Saturday, June 02, 2007

Αφιερωμένο στον ημίαιμο

Στη μνήμη του αύριο.




Μία απ’ αυτές τις μέρες θα σωπάσω.

Η φωνή μου κι αν άντεξε στων ωρών το σημάδι,

στο συναγερμό των σειρήνων θα σπάσει*

στον αχό της φοβίας που τα πάντα εκβιάζει.

Πως τα τροχοφόρα αισθάνονται αμέσως

την αλλαγή;

Ακόμα και τον αέρα της απειλής

συλλαμβάνουν.

Εφαρμόσαμε το μάθημα της ζωής

στις βίδες.

Όλα καλά.

Μόνο που εγώ τώρα δεν έχω φωνή.

Όλο και πιότερο σβήνει,

στην κατολίσθηση των βράχων,

από τα τόσα πόδια που αναρριχούνται

στις κορφές.

Δεν υπάρχει χώρος για άλλες σημαίες,

το ξέφρενο όμως πλήθος, αλαλάζει…

Οι δρόμοι μυρίζουν βενζίνα

Κι ένα παιδί μακριά όσο η καρδιά μου,

κλείνει τη μύτη

καθώς ανοίγει μία κονσέρβα.

Τα βιβλία μου μυρίζουνε μούχλα.

Ό,τι άνθισε κάποτε μέσα μου,

πολύχρωμη ό,τι μ’ έβαψε,

πράσινο είναι και μυρίζει...

Ονειρεύομαι λοιπόν να σωπάσω

κάτω απ’ τις πέτρες που αθέατη μ’ έχουν,

μα τα μικρά μου,

που μύριζαν ανέκαθεν απλυσιά

και το χνώτο τους πείνα,

στις τέσσερεις γωνιές της γης

σκιάζουνε τον τρόμο,

και στο ανήλεο φως,

τα μάτια τους σημαδεύουν

τη σύμπηκτη νύχτα .

Οι κούκλες τους φτιαγμένες

από κουρέλια ευσπλαχνίας

ενώ τα δόρατα, και τα σπαθιά τους,

από άχρηστες σανίδες σωτηρίας.

Έτσι κι αλλιώς

ούτε μια στάλα απόκρισης

δεν θά’ πεφτε στο πιάτο

γι’ αυτά τα παιδιά.

Οι πέτρες υγρές τα σκέπασαν όλα

κι έτσι

πιο εύκολα θα πουν,

«φαντασιες μυαλού θολωμένου απ’ τα φώτα»

Στο λόφο των θαμένων επικλήσεων

θα χτίσουν,

ένα μεταλλικό μουσείο ιδεών

κι εγώ

χωρίς εισιτήριο θα μπω μες τα πλοία

στα λεωφορεία και τ’ αεροπλάνα,

που μυρίζουν αποσμητικό,

στις έξι Αυγούστου

να ψιθυρίσω

στ’ αυτιά των μικρών μου

πως άδικα κρατούν τις σανίδες,

Του Σωτήρος η μέρα glory glory halleluiah

θα ξανάρθει φρικτή.

.

Μονάχα,

ώριμο ρόδι η ανοχή που σπάει,

έχει δεμένους τους καρπούς

στην μνήμη.

Πιάσε μωρό το ρόδι,

ζάχαρη η απόσταξη του πόνου

να γλυκάνει τη γνώση,

ποτάμι ανθόνερου στις φλέβες σου

να ξεπλύνει,

ετούτη την καθολική μασκαρεμένη

σήψη.

Αιώνες τώρα τα λουλούδια

στο ίδιο νερό

Και όξινη βροχή, στων νεκρών το DNA

Ξεριζωμένα τα μνήματα, χωρίς αναπαμό

οι ελπίδες των ψυχών

χορεύουν στη γλίτσα

Χωρις ανασασμό,

οι τελευταίες μυρωδιές πάνω στις πρώτες,

συνθετικοί καρκίνοι με άρωμα ηδονής

Ιδρώτας αερόμπικ παχύσαρκης χλιδής,

το αλκοόλ αφρίζει στο δέρμα της μεθυσμένης

στρατιάς,

απέλπιδη παρηγορία σκορπισμένης ισχύος

οι σκέψεις,

οι πόθοι,

κάμαρες μουχλιασμένες κλειστές

μυρωδιές

κι αυτές που αερίζονται στον Λίβα

του ψεύδους ,

στων μέσων στα λόγια,

στου σκοπού τη σιωπή

εικόνες τα έργα,

σ α π ί λ α.

Σπάσε λοιπόν

τη μεμβράνη της λήθης,

το ρόδι σου σπάσε και

ρόδινο μωρό τ’ αδέλφια σου

ξύπνα,

γιατί η φωνή μου αλλού

δεν ακούγεται πια,

Στα σπλάχνα της γης ξεψυχάει

το μέλλον,

οι σημαίες δεν άφησαν σπιθαμή της κενή

κι έχει πνίξει ο βόμβος

τις φωνές των αγγέλων-.

10 comments:

herinna/ said...

Δυστυχώς έχασα στις μεταφορές αυτά τα σχόλια.

Anonymous said...

Ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά.
Καλή σου νύχτα.

dodo said...

Ώστε διακόπτεις, λοιπόν- θα λείψει η φωνή σου, το ξέρεις.
Μάς αφήνεις ωστόσο με στίχους που τροφοδοτούν την σκέψη...
Καλή αντάμωση!

ο δείμος του πολίτη said...

Πολύ ωραίο.

Nyktipolos said...

Μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει αυτό το Ποίημα! Το τύπωσα. Δεν είναι από αυτά που διαβάζεις σε μια οθόνη!...

ψευδο-Lena said...

"Εφαρμόσαμε το μάθημα της ζωής

στις βίδες.

Όλα καλά."

σε πιστεύω
bye bye!!

quartier libre said...

ΠΡΕΠΕΙ ΘΕΣΜΙΚΑ,

-Τοπική Αυτοδιοίκηση, ΜΚΟ, Τέχνη, Πολιτισμός, Πολιτικοί φορείς, Νομαρχίες, Περιβαλλοντικές οργανώσεις, Συνδικαλιστικά Σωματεία-

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.

ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ !

Sigmataf said...

Τέλειο!





































Τέλειο!




























τέλειο.

So_Far said...

Νομίζω ότι διέκοψες αρκετά.. δε νομίζεις κι εσύ;

Anonymous said...

Αντε ρε παιδίμου και μας λείπεις.
Πες εστω μια καλημέρα.
Πρεσβύωψ