Monday, May 28, 2007

22 comments:

JustAnotherGoneOff said...
This comment has been removed by the author.
JustAnotherGoneOff said...

Τι έγινε ρε γμτ;
Θα τα πούμε το βράδυ.

tsalimi said...

ΤΕΛΟΣ, τι;
Να υποθέσω κάτι σοβαρό;
Με ανησυχεί αυτή η εξαφάνιση των υπόλοιπων κειμένων και η παραμονή των συγκεκριμένων.
Την τελευταία φορά που μπήκα, και δεν πρέπει να ήταν πολύ το διάστημα μέχρι τώρα, δεν μου φάνηκε τίποτα παράξενο.
Έχασα κάτι;
Τι έχεις πουλάκι μου;

ΔemΩΝ said...

Τι γίνεται; Συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω; Γιατί τέλος;

herinna/ said...

Νιώθω άσχημα πολύ Ιάγο, Τσαλίμη, διαβολικόν και όποιος άλλος αναρωτιέται, να σας αφήσω χωρίς απάντηση και να βάζετε στη σκέψη σας τα χειρότερα. Ήθελα να το κάνω έτσι. Τώρα καταλαβαίνω τον rockerblogger για το δίλημμα που βρέθηκε όταν έπρεπε κι εκείνος να κλείσει.
Η εξήγηση δεν είναι μια και ξεκάθαρη αλλά θα προσπαθήσω.
1. Έχω κουραστεί.
2. Αισθάνομαι πως χάνω την ουσία μου σαν άνθρωπος και γίνομαι λέξεις.
3. Με πείραξε που ανήμπορη παρακολούθησα τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου εδώ μέσα, της Αμαλίας και το μόνο που πάλι μπόρεσα να κάνω ήταν λέξεις.
4. Με πείραξε που είδα την περιοχή των blogs να μετατρέπεται σε μπαλκόνι προεκλογικής συγκέντρωσης και πάρα πολύ με πείραξε να το δω μέσα στο μπλογκ της εκλιπούσας συμπλογκιτισσάς μας, την ώρα που αυτή ψυχορραγούσε, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε προεκλογική προπαγάνδα άι σιχτίρ.
5. Δεν μ' ενδιαφέρει σε ποιο πολιτικό κόμμα ανήκει ο καθένας που μπαίνει μέσα εδώ με τέτοιο σκοπό, εγώ αισθάνομαι να εισβάλλουν οι πολιτικάντηδες οπότε ώρα να του δίνω.
6. Είδα ανθρώπους που εκτιμώ για το πνεύμα, τη γραφή και την οξυδέρκεια τους να τη βρίσκουν με το διασυρμό άλλων συνανθρώπων μας και δεν μπορώ να τους πείσω πως πρόκειται για διασυρμό. Απέτυχα.
7. Είδα τον εαυτό μου να αφιερώνει ποίημα στην Αμαλία αποχαιρετιστήριο, αλλά αυτό που της είπα με τόσα λόγια δεν μπόρεσα να της πω με ένα δάκρυ κρυφό. Όχι ότι δεν έπεσε, αλλά δεν μπορεί να στρατεύεται η τεχνική στο πένθος με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί η πολιτική να εκμεταλλεύεται το πένθος ή την τραγωδία ενός ανθρώπου. Ένιωσα κάπως σαν ότι σκατά και το φτυάρι για τον εαυτό μου ασχέτως αν οι προθέσεις μου ήταν αγνές.
8. Είμαι μια γυναίκα που στην ουσία μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, δεν έχω πολλές εναλλακτικές με τα 650-700 ευρώ μισθό το μήνα, πληρώνω τράπεζες και φροντιστήρια και επειδή μου λείπει ο καφές στην πλατεία (λέμε τώρα), κάθομαι εδώ πέρα και τρώγομαι με τα ρούχα μου. Πρέπει να πάψω να τρώγομαι με τα ρούχα μου.
9. Είμαι συγγραφέας, όχι γιατί καβάλησα κανένα καλάμι, ούτε γιατί εξέδωσα ένα βιβλίο και προσπαθώ να εκδώσω τα άλλα πέντε που έχω στα ράφια, αλλά γιατί αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχω σταματήσει να το κάνω, έχω σταματήσει να εργάζομαι μεθοδικά και συστηματικά, και γράφω ευκαιριακά και εκτονώνομαι μόλις γυρίσω από τη δουλειά. Έτσι μετά δεν έχω όρεξη να κάτσω να συνεχίσω την τελευταία μου δουλειά, κοινώς μαλακίζομαι.
10. Αισθάνομαι πως ο αέρας εδώ μέσα όσο πάει και λιγοστεύει ενώ μπήκα για να αναπνέω καλύτερα τις ώρες που βρίσκομαι σπίτι. Θέλω να μείνω εγώ έτσι όπως με ξέρω και θέλω να θυμάμαι τον καθένα σας έτσι όπως μέσα από τα κείμενα και τα σχολιά σας γνώρισα χωρίς να κινδυνεύσω να λυπηθώ για μια λάθος εκτίμηση στο μέλλον και χωρίς να χρειαστεί να ξαναπάρω θέση απέναντι στις ιδέες κανενός που πολύ φοβάμαι δεν θα αποφύγω.
11. Δεν έχω υπαρξιακά προβλήματα, είμαι γεμάτη λάθη και το έχω παραδεχτεί, δεν είμαι η σπάθα της δικαιοσύνης πάνω από το κεφάλι κανενός κι ούτε επωμίστηκα κανέναν ηρωικό ρόλο, αλλά λέγοντας αυτά που αισθάνομαι και πιστεύω κινδυνεύω να γίνω γραφική σαν εκείνο τον Τάσο Λειβαδίτη χεχε τον θυμάστε, σε κάτι έργα σουπερ άμεμπτου και αδέκαστου κριτή, έλεος.
12. Μας ανακάλυψε η τηλεόραση, βούτυρο στο ψωμί μας.
13. Θα ξανάρθω. Μια μέρα των ημερών, όταν θα έχω ρουφήξει αρκετό οξυγόνο στο νησί μου που δεν βλέπω την ώρα να πάω, όταν θα έχω αποτοξινωθεί αρκετά από όλα αυτά, όταν θα τα έχω ξαναβρεί με τον εαυτό μου θα ξανάρθω. Για πόσο δεν ξέρω. Είμαι στο ίντερνετ από καταβολής ίντερνετ και ποτέ δεν έφυγα για πάνω από ένα χρόνο, νομίζω πως δύσκολα θα απαλλαχτείτε από μένα κι εγώ από αυτό.
Ωστόσο τώρα είναι η ώρα για παύση.
Δεν έχετε ιδέα πόσο αισθάνομαι να με έχετε τιμήσει με την παρουσία σας, τόση αποδοχή δεν έχω εισπράξει όσα χρόνια ψυχοφαγώνομαι με τα γραπτά, είμαι ευτυχής, μου τονώσατε το ηθικό, θα επιχειρήσω να το κάνω κάτι όλο αυτό, σας ευχαριστώ από την καρδιά μου για τα ζεστά σας αισθήματα που είναι τα ίδια κι από μένα. Θα σας παρακολουθώ πάντα και θα περνάω που και που για καμιά καλησπέρα από όλους όσους έχω στα λινκ μου αριστερά.
Εις το επανιδείν λοιπόν, εύχομαι καλή και δυνατή συνέχεια σε όλους σας και να είστε πάντα γεροί και υγιείς και ωραίοι όπως προβάλετε στα μάτια μου εδώ μέσα.
Σας φιλώ.
Ελένη Μπάλιου

herinna/ said...

Ο λόγος που απέσυρα όλα τα άλλα γραπτά μου από το blog (κατά βάση τα έχω μέσα σε draft) είναι γιατί μόνο του ήθελα να στέκεται αυτό εδώ το ποίημα για όσον καιρό θα λείπω, όχι για να μη μου κλέψουν τις ιδέες, (σιγά τις ιδέες) αλλά για να δώσω το βάρος που πρέπει στη σκέψη αυτού του αύριο, που είμαι σίγουρη προβληματίζει τον καθένα σας.

tsalimi said...

Σεβαστή η απόφασή σου.
Αγρανάπαυση λοιπόν και όχι παύση.
Για όλους θα έρθει αυτή η στιγμή.

Δεν σε ξέρω μα μου φέρνεις κάτι από ρεμπέτισσα, έτσι όπως είδε τους ρεμπέτες διαχρονικά ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο βιβλιαράκι του «Οι ρεμπέτες του ντουνιά» κι όχι όπως τους καταλαβαίνει ο καθένας.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που τα είπαμε έστω και για τόσο λίγο.

o kairos said...

Ελενη,σου χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω για το ηθος.Στο χρωσταει ολη η blogoσφαιρα.Κι ας μην το ξερει.Ασε αυτο το καθαρο και αμολυντο αποτυπωμα ανοιχτο.Θα τα ξαναπουμε.

So_Far said...

Eμένα πάλι όλο με μπερδεύεις τις τελευταίες μέρες. Το δε προηγούμενο ποστ με εκείνο το 'αφιερωμένο στον ημίαιμο' και μετά 'Στη μνήμη του αύριο' μή σου πω τί με έκανε να υποθέσω... καλύτερα άστο...
Είναι στιγμές που λέω :'πού είναι το πολυτονικό για να καταλαβαίνουμε τους τίτλους' λόγω τιμής...
Θα συμφωνήσω με τη σκύλευση πάνω σε ετοιμοθάνατα κορμιά και την εκμετάλλευση. Μην εγκαταλείψεις. Τα ίδια γράφω κι εγώ στο blog μου σήμερα.
Καλημέρα και δύναμη...
Α, κι ευχαριστώ που με τοποθετείς στις εξαιρέσεις

Anonymous said...

Να είσαι εσύ καλά Ελένη κι όλα τα άλλα γίνονται - μόνο να ξέρεις πως οι καθαρές φωνές όλο και λιγοστεύουν, γίνονται όλο και πιο σπάνιες στην μπλογκόσφαιρα (τι λέξη κι αυτή!)

Εμένα πάντως θα μου λείψει η φωνή σου

Με εκτίμηση και σεβασμό

Νίκος

angeliki marinou said...

"6. Είδα ανθρώπους που εκτιμώ για το πνεύμα, τη γραφή και την οξυδέρκεια τους να τη βρίσκουν με το διασυρμό άλλων συνανθρώπων μας και δεν μπορώ να τους πείσω πως πρόκειται για διασυρμό. Απέτυχα."

Εσύ αυτό κατάλαβες από την απάντησή μου στο μπλογκ μου(πανιοπόστ); Σε περίπτωση που δεν το διάβασες, κάνε έναν κόπο γιατί το έγραψα ειδικά για σένα και τον μαύρο γάτο (μια βδομάδα θα μείνει και μετά θα το σβήσω). Και δυσκολεύτηκα, ξέρεις. Δεν τα πάω καλά στα κοινωνικά μανιφέστα.

Aν επιμείνεις στα ίδια, herinna, θα εννοήσω ότι καταλαβαίνεις αυτό που θέλεις να καταλάβεις κι ότι προτιμάς να θυσιάζεις γνωστούς και φίλους, πρόσωπα πραγματικά, χάριν του κοινωνικού μπλογκερικού σου προσώπου και της αγιοσύνης σου. Πράγμα που με θλίβει όσο δεν πάει. Και στην περίπτωση αυτή, θα νιώσω ανακούφιση όταν βγάλεις το λινκ μου από το μπλογκ σου και δεν ασχοληθούμε ποτέ ξανά η μία με την άλλη.

herinna/ said...

Herinna said...

Διάβασα και όχι μόνο το ποστ, αλλά και όλη τη αντιπαραθεσή σου με τον Lex_Luthor06, που περιττό να σου πω συμφωνώ με τις απόψεις του απόλυτα σε πολλά σημεία σημεία μάλιστα βρίσκω τις δικές του πιο τεκμηριωμένες από αυτές που θα σου εξέθετα εγώ αν αποφάσιζα να το κάνω.
Πέρα από αυτά όμως, για άλλη μια φορά βλέπω τη βάση του σκεπτικού σου, που είναι αναμφισβήτητα υγιής και οξυδερκής, με επίσης εμπεριστατωμένα επιχειρήματα που όμως καταληκτικά δεν με έπεισαν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή εγώ εμμένω στην δική μου άποψη, επειδή είπα ότι απέτυχα να σε μεταπείσω, πάω να κατοχυρώσω καμιά αγιοσύνη μπλογκοεικόνας, και βέβαια οργισμένη στην πρώτη φάση της αντιδρασής μου υπήρξα, με ενέργεια άμεση που σου κοινωποίησα και άμεσα, όπως και μετά που όντως ανανγώρισα το λάθος της κίνησης εφόσον κι εσύ μου έδωσες να καταλάβω ότι κάπου αλλού βρισκόταν το σκεπτικό σου. Όταν λοιπόν εγώ είπα τη λέξη διασυρμό, δεν εννοούσα πως επέλεξες να χειροκροτήσεις και να γουστάρεις το διασυρμό των ανθρώπων αυτών, αλλά ξεκάθαρα είπα ότι απέτυχα να σε κάνω να δεις πως πρόκειται για αυτό. Το επιχείρησε και ο Lex_Luthor06. Πάλι αρνείσαι να το δεις. Έχεις την άποψή σου και την εκθέτεις. Έχω κι εγώ τη δική μου, ήθελα να σε πείσω όχι με λόγια, αλλά με κίνηση, να σε (ταρα)κουνήσω. Με αυτή την έννοια λέω ότι απέτυχα. Δεν θα μπορούσα να στα αναπτύξω καλύτερα από τον Lex_Luthor06. 'Αρα δεν είναι ένα δίκαιο συμπέρασμα αυτό;
Αποφάσισα να φύγω ακριβώς γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου φορτισμένη αντίδραση, τόσο σε ότι αφορά την υπόθεση Πανί, όσο και σε ότι αφορά την άλλη θλιβερή ιστορία της Αμαλίας, με μια σειρά από συνειρμούς επί του θέματος που προσπάθησα να εξηγήσω.
Για ποια αγιοσύνη μιλάς λοιπόν; Δεν αψήφησα το σχολιό σου όταν μπήκες και ρώτησες τι συμβαίνει, είχα όμως ήδη αποφασίσει να κατεβάσω τα ποστ και δεν μπορούσα εκείνη την ώρα να σου εξηγήσω.
Το χειρότερο απ' όλα είναι, πως σύμφωνα με το πως εισέπραξες το σχολιό μου, θεωρείς ότι την ίδια στιγμή που σε αποχαιρετώ ανάμεσα στους φίλους μου, σε δίνω σε αυτούς σαν ένα από αυτούς που έγιναν η αιτία να τα πάρω και να φύγω.
Είμαι τόσο διπρόσωπη όσο και άγια, έχω να σου πω λοιπόν ότι επίσης λάθος με μετέφρασες. Δεν θα σου πρότεινα χέρι φιλίας από τη μιά και μάλιστα να σου ζητήσω και δημόσια συγνώμη κι να κάνω αυτό από την άλλη. Ακόμα κι ένας γραφικός διαφέρει από έναν τελείως γελοίο και θεωρώ πως γελοία και μάλιστα στο τόσο, δεν έχω γίνει. Άποψή μου και αυτή. Πάρτην η πέτα την.
Συνοψίζοντας:
Δεν κατάφερα να σε πείσω. Δεν φταις εσύ γι' αυτό, δεν ήρθα να κάνω αυτό που έκανε ο Lex_Luthor06, πήγα από άλλο μονοπάτι, έσπασα τα μούτρα μου.
Έχω άρα κάθε λόγο να μη τα έχω καλά και με τον εαυτό μου κοντά στα άλλα, που ήδη έχω αναφέρει στο σχολιό μου.
Θέλεις να βγεις από τη λίστα; Εγώ θέλω πολύ να μείνεις. Εσύ αποφασίζεις και μου λες.
Όταν πάρω την απαντησή σου επί της δικής μου, θα αναφερθούμε πιο εκτεταμένα στο θέμα με άλλο τρόπο. Αν το επιθυμείς.
Αναμένω
Ελένη

herinna/ said...

και α. Δεν το είχα διαβάσει, τώρα το είδα.

kyriaz said...

Συμφωνώ απόλυτα και με τα 13 σημεία που αποτελούν αιτία παύσης...
Πολλές φορές έχω σκεφτεί κι εγώ για κάποιους απ' αυτούς τους λόγους να τα εγκαταλείψω...Προς το παρόν παραμένω...

Να είσαι καλά ό,τι κι αν κάνεις...

Y. K. said...

να εισαι καλα, ναι..
και να συνεχισεις να εισαι ετσι ομορφη.
φιλια

Tin Man said...

Herinna,

Με συγκινεί πραγματικά (και με τιμά ταυτόχρονα, γιατί είσαι άνθρωπος με ήθος κι ευαισθησίες) το γεγονός ότι ακόμα θυμάσαι το αποχαιρετιστήριο μου ποστ και το αναφέρεις.

Περίπλοκη η σχέση που αναπτύσσουμε με το μέσο. Περίπλοκοι κι εμείς.

Εγώ πήρα τις ανάσες μου, κι επέστρεψα. Δεν είχα σκοπό να γυρίσω όταν έγραψα όσα έγραψα. Η αλήθεια είναι ότι τούτα τα ημερολόγια είναι μια κάποια διέξοδος - κι ας μην το παραδεχόμαστε - στη μοναξιά που βιώνουμε λίγο πολύ όλοι μας. Είναι μια ανομολόγητη έκφραση της ανάγκης μας για συντροφιά.

Ως rockerblogger έκανα το "λάθος" να αναπτύξω στενές ανθρώπινες σχέσεις με πολλούς στην μπλογκόσφαιρα. Αυτό με τρόμαξε κάπως. Ιδίως όταν η κούραση με έσπρωξε στην αποχώρηση. Με βασάνιζαν οι τύψεις ότι εγκατέλειπα φίλους και φίλες, ότι τους πρόδιδα. Μερικοί - έχω την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα - έτσι το βλέπουν ακόμα. Επέστρεψα πριν λίγο καιρό, με άλλο νικ (και άλλο στυλ:) και δειλά δειλά δήλωσα την επιστροφή μου. Δεν ξέρω πόσο θα μείνω. "Μέχρι να κουραστώ, ή να κουράσω" όπως είχα δηλώσει και ως rockerblogger.

Ξεκουράσου. Πάρε τις ανάσες σου. Και όσοι σε αγάπησαν και σε εκτίμησαν θα σε αγαπούν και θα σε εκτιμούν. Ό,τι και να αποφασίσεις.

Εύχομαι υγεία και δύναμη.

Goodbye girl λοιπόν, αλλά να ξέρεις goodbye doesn’t mean forever!

herinna/ said...

Να σας πω κάτι πολύ αστείο που θυμήθηκα. Μια φορά είχα πάει στο εθνικό θέατρο να δω Οθέλλο, πάνε πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι ποιοι έπαιζαν. Ήταν μια κάκιστη εκτέλεση και ο κόσμος είχε κουραστεί. Όταν λοιπόν σε κάποια φάση ο Οθέλλος μετά το μαχαίρωμα πρέπει να πέσει ξερός, αυτός κάθεται όρθιος και ρίχνει έναν μακρύ διάλογο. Και αχ πεθαίνω, και δώστου πεθαίνω, αλλά δεν έλεγε να ξαπλώσει και να το βουλώσει. Ώσπου κάποιος θεατής έχοντας χάσει την υπομονή του, φωνάζει. "Ε ψόφα ρε πούστη να ησυχάσουμε!" κι έγινε χαμός όπως φαντάζεστε.
Μη γίνω κι εγώ σαν αυτό τον κακοπαιγμένο Οθέλλο λοιπόν, θα απαντήσω σε όλους σας με ένα μεγάλο ευχαριστώ γι' αυτό το συγκινητικό ξεπροβάδισμα. Καιρέ μου, ήσουν πάντα μα πάντα με μια καλή κουβέντα παρών, μου λείπει ο ημίαιμος πολύ σ' αυτή τη φάση, αλλά αυτός θα με βρει του έχω εμπιστοσύνη. θυμάμαι πως εσείς οι δυο ήσασταν οι σταθεροί μου θαμώνες όταν εδώ μέσα δεν πάταγε ψυχή και πάντα θα το θυμάμαι με συγκίνηση.
Σε ποιον να πρωταναφερθώ από δω και πέρα. SO-far, nyktipolos, tsalimi, alicia, kyriaz σας ευχαριστώ όλους (so far παίζεις ξύλο; άντε με τις χαζομάρες σου. Που ήθελες να σε βάλω με τον συρφετό όλο; )
renton Αγγελική μου, νερό κι αλάτι είπαμε.
rockerblogger (εγώ έτσι θέλω) σε άφησα τελευταίο.
Σ' αγάπησα πολύ, παράξενα όντα είμαστε ναι οι άνθρωποι, κυρίως τότε που έπεσε το κενό μέσα μου με την ανακοίνωση της αποχωρησής σου. Σ' αγάπησα γιατί έκανες αυτό που δεν είχα ακόμα τη δύναμη να κάνω εγώ. Και σ' αγάπησα για κείνο τον μεγάλο ερωτικό, που χωρίς να ξέρεις (ή ήξερες;) τι σημαίνει σαν τραγούδι για μένα, μου αφιέρωσες. Και σ' έψαξα πολλάκις και όταν για λίγο είχες εμφανιστει άλλαξα πάλι το λινκ για να σε βρίσκω αλλά ξαναχάθηκες. Και το κακό είναι πως θύμωσα αν και ήξερα καλά γιατί το κάνεις. Μου λείπεις πάντα αλλά από σήμερα δεν θα μου λείπεις γιατί μου θύμισες ένα άλλο τραγούδι που επίσης αγαπώ πολύ (αφοι Κατσιμίχα-Βάλε συ μια φωνή κι αν δεν είμαι εκεί, Χάρη να μη με λένε).
Πολύ όμορφο και αυτό με το μη φευγιό του λινκ. Το άκουσα τρεις φορές. Πως να σ' ευχαριστήσω;

θα έρθουν κι άλλοι αγαπημένοι φοβάμαι. Και δεν θα μπορώ να τους μιλήσω χωρίς το φόβο ν' ακούσω εκείνη την οργισμένη φωνή του θεατή. "Ε ψόφα να ησυχάσουμε!)
Τους ζητώ συγνώμη αν δεν απαντήσω πλέον. Ας μου στείλει όποιος θέλει ένα ε μέηλ.
Φιλιά πολλά σε όλους. Αχ εσύ rocker blogger....

Antoin... said...

Μόνο λίγο ξαποσταίνει
και ξανά για τη δόξα τραβά.

northaura said...

επειδη ειμαι κι εγω στη αφιερωση (που δε σε ηξερα και σε μαθαινω), μονο:
ολα αυτα που θες να κανεις (κι εσυ και ολοι μας) χρειαζονται να βρουν τα καταλληλα κουμπακια να πατηθουν, και μεσα κι εξω απ'τα μπλογκς. και τα κουμπακια θα 'ναι κι και θα σ'ακολουθανε, ειτε φυγεις ειτε οχι.

να σαι καλα και να προσεχεις

Agent of Chaos said...

Θυμάμαι τότε που μου έλεγε η κατά τ'άλλα γλυκύτατη μητέρα μου "καλά παιδί μου πώς κάνεις έτσι? Εσύ θ'αλλάξεις τον κόσμο?"
Κι εγώ. Κι εσύ. Ξεκινώντας από τον εαυτό μας, από τα δυο τρία άτομα που έχουμε γύρω μας, από τα άλλα τρία που νιώθουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν μαζί μας.
Η αθλιότητα υπάρχει παντού και εισχωρεί παντού. Αλλά όπως έλεγε και ο Διογένης ακόμα και στους υπονόμους μπαίνει ο ήλιος χωρίς να λερώνεται. Και η ποίηση είναι βρώμικη σα γριά πόρνη που συναλλάσεται στους εκδοτικούς οίκους και η τέχνη δίνει μια βραδιά εξιλέωσης σε μια ολόκληρη πνευματικά νεκρή ζωή και η ζωγραφική θα γεμίσει τους τοίχους σπιτιών που αν δεν έκοβε το αυτί του ο Βαν Γκόνγκ δεν θα είχαν κανένα λόγο να τον έχουν ακουστά.
Εδώ έχουμε μάχη. Πάντοτε υπάρχει μια μάχη (κυρίως όταν η ειρήνη σημαίνει σιωπή και θάνατο τότε είναι καθήκον σου να κάνεις πόλεμο). Ο μόνος τρόπος να μη χάσεις μια μάχη δεν είναι μόνο να μην τη δώσεις. Εγώ είμαι εδώ, και άλλοι, και οι μειοψηφίες αλλάζουν τη ροή του ποταμού. Αυτό είναι το ειρωνικό σχόλιο της ιστορίας.
Το blog μου δεν θα το κλείσω, όχι γιατί κάνω τίποτα σπουδαίο, αλλά γιατί είμαι αυτή που οι άλλοι μισούν και θέλω να τους το υπενθυμίζω αυτό.
Ό,τι αγάπησα στον κόσμο αυτό ήταν πάντα ενάντια του.
Ούτε εσύ να το κλείσεις. Να ξεκουραστείς και να γυρίσεις. Γιατί πίσω από τις λέξεις κρύβονται άνθρωποι και πίσω από τους ανθρώπους κρύβονται ζωές και σκέψεις και βιώματα και ομορφιά.
Κι αν αυτοί μάς βομβαρδίζουν με αθλιότητα εμείς θα τους βομβαρδίζουμε με αιχμηρές ή όμορφες ή ανόητες ή αστείες λέξεις, αλλά δεν θα σωπάσουμε, όχι όσο έχουμε γλώσσα να μιλάμε και χέρια να πληκτρολογούμε, να χαϊδεύουμε, ν'αγκαλιάζουμε, να σφίγγουμε. Η βροχή από τα χάδια μας είναι που τούς κάνει να τρέμουν. Η βροχή από τους ψιθύρους μας είναι που κάνει τον ουρανό τους να σκοτεινιάζει.

Dora said...

Λυπάμαι πολύ που πήρες αυτή την απόφαση μόλις σε ανακάλυψα (πολυ καινούργια στη γειτονιά), αλλά πάρε τον χρόνο σου και να περνάς καλά.

Μαύρος Γάτος said...

Ελένη μου, αγνή μου ψυχή.

Μην φιμώνεις τη φωνή σου. Είναι πολύτιμη.

Ξεκουράσου και ξαναγύρισε μαζί μας.