Sunday, October 07, 2007

ΦΩΣ

Έτρεχε λέει να κλωτσήσει τη μπάλα και κλώτσησε ένα τσιμέντο. Με παίρνει τηλέφωνο στη δουλειά και μέσα από λυγμούς την άκουσα να μου ζητάει βοήθεια. Κατέληξα με ένα ταξί στο σπίτι την έβαλα μέσα και βρεθήκαμε στο Παίδων. Το πόδι της δεν το κούναγε, δεν ήξερα αν φοβάται η πραγματικά το έχει σπάσει. "Σου τηλεφωνούσα και δεν απαντούσες" Μου παραπονέθηκε μέσα στα δακρυά της. Λίγες ώρες πριν ο εργοδότης μου, μου είχε βάλει τις φωνές. "Γη προς Ελένη! Τη φάρα μου μέσα!"
"Δεν έχει σπάσει μην ανησυχείτε. Ένα μικρό κάταγμα είναι, καλού κακού θα το βάλουμε στο νάρθηκα για λίγες μέρες. Έτσι που να την εμποδίζει και να τρέχει ή να παίζει μπάλα". Φασκιώσαμε το πόδι και γυρίσαμε στο σπίτι.
"-Πως θα πηγαίνω τώρα στο σχολείο μαμά;
-Θα σε πηγαίνω εγώ
-Με τι; δεν έχεις μεταφορικό μέσον.
-Σε γελάσανε
-Τι σκαρφίστηκες πάλι ανάρχω μαμά;
-Θα ξεθάψω το παλιό μηχανάκι μου από την αποθήκη. Θα το πάω σήμερα κι όλας στο μάστορα.
-Πόσες μέρες θα πάρει να το φτιάξει;
-Δεν θέλει μέρες. Φώτα δεν έχει, το ρεζερβουαρ έχει μια μικρή τρυπίτσα. Θα τη μπαλώσουμε και θα σε πηγαίνω.
-Λες να δουλέψει;
-Θα δουλέψει"
Έφτιαξα το μηχανάκι και ύστερα πήρα φόρα. Σόμπες, χαλιά, τοίχοι, βαψίματα, αυλές.
-Όλεεεε η μαμά μου ξύπνησε.
-Γιατί παιδί μου; κοιμόμουν;
-Δεν ξέρω πως να το πω. Κάπως ήσουν.
-Πόσο καιρό με βλέπεις να είμαι κάπως;
-Από τότε που σταμάτησες να πηγαίνεις στο pc. Δεν έχεις έμπνευση; γι' αυτό ήσουν στενοχωρημένη;
-Καμιά σχέση το pc. Είχα κουραστεί πολύ με την ανακαίνιση στη δουλειά. Τώρα έχω ρεπό, θα ξεκουραστώ και θα κάνουμε πράγματα οι δυο μας.
-Πως; αφού δεν περπατάω, δεν μπορούμε ούτε στα βίλατζ να πάμε, ούτε για κρέπα.
-θα πάμε με το μηχανάκι μας μέσα στη μέρα. Σιγά μην κολώσουμε.
-Κι αν μας πιάσουν; δεν θα πληρώσεις πρόστιμο;
-Ναι αμέ. Θα μας κατασχέσουν το σαράβαλο και θα πάρουμε ένα καινούργιο.
-Έχεις πολύ χιούμορ μαμά. Όταν σε πιάνει διασκεδάζω πολύ. Αλλά λες ψέματα. Δεν έχουμε λεφτά να πάρουμε καινούργιο μηχανάκι.
-watch me.
-Θα πάρεις βρε θηρίο μαμά;
-Και με δίπλωμα. Άντε ξεκούνα τώρα να πάμε για κρέπα.
-Ω πλιζ κύριοι μπάτσοι πιάστε μας! πιάστε μας να πάρει η μαμά καινούργιο παπί.
-Μη σε νοιάζει θα το πάρουμε.
-Με τι λεφτά ξαναλέω;
-Εσύ να κοιτάζεις τη δουλειά σου ξαναλέω. Ποια είναι η δουλειά σου;
-Να διαβάζω
-Και να περιμένεις να δεις.
-Οκ. Σε πόσο καιρό;
-Μέχρι τα Χριστούγεννα. Σου κάνει;
-ΖΗΤΩ! Α πονηρή μανούλα, γι' αυτό ήσουν σκεφτική αυτές τις μέρες. Και γι' αυτό δούλευες μέχρι το βράδυ. Έχεις βάλει μπροστά για μηχανάκι.
-Αμ τι. Οι άλλοι τι είναι καλύτεροι; θα έχουμε ένα ωραίο και γκλαμουράτο παπί, που θα διαλέξεις εσύ το χρώμα.
-Μαμά σε λατρεύω.
-Εγώ να δεις. Πάμε τώρα να σκάσουμε στη λιχουδιά;
-Φύγαμε.

5 comments:

Anonymous said...

και γώ σε λατρεύω με τούτα σου τα γραπτά, και μου λείπει η φωνή σου θηρίο στο...φύγαμε.

νάσαι καλά, όπου...

Manya Maratou said...

καλώςτηνε κι ας άργησες!
είδες τα ζουζούνια ..
κι ο αντόνιο μου πέταξε μια μέρα: εσύ ήσουν στην κοσμάρα σου τότε.
-εγώ, στην κοσμάρα μου;
και όμως
φιλιααααααααα

tsalimi said...

Αληθινό φως. Εξαιρετικό κείμενο.

spy said...

POLY KALO KEIMENO!!!

herinna/ said...

mist, savra, tsalimi, spy
Συγνώμη που σας τσουβαλιάζω με μια απάντηση όλους, σαυρούλα πως με νιώθεις, το φως δεν έρχεται από τη σκοπιά του κειμένου ως καλό, μια από τις καθημερινές στιχομυθίες είναι με την κόρη μου σαν αυτές που γίνονται μέσα σε κάθε σπίτι υποθέτω. Το φως έρχεται από την απόφαση να δώσω βάση στις μικρές απολαύσεις και να μην είμαι πια "κάπως" στα μάτια της.
Φιλιά σε όλους.