Tuesday, July 31, 2007

Αντίο

Στην ιδέα που έντυσε το ψέμα βασιλιά
Στις άυπνες νύχτες που δεν μοιράστηκαν μαζί σου
Στην αρρώστεια που εξασφάλιζε την αρτιμελειά σου
Στα χαμόγελα που δεν εννοούσαν τον εαυτό τους
Στα κλάμα που δεν είχε παραλήπτη
Στις άσκοπες αναμονές
Στα ανυπόστατα λόγια
Στα μοντέλα που σ' έκλεισαν μέσα τους
Στο χλευασμό που έπαιζε την τυφλόμυγα
Στην ανάγκη που με ήθελε δικιά σου
Στον έρωτα που δυο αίματα δεν ένωσε
Στην αγάπη που ανυπόδητη σ' ακολουθούσε
Στη σκιά σου που σώμα δεν απέκτησε
Στο σώμα σου που σκιά ποτέ δεν είχε
Στην ασφάλεια που ένστολη με κατέστειλε
Στο ακαταλόγιστο που έτσι με ήθελε κι έτσι με είχε.

2 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Ωραίο, απλό λιτό, σκέτες ατάκες με τη ζωντάνια του β΄ ενικού να κυριεύει και σε κάθε σκέψη να δημιουργεί με τη μαγεία των λέξεων ου επέλεξες ένα νέο συνειρμό, μία άλλη εικόνα.

Manya Maratou said...

ακαταλόγιστος ή ακατονόμαστος;