Friday, October 26, 2007

Μια βόλτα στο χρόνο ανηφορικά.

Η Σεζάρα ήταν μια πόρνη της αρχαιότητας. Για να αποφύγει τον μεγάλο ανταγωνισμό στην Αθήνα και τη Χαλκίδα, πήγε και άνοιξε το πορνείο της στις παρυφές του Υμηττού. Εκεί μέσα στην άκαυτη φύση, δεχόταν τους πελάτες της και ανταγωνιζόταν με τα κορίτσια της τις νύμφες του βουνού στο χορό, τη χάρη και την ομορφιά. Καθώς τα μέρη ήταν ακόμα ελεύθερα βοσκοτόπια, όρισε τα σύνορα της περιοχής της ώστε οι επισκέπτες να αισθάνονται κατά την προσέλευση ότι μπαίνουν στην ιδιωτική της περιοχή, το Σεζάρειον και να ετοιμάζονται για την ιεροτελεστεία της υποδοχής. Δεν ήταν όσο ξακουστές ήταν η Λαϊδα, η Μεγάρα και η Βακχίδα.
Αλλά ήταν πολύ αγαπητή στους κατοίκους των γύρω περιοχών καθώς και στους επιφανείς άντρες των Αθηνών. Είχε αποκτήσει πολλά πλούτη κι όπως κάθε άνθρωπος με πλούτη αποκτά φωνή, έπαιρνε μέρος στις συνελεύσεις των πολιτών και έλεγε ελεύθερα τις παρατηρήσεις της που τις περισσότερες φορές ήταν εύστοχες κι έδιναν λύση σε πολλά από τα τοπικά προβλήματα. Η ίδια είχε αναλάβει την προστασία και τη φροντίδα του βουνού με τα κορίτσια της κι έτσι ο Υμηττός στις μέρες της, κυρίως γύρω από την περιοχή της Γκαλοπούλας αλλά και λίγο μακρύτερα, έμοιαζε με παράδεισο. Γάργαρα νερά έτρεχαν από τις πηγές, κι όλα τα σπάνια λουλούδια της φύσης είχαν φυτρώσει γύρω στην επικρατειά της. Λαγοί , χελώνες και ελάφια κυκλοφορούσαν άφοβα παντού και τα πουλιά συνόδευαν τους αυλούς και τις άρπες φτιάχνοντας μια φαντασμαγορική μουσική που εξαπλωνόνταν σε όλο το βουνό.
Ύστερα η Σεζάρα γέρασε, το δέρμα της κρέμασε και οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν. Τα νεότερα κορίτσια είχαν άλλα όνειρα, δεν ήθελαν να είναι οι νύμφες και προστάτιδες του βουνού και έφυγαν για να γνωρίσουν τη δόξα της ομορφιάς στα μέρη όπου βρίσκονταν οι ισχυροί και πλούσιοι άντρες. Η Σεζάρα έμεινε μόνη της στο βουνό. Και λίγο πριν πεθάνει, χάρισε όλα τα πλούτη της στους κατοίκους της περιοχής με μοναδικό όρο να προσέχουν και να διατηρούν τη χλωρίδα και την πανίδα της φύσης όπως τους την παρέδωσε.
Μετά το θανατό της, οι λίγοι κάτοικοι της περιοχής ανέλαβαν να διαφυλάξουν το μέρος και μετέτρεψαν τον οίκο της σε μουσείο. Ωστόσο κάποιοι άρχισαν να κυνηγούν τα ελάφια και τους λαγούς και να σκοτώνουν τις χελώνες. Έτσι μετά από αρκετά χρόνια, τα ζώα στο μέρος αυτό εξαφανίστηκαν και από κοντά αρκετά από τα σπάνια αγριολούλουδα κατά μήκος του ρυακιού που κατέβαινε από τις πηγές. Και αρκετά χρόνια μετά, αφού το μέρος δεν θύμιζε και τόσα πολλά πια από τον παλιό παράδεισο, εκεί στα εγκατελειμένα κτίσματα του ναού της Αφροδίτης, χτίστηκε από τους χριστιανούς ένα όμορφο πέτρινο μοναστήρι, του οποίου οι μοναχοί θα αναλάμβαναν πάλι να φυλάνε και να προστατεύουν το βουνό. Το μέρος ποτέ δεν απέκτησε την παλιά του αίγλη, έγινε όμως μια σχετική επαναφορά κάποιων ζώων, αλλά τα ελάφια ποτέ δεν επανεμφανίστηκαν.
"Ωστόσο διασώθηκαν πάνω από 600 είδη φυτών στις πλαγιές του ενώ 30 από αυτά είναι φυτά ενδημικά της χώρας μας και 44 από αυτά είναι ορχιδέες. Εκτιμάται ότι, αναλογικά με τη συνολική του έκταση, ο Υμηττός έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ποικιλιών ορχιδέας σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Τα τοπία του βουνού είναι υπέροχα όλο το χρόνο! Άνοιξη γεμάτη χρώματα, ελληνικό καλοκαίρι, φθινόπωρο με κίτρινα κρίνα και κυκλάμινα μωβ ή ροζ…"
Παρόλ' αυτά ο Χριστιανισμός με το μοναστήρι του δεν κατάφερε να εξαλείψει από τη σκέψη των ανθρώπων τη μνήμη της Σεζάρας.
Περπατώντας στην πλαγιά αναζητάς με τα μάτια ένα σημάδι, μια πέτρα από τα αρχαία κτίσματα, ή ένα κουρέλι σφηνωμένο ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά ενός θάμνου που να θυμίζει ρούχο γυναικείο η κάτι τέτοιο, μάταια. Μόνο κάτι γριές χελώνες που δεν έχουν φωνή, σε κοιτάζουν ίσια μέσα στα μάτια σα να θέλουν να σου μεταφέρουν όλη τη γνώση τους.
Ύστερα ήρθε η ιστορία ν' αποκαταστήσει τα πράγματα.
Οι επιβλητικοί τοίχοι του ανεκτίμητης αξίας μοναστηριού, δεν κατάφεραν να διακόψουν τη συνέχεια με το παρελθόν. Και η Σεζάρα, αποκτά την αθανασία της με απόφαση των κατοίκων που επίσημα και οριστικά βαφτίζουν την πόλη τους Καισαριανή.
Με ρώτησε η φίλη μου, "τι τα θέλεις αυτά τα γαϊδουράγκαθα που κουβάλησες στο σπίτι σου;
Το φενκ σούι, τα θεωρεί γρουσούζικα φυτά". Κουβέντα για τα γαλάζια κρινάκια.
Πόσες αγκαλιές να τα κράτησαν πάνω τους κάνοντας όνειρα για τη δόξα της ομορφιάς και του έρωτα...Πόσα λευκά χέρια να ξεσκίστηκαν πάνω σ' αυτά τα αγκάθια της ματαίωσης...
Διάβασα κάπου πως ανάλογα με τα λουλούδια που δέσποζαν στο σαλόνι τους, οι γυναίκες της εποχής δήλωναν την ψυχική τους κατάσταση.
Υπέροχο ε;

5 comments:

Κωστής Γκορτζής said...

Υπέροχο, όντως!

Vromios said...

Υπέροχο ναι! Μας εφτιαξες τη διαθεση Ελενη :)

herinna/ said...

Κωστή μ και Νίκο μ' σας το χρώσταγα ωρ αδέλφια.

Anonymous said...

Μπράβο βρε Λενιώ!!! ΥΠΕΡΟΧΟ κείμενο!!! ανεκτίμητης αξίας!!!

να προσέχεις ε;

herinna/ said...

mist
Ευτυχώς και υπάρχουν ακόμα οι μυστικοί τόποι της δυναμής μας Ελένη μου. Με προσέχει ο Υμηττός don't warry. (το αγγλικό με μάρανε...)