Tuesday, September 11, 2007

Στα γρήγορα

Έτσι γιατί δεν έχω χρόνο αλλά ούτε και κομπιούτερ (είναι στο νοσοκομείο) αλλά και γιατί τα σημαντικά πράγματα δεν θέλουν ίσως σεντόνια ολόκληρα για να ειπωθούν, αν και πολύ θα ήθελα να μπορώ να το κάνω.
Χτύπησε το τηλεφωνό μου πριν λίγες ημέρες και ήταν ένας υποψήφιος μαχητής της Ν.Δ που ήθελε να μου πει να παραβρεθώ στην προεκλογική συγκέντρωση υποψήφιου βουλευτή της Ν.Δ, που θα μιλούσε στου Ζωγράφου. Τον ρώτησα γιατί; Ποιος ο λόγος που εγώ πρέπει να παραβρεθώ στην ομιλία του τάδε; Και μου είπε επειδή μιλάει και κάποιοι πρέπει να τον ακούσουν. Τον ρώτησα εγώ τι φταίω; Να με ενοχλείς μεσημεριάτικα στο σπίτι μου για να μου ζητήσεις αυτό; Δώσε μου έναν καλό λόγο για να έρθω όμως μιας και πήρες; -Ναι, να ακούσετε το πρόγραμμα και τον λόγο που πρέπει να ψηφίσετε εμάς. -Ε πέστα μου εσύ από το τηλέφωνο. -Εγώ δεν είμαι βουλευτής υποψήφιος, ενημερώνω απλώς τον κόσμο για τη μέρα.
Τέλος πάντων και επειδή ήθελα από τη μια να του κάνω χοντρή πλάκα αλλά από την άλλη μου την είχε δώσει πολύ το θράσος του, του είπα, όχι, δεν θα έρθω. Από την άλλη μεριά της γραμμής δεν ακούστηκε κιχ. Ούτε έκλεινε το τηλέφωνο, ούτε έβρισκε κάτι να πει ο τύπος. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, ρωτάει τελικά. -Δεν θα έρθετε είπατε; -Ναι είπα δεν θα έρθω. Δεν τόλμησε καν να ρωτήσει γιατί. Καθόταν και περίμενε να του κλείσω το ακουστικό σιωπηλός, κι εγώ έκανα αυτό.
Ήταν ένας πολύ νέος άνθρωπος. Ήταν πάρα πολύ απογοητευτικός ο τρόπος που χειρίστηκε το όλο θέμα, ως να επρόκειτο για φυτό που του είπαν απλώς να παίρνει και να ρωτάει αυτό. Στις μέρες μου δεν θα τολμούσε κανείς να ενοχλήσει άνθρωπο, αν προηγουμένως δεν ήξερε τις πιθανές ερωτήσεις, δεν φανταζόταν άλλες τόσες, δεν ήξερε απέξω κι ανακατωτά το κεφάλαιο του Μάρξ, Δεν ήξερε ποια είναι η πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας του, αν δεν ήξερε πως να απαντήσει και δεν ήταν αποφασισμένος να το παλέψει μέχρι τελικής πτώσης. Δεν μπαίνει θέμα για το τι ντομάτες θα έτρωγε η κάθε Βούλα Μπούλα που αποφασίζει να γίνει πολιτικό πρόσωπο αγνοώντας τους νόμους, το σύνταγμα, τα προβλήματα της χώρας, και τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Άι μη χέσω εκεί που φτάσαμε. (Γειά σου ρε Λαζόπουλε με τα ωραία σου).
Στις μέρες μου, όταν έβλεπες έναν κρετίνο να έχει αγοράσει δυο αμάξια, ένα τζιπ, μια μοτοσυκλέτα χιλίων κυβικών και να μοστράρει το ρόλεξ ρολόι του σε κάθε ευκαιρία (ασχέτως αν το βρακί του από μέσα είναι τρύπιο), να μιλάει για πολιτική και να χαρακτηρίζει τους κοινωνικούς αγώνες ανταρσία, θα τον έβαζες να φάει τα ίδια του τα σκατά, σήμερα κάθεσαι και πίνεις καφέ μαζί του, ακούς τις μαλακίες του και προσπαθείς να κάνεις διάλογο στο όνομα μιας δημοκρατίας που αυτός αγνοεί. Γύρευε τώρα ν' ακούς κάτι τέτοιους να σου μιλούν και για σχέσεις εμπιστοσύνης, απόλυτης καθαρότητας και διαύγειας, όταν τους έχεις δει να πουλάνε την ίδια τη μάνα τους για να εξασφαλίσουν εκείνο το ρημάδι το ρόλεξ και να έχουν κι αυτοί ένα πρόσωπο στην κοινωνία.
Μιλάμε για σοβαρούς ανθρώπους τώρα που έχουν και πολιτικό επιχείρημα και σου λένε και γιατί είσαι ανόητος ρομαντικός να παραμένεις στο δημοτικό όταν οι έξυπνοι έχουν περάσει στο πανεπιστήμιο, εξακολουθώντας να πιστεύεις και να στηρίζεις τις ιδέες σου. Σου δώσανε να φας οι ιδέες σου; όχι. Σε έβγαλαν από τη δύσκολη θέση που είσαι; όχι. Τι τις κρατάς λοιπόν και δεν τους δίνεις μια να πάνε να κοιτάξεις κι εσύ το συμφέρον σου και το συμφέρον αυτού του τόπου; Συμφέρον αυτού του τόπου είναι να πουλήσουν όλοι τη μάνα τους και να καταφέρουν να έχουν όλοι ένα ρόλεξ, ασχέτως πόσα λεφτά χρωστάνε στην τράπεζα και ασχέτως πόσες τρύπες έχει το βρακί τους. Πρέπει να αποκτήσουμε κοινωνικό πρόσωπο κι αυτό θα συμβεί μόνο μακριά από τους κοινωνικούς αγώνες.
Μια βόμβα αρκεί για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι όπως είναι μαζεμένοι όλοι και φωνάζουν, κάνε μια να τους τινάξεις στον αέρα, να δεις ξαναβγαίνει μετά κανείς; Δημοκρατία φίλε μου όχι κολοκύθια.
Κι εγώ τώρα που έφτασε η ώρα μου να πάω πάλι να ψηφίσω, αντί να κάθομαι να σκέπτομαι εκείνο το μαύρο που πάρα πολύ θα ήθελα να ρίξω για μήνυμα στην κάλπη, σκέπτομαι κάτι τέτοιους τύπους που έφαγα και λόγω μαλακίας στη μάπα τα τελευταία χρόνια έχοντας δώσει προτεραιτότητα στις καλές μου προθέσεις. Και όχι δεν θα το ρίξω μαύρο. Όχι ρε πούστηδες.

1 comment:

industrialdaisies said...

Συμπλέω και στην οργή και στην απορία του γιατί και πώς συμβαίνει αυτό. Και αφού κάνω ό,τι μπορώ, μετά, το επόμενο που με βρίσκω ικανή να κάνω είναι να σκέφτομαι πως κάθε γύφτος (σε ιδιότητα ψυχής κι όχι καταγωγή) χρειάζεται το ρόλεξ του. Έτσι, για να επιβεβαιώνει την κενότητα και την παγαποντιά του.

Εύχομαι, για ένα λόγο, να ζούσαμε στις αρχές του αιώνα. Για να είχαμε αυτήν την -υποθέτω- ασυναγώνιστη ικανοποίηση του να ρίχνουμε μαύρο και δαγκωτό.