρωτούν τι συμβαίνει....
Να είναι που φταίμε γιατί καβαλήσαμε αυτό το πλοίο και πάμε, να είναι που κάποιοι βλέπουν τους εαυτούς τους στη γέφυρα και μας βρίζουν, καθισμένοι σαν επίτιμοι καλεσμένοι του καπετάνιου , βλέπουν τι έχει συμβεί κι έχουν φροντίσει το τομάρι τους, θεωρώντας τόσο πιο έξυπνους τους εαυτούς τους που εξέφρασαν έναν ψεύτικο θαυμασμό, σήκωσαν τα ποτήρια τους ψηλά στις προπόσεις, και βρέθηκαν ανάμεσα σ' αυτούς που πρώτοι πήδηξαν μέσα στις βάρκες;
Κι ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, όχι ο σχεδιαστής του πλοίου, όχι ο καπετάνιος, όχι η εταιρεία που επέλεξε το ποιοί αξίζει να σωθούν, όχι το πλήρωμα που κρατάει κλειδιά και κουμπούρες, αλλά οι Έλληνες, οι Έλληνες επιβάτες της τουριστικής, αυτοί, είναι η απάντηση για την καταστροφή στα μάτια των επίτιμων καλεσμένων, των Ελλήνων επίτιμων καλεσμένων που πάνω εκεί, στη γέφυρα, ορίζουν την αξία του έθνους τους περισσότερο από την αξία των ανθρώπων κι ακουμπώντας το δάχτυλα στα χρυσά γράμματα της ιστορίας τα τραβάνε, τα ξεχειλώνουν, τα κάνουν επιβλητικό μανδύα βασιλικό στους ώμους τους;
Βαρέθηκα μέσα σ' αυτό το πλοίο. Δεν έχω άλλες κουβέρτες για να σκεπάσω τους γέρους και τα παιδιά, τα παιδιά ξεφεύγουν κάτω από τα πόδια μου βγαζοντάς μου τη γλώσσα στις επικλήσεις μου, να μην πλησιάζουν στη μεριά που γέρνει. Τα σέβομαι τόσο αυτά τα παιδιά που δεν θέλουν να θυσιάσουν το παιχνίδι τους για μια πλευρά που γέρνει και σκέπτομαι έτσι παράλογα πράγματα πως μπορεί να συμβούν, πως να η παιδική φαντασία θα κλείσει το ρήγμα και το παιχνίδι τους θά'ναι μια αλυσίδα παιδικών σωμάτων τεράστια σφιχτά ενωμένη σαν από κρίκους αδιάβρωτου ξύλου που πάνω της θα πιαστούν τα χέρια των γερόντων και των υπολοίπων, μέσα στη διάταξη ενός κύκλου που θα περάσει δίπλα από τις βάρκες των επίτιμων καλεσμένων, για να τους δει στα μάτια, να τους καταμετρήσει και να τους ψάξει μετά στη στεριά. Παιδιά Ελληνάκια και παιδιά από κάθε άλλη χώρα, που δεν γνωρίζουν ιστορία ευτυχώς και μάθανε μόνο στη φαντασία τους τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Βαρέθηκα όμως μέσα σ' αυτό το πλοίο να περιμένω τη συνέχεια. Θα ήθελα να τα έβλεπα όλα αυτά αλλά δεν έχω χρόνο. Αφήνω ένα σώμα να τρεμουλιάζει στην κουβέρτα και βυθίζω την άλλη μου ύπαρξη στην άβυσσο της σιωπηλής αναμέτρησης του εφήμερου και του αιώνιου και του τυχαίου.
Καληνύχτα σας.

9 comments:

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

Eεεεε! Σιγά. Kαι οι φίλοι σου, οι συντροφοί σου , αυτοί που πιστεύουν σε σένα, που ελπίζουν σε σένα;

herinna/ said...

Αχ δε μασάμε, μη μου τρομάζεις. Δεν σκέφτηκα να στερήσω τον κόσμο από τη φυσική μου παρουσία, που τέτοια κότσια. Την άλλη όμως...

Anonymous said...

Να μπορούμε herinna μου να κοιτάξουμε κατάματα, μέσα στην ίριδα παιδικά, κι ευτυχώς το μπορείς, κι ας έχει φαντασία...
ένα σώμα που μπορεί ακόμα να τρεμουλιάζει στην κουβέρτα έχει ίνες που αισθάνονται...κι η σιωπηλή ύπαρξη λέει τόσα μα τόσα))) ουσίας!

Κωστής Γκορτζής said...

Αισιόδοξο Πρώτο: Το ότι μπορείς και ζωγραφίζεις νοιώσματα στον μαύρο καμβά της καθημερινότητας.
Αισιόδοξο Δεύτερο: Τα νοιώσματα αυτά καθεαυτά.
Αισιόδοξο Τρίτο: Γράφεις με 'πράσινο' τις λέξεις σου, το χρώμα της ελπίδας.
Αισιόδοξο Τέταρτο: Μετά την 'καληνύχτα' έρχεται πάντα η 'καλημέρα'.
Σμουτς!

Κωστής Γκορτζής said...

Α, και υπέροχο το κείμενο!

herinna/ said...

mist
Δεν θα σου πω τι σκέφτηκα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, κατ' ιδίαν μόνο.
θα μείνω στο τελευταίο που είπες για το έχω μπροστά μου όταν με πιάνει να μιλώ. Χάρηκα που σ' άκουσα. Ελπίζω οι οδηγίες προς ναυτιλομένους να μη σε μπέρδεψαν. Φιλιά.

Κωστή μου
Τι θα έκανα εγώ εδώ μέσα χωρίς την αισιόδοξη ματιά σου;
Και δεν ξέρεις τι είναι να στα λέει ένας καπετάναρος αυτά.
Μουατς πολλά μπακ.

χαρίδημος said...

Σε γουστάρω γιατί δίνεις μάχες! Και σίδερο στη μέση σου και όσων...!!!

herinna/ said...

:)
Καλώς μας όρισες στη μπλογκόσφαιρα χαρίδημε. Ωραία η μουσική σου. Ευχαριστώ.

Anonymous said...

Τελικά φαίνεται οτι είμαστε πολλοί που έχουμε ανάγκη τα κείμενα σου απαισιόδοξο μουτράκι. Να είσαι καλά.

Πρεσβύωψ