Thursday, July 26, 2007

Οι εξομολογήσεις της Κυρίας Φωφώς

Σκύλο δεν έχει. Αλλά τη βλέπω καθημερινά στο πάρκο στην περιοχή των σκύλων. Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι απλώς μια φιλόζωος γιατί την έβλεπα που έφερνε φαγητό στα αδέσποτα.
Η Κυρία Φωφώ όμως, πέρα από το περισσευούμενο φαγητό που κουβαλά μαζί της, δεν ασχολείται καθόλου με τα σκυλιά.
Έχει μια σακούλα με ρούχα και καθισμένη σε μια πέτρινη πεζούλα, ράβει και περνάει την ώρα της. Σ' αυτή την ίδια πεζούλα κάθομαι κι εγώ όταν αφήνω την Κλειώ ελεύθερη να παίξει.
Έχει πολύ όρεξη για κουβέντα κι από την πρώτη μέρα έμαθα την οικογενειακή της κατάσταση, τις δουλειές των παιδιών της, του συζύγου της και τη δική της πριν από τη σύνταξη.
Η ηλικία της μου ήταν ακαθόριστη. Δεν την αποκάλυψε σύντομα.
Εμένα το παιδί μου, έλειπε σε διακοπές και αναγκαζόμουν να βγάζω το σκύλο έξω μόνη μου.
Στα πάρκα, γίνονται οι πιο παράξενες γνωριμίες. Μπορείς να συναντηθείς με κάθε ηλικία, να κάνεις φίλους ή και εχθρούς στα καλά του καθουμένου. Μπορείς να μην ξέρεις κανέναν, ή να γνωρίσεις όλους τους τακτικούς θαμώνες με μιαν απόφαση, σαν αυτή της Κυρίας Φωφώς.
Ξέρει τους πάντες με το ονομά τους.
Ο Ιούλιος ήταν ένας μήνας κάμψης για τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες. Λίγες οι ώρες της δουλειάς και λίγα τα χρήματα. Η θέση μου, αν δεν είχα συνηθίσει τόσα χρόνια σ' αυτήν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τραγική. Νά' χαμε τι νά' χαμε δυο δεκάρες νά' χαμε, ή έστω έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα τότε που τον χρειάζεσαι. Όλοι σε άσχετο χρόνο εμφανίζονται. Τότε που με κάποιο τρόπο έχεις καταφέρει να τη σκαπουλάρεις και χαλαρώνεις με ένα πολυπόθητο παγωτό στα χέρια.
Υπάρχουν και οι απο μηχανής θεοί, σωτήρες, αυτοί ποτέ δεν έλειψαν. Μόνο που μου ήταν πολύ υποτιμητικό να παραδεχτώ την αδυναμία μου. Πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που σου μοστράρουν τον πάκο με τα χρήματα στη μούρη, αποβλέποντας σε ένα όφελος. Κι εγώ αγύριστο κεφάλι και καθικιών καθίκι, δεν έμαθα ποτέ μου την πολιτική.
"Α τον παλιάνθρωπο!" Λέει η κυρία Φωφώ. "Και ήρθε για να σας φέρει τάχα μου φαγητό για το σκύλο επειδή του χαρίσατε το κουτάβι;
-Ναι.
-Και είπε στο παιδί ότι θα το πάρει να το πάει αυτός διακοπές για να είναι μαζί με τα σκυλιά και να δουλεύψεις εσύ χωρίς το άγχος τι κάνει το παιδί μόνο του στο σπίτι;
-Ναι.
-Και σας μοστράρισε και τα χρήματα;
-Τα μοστράρισε.
-Ε στο λέω, παλιάνθρωπος είναι.
-Κάπως έτσι, αλλά τον έχει παρασύρει ο ελληνικός κινηματογράφος μάλλον. Η φτωχή κι εγκατελειμένη γυναίκα που αγωνίζεται να ζήσει περιμένοντας το βασιλόπουλο που θα της λύσει όλα τα προβλήματα.
-Τι βασιλόπουλο ρε λένη; αυτός είναι χούφταλο.
-Δεν έχει σημασία. Έχω δει και νέους να το κάνουν αυτό. Πέφτουν δίπλα από μια ταλαιπωρημένη ύπαρξη και προσφέρουν σωτηρία. Νομίζουν ότι όλες είμαστε για πούλημα...
-Αυτό ξαναπέστο. Αν και συμβιβασμούς στη ζωή του αγκάζεται να κάνει πολύς κόσμος.
-Όλοι. Αλλά τι είδους συμβιβασμούς είναι το θέμα, μέχρι που σε πάει..."
Τι ήταν να της πω αυτό και η Κυρία Φωφώ πήρε φόρα.
"Κοίτα, να μην είσαι απόλυτη σε όλα, δεν θα σου κάνει καλό. Εμένα με βλέπεις; Έχω 4 παιδιά. Μεγάλα τώρα, σπούδασαν και δουλεύουν όλα. Ο άντρας μου δεν κοιμάται μαζί μου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τι νομίζεις ότι θα έκανα; θα καθόμουν να τον παρακαλάω; Ή θα σηκωνόμουν να φύγω για λόγους ευθιξίας; Κάθισα λοιπόν και τα μέτρησα. Τι θέλω; έναν άνθρωπο να μου κουβαλάει τα απαραίτητα, να καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών μου. Ποιος καλύτερος από τον πατέρα τους τον ίδιο. Γιατί δεν μπορώ να πω, νοικοκύρης σε όλα του, κουβαλητής. Όσο για την προσωπική μου ευχαρίστηση, μπορούσα να τη βρω κι αλλού. Κι αυτό ακριβώς έκανα. Εγώ που με βλέπεις, διατηρώ εξωσυζυγική σχέση με τον ίδιο άνθρωπο εδώ και είκοσι χρόνια.
-Δεν έχασες καθόλου χρόνο βλέπω.
-Γιατί κακό το βλέπεις; Από την στιγμή που πάω να τον χαιδέψω και μου πετάει το χέρι πέρα, αυτός ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν θέλει να με βλέπει. Έχει γκόμενα και τον απωθώ. Η εικόνα ήταν για μένα ξεκάθαρη από την αρχή. Ευτυχώς ήμουν τυχερή. Αυτός με τον οποίο έμπλεξα αποδείχτηκε θαυμάσιος άνθρωπος και μεγάλος συμπαραστάτης. Με βοήθησε, στάθηκα στα πόδια μου συναισθηματικά και καθόλου δεν μ΄ενδιάφερε τι κάνει ο σύζυγος. Αφού δεν τον ενοχλούσα εγώ και δεν τον πίεζα για τίποτα, δεν είχε και λόγο να με χωρίσει. Μου έσκαγε κανονικά τα λεφτά, έχω τη σπιταρώνα μου, την οικογενειά μου, που θα είμαι καλύτερα; Κυρία σου λέω. Έχω και την προσωπική μου ζωή.
-Πόσο χρονών είσαι ρε κυρά Φωφώ;
-58. Και σκοπεύω να ζήσω μέχρι τα εκατό. Γι' αυτό σου λέω, κάνε τη ζωή σου όσο υπάρχει καιρός και μη χώνεσαι βαθειά στα προβληματά σου και ασχολείσαι μόνο με αυτά. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βοηθήσει να δεχτείς τη βοήθεια. Η ζωή δεν βγαίνει μέσα στη μοναξιά.
-Άλλα μου έλεγες πριν για τον τύπο που πήγε να με εξαγοράσει.
-Εντάξει αυτός ήταν και άγαρμπος και φαινόταν καθαρά η προθεσή του. Δεν είναι όλοι έτσι".
Δεν απάντησα. Αυτό το δεν είναι "όλοι έτσι με έκανε να νευριάσω". Λες κι έπρεπε να βάλω μια ταμπέλα στο στήθος που να γράφει, ζητάω έναν άντρα που να μην είναι από τους έτσι.
Μέσα σ' αυτή τη σιωπή χτύπησε το κινητό μου. Κοιτάζω, μήνυμα. "Μαμά, βαριέμαι έλα να με πάρεις". Ευτυχώς και δεν έχω κάρτα για να απαντήσω. Σε μια ώρα θα είναι πάλι εντάξει και θα είχε προκύψει μια συζήτηση χωρίς λόγο. "Ξέρεις ότι δεν έχουμε νερό στο σπίτι, μέχρι να βρω τον τρόπο να ξαναβάλω τους σωλήνες που έσπασαν στο δρόμο, ξέρεις ότι δεν έχω δεκάρα και θα τρώμε τα πόδια μας, κάτσε εκεί είκοσι μερούλες να τρως τα μεζεδάκια σου, να κάνεις τα μπάνια σου, μέχρι να επαναφέρω την τάξη μέσα εδώ", ξέρεις αυτό, ξέρεις εκείνο. Κάθε φορά η ίδια στιχομυθία. Και κάθε φορά η ίδια απάντηση.
"-Δεν με νοιάζουν όλα αυτά μανούλα μου, δεν περνάω καλά εδώ πέρα, θέλω να είμαι μαζί σου".
Και ή ίδια από μέρους μου απάντηση.
-Αν μου κάτσει δουλειά τα απογεύματα θα την πάρω. Δεν θα είσαι μαζί μου έτσι κι αλλιώς. Η γειτονιά έχει αδειάσει, δεν υπάρχουν παιδιά. Θα είσαι μόνη σου και θα βαριέσαι και θα στενοχωριέσαι, κάτσε κει που είσαι, θα έρθω σύντομα να σε δω".
Η Κυρά Φωφώ μου λέει τη γνώμη της.
"Μην κάνεις το λάθος και πας. Θα την κάνεις μαμάκια. Δεν θα μπορείς ούτε μια ώρα να διαθέσεις στον εαυτό σου αν την αφήνεις να σου επιβάλει καταστάσεις η μικρή. Ξέρω εγώ μάνα με 4 παιδιά είμαι".
Έχεις δίκιο της λέω. Δεν θα πάω.
Το κινητό ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά δεν της λέω ποιος είναι.
"Μωρό μου λυπάμαι, έπαθα τροφική δηλητηρίαση και δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε απόψε. Μη στενοχωριέσαι όμως, θα βρεθούμε αύριο
-Πες μου κανένα νέο ρε κυρά Φωφώ. Τι γίνεται μ΄ αυτούς εδώ πέρα; έχουν τελικά σύλλογα φιλόζωων; Ξέρεις σε ποιον να μιλήσω για να μου δώσει καμιά ιδέα πως να μεταφέρω το σκύλο στο λιμάνι; αμάξι δεν έχω".
Λέω στη γυναίκα ξαφνικά.
"-Να του πεις να πάει στο διάβολο. Αυτό είναι το νέο"
Μου απαντάει αυτή και με κοιτάζει ίσια στα μάτια.
"-Άκου Ελένη κορίτσι μου, είμαι μεγαλυτερή σου και έχω δει πιο πολλά πράγματα από σένα.
Όποιος ήταν αυτός που σου έστειλε τώρα, σε μαύρισε. Δεν αξίζει κορίτσι μου, άκουσέ με. Εγώ έχω καταλάβει ότι εσύ μόνη σου τα βγάζεις πέρα σε όλα. Από τη στιγμή που το κάνεις αυτό, δεν έχεις ανάγκη κανέναν, να κάθεσαι να τρως στη μάπα όλες τις μαλακίες. Δεν ξέρω τι σου έγραψε, αλλά πέστου να πάει στο διάβολο εκ μέρους μου".
Γέλασα με την ψυχή μου. Όχι γιατί είχε καταλάβει, όχι γιατί είχε πει κάτι αστείο, αλλά γιατί το είχα ανάγκη μάλλον.
"-Να' σαι καλά ρε κυρά Φωφώ. Θα έρθω να μου μάθεις το μυστικό του να είσαι καλά.
-Να έρθεις. Εγώ ράβω, εσύ ζωγραφίζεις. Πάρε τις ζωγραφικές σου αύριο σε μια τσάντα κι έλα εδώ. Θα δουλεύουμε και θα τα λέμε".
Μου φάνηκε πολύ καλή η ιδέα της. Σηκώθηκα, μάζεψα την Κλειώ από τα γαμπριλίκια της και όρισα την ώρα της συνάντησης.
Την άλλη μέρα, την ώρα που έχωνα τις τέμπερες σε μια σακούλα και η Κλειώ χοροπηδούσε γεμάτη ανυπομονησία να φύγουμε, πήρα το μήνυμα.
"-Θα είσαι εκεί; Λέω να περάσω να σε δω και να κάνουμε κάτι μαζί...Έχω τρεις ώρες ελεύθερες.
-Έχω μια σοβαρή δουλειά που δεν μπορώ να αναβάλω. Φεύγω τώρα. Θα γυρίσω, δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω. Τα λέμε μετά.
-Τι δουλειά έχεις;
-Είναι κάποιο θέμα υγείας. θα συναντηθώ με μια γιατρό.
-Κι εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα; Τι πρόβλημα έχεις;
-Και να στο πω, πάλι δεν θα ξέρεις τίποτα. Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς, κάτι με τις ορμόνες..."
Είπα, χαιρέτισα κι έκλεισα. Ύστερα βιαστική έφτιαξα την τσάντα με τα ζωγραφικά μου, να πάω για το πρώτο μάθημα.
Είναι ωραία η ζωη στο πάρκο. Και η ζωγραφιά, μου βγήκε καταχαρούμενη. Είχε μέσα της όλα τα χρώματα εκτός από μαύρο.

6 comments:

Manya Maratou said...

ελένη, ελενάρα, ελενίτσα, γυναίκα, κορίτσι, γυναικάρα,
σ' αγαπώ.

ο δείμος του πολίτη said...

Φοβερό κείμενο. Είσαι και η πρώτη. Τόσο μεστοί, τόσο ζωντανοί διάλογοι.

herinna/ said...

@Savra
Κι εγώ σ΄αγαπώ άτιμο παιδί.

@Δείμος του πολίτη
Ποιος χέστηκε για τις πρωτιές δείμο μου. Το να ακούω από σένα όμως κάτι τέτοιο με κάνει να σκέπτομαι πως ίσως ακόμα έχω κάτι να πω. Και τελικά όταν δεν έχω τίποτα να πω, αισθάνομαι ανύπαρκτη. Παράξενο ε; Σ' ευχαριστώ πολύ.

melenia said...

Συνήθως τις πιο μεγάλες αλήθειες κάπως έτσι τις μαθαίνουμε .Από εκεί που δεν το περιμένουμε σε ανύποπτη στιγμή.
Καλό απόγευμα!

So_Far said...

Εμείς και οι άλλοι, οι άλλοι και εμείς.. μεγάλο κεφάλαιο.. εγώ μια συμβουλή έχω να δώσω, ό,τι είναι να πεις πες το να αλαφρύνεις.. θα είναι όλα πιο ξεκάθαρα μετά..

Negma said...

Πρέπει να βρω αυτήν την κυρία Φωφώ άμεσα! Κάτι μου λέει ότι έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που με βασανίζουν τελευταίως...