Στην ιδέα που έντυσε το ψέμα βασιλιά
Στις άυπνες νύχτες που δεν μοιράστηκαν μαζί σου
Στην αρρώστεια που εξασφάλιζε την αρτιμελειά σου
Στα χαμόγελα που δεν εννοούσαν τον εαυτό τους
Στα κλάμα που δεν είχε παραλήπτη
Στις άσκοπες αναμονές
Στα ανυπόστατα λόγια
Στα μοντέλα που σ' έκλεισαν μέσα τους
Στο χλευασμό που έπαιζε την τυφλόμυγα
Στην ανάγκη που με ήθελε δικιά σου
Στον έρωτα που δυο αίματα δεν ένωσε
Στην αγάπη που ανυπόδητη σ' ακολουθούσε
Στη σκιά σου που σώμα δεν απέκτησε
Στο σώμα σου που σκιά ποτέ δεν είχε
Στην ασφάλεια που ένστολη με κατέστειλε
Στο ακαταλόγιστο που έτσι με ήθελε κι έτσι με είχε.
2 comments:
Ωραίο, απλό λιτό, σκέτες ατάκες με τη ζωντάνια του β΄ ενικού να κυριεύει και σε κάθε σκέψη να δημιουργεί με τη μαγεία των λέξεων ου επέλεξες ένα νέο συνειρμό, μία άλλη εικόνα.
ακαταλόγιστος ή ακατονόμαστος;
Post a Comment