Bookstars :: Η Στροφή της Φιλομήλας - Μπάλιου Ελένη Herinna

Bookstars :: Η Στροφή της Φιλομήλας - Μπάλιου Ελένη Herinna

Ενημέρωση για το καινούργιο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε στις 15/1/2020
Μέσα σε αυτό το blog καθώς επίσης και στην herinna2 υπάρχουν μερικά από τα διηγήματα που περιλαμβάνει το βιβλίο. Ήρθε ο καιρός να τα δούμε και εκτυπωμένα. 

Για τους παλιούς φίλους

Πίτυλε και φίλοι παλιοί που μπαίνετε εδώ ακόμα πάει να πει με πεθυμήσατε και θέλετε να μάθετε νέα μου. Ότι τηλέφωνά σας είχα τα έχασα μαζί με το κινητό μου δυστυχώς. Γράφω στην herinna2.blogspot.com από τότε που σταμάτησα να γράφω μέσα εδώ. Επανήλθα εκτάκτως σήμερα για να σας ενημερώσω ξανά. Ελάτε από κει και διαβάστε ό,τι νέο από τη ζωή μου στην Πάρο. Φιλώ σας.

Γουελ, τα έχω σκατώσει λίγο έως πολύ; Υπάρχουν αναγνώστες μου από την herinna2 που δεν γνωρίζουν ότι γράφω εδώ, κι άλλοι από εδώ που δεν γνωρίζουν ότι γράφω εκεί. Ενώ ακόμη κάποιοι, περιμένουν να αναρτήσω κείμενο στο refene.com Η άχρηστη, δεν κατάφερα τόσο καιρό να συνενώσω τα τρία blog. Και μάλλον χωρίς βοήθεια θα παραμείνει έτσι. Μπορώ όμως να πω για μία ακόμα φορά επειδή είδα παλιούς φίλους (στις στατιστικές να μπαίνουν) ότι μπορείτε να βλέπετε περισσότερα από μένα στο www.herinna2.blogspot.com. Δεν πάει να πει πως είστε υποχρωμένοι να πάτε, εκεί γράφω πάντως αυτό τον καιρό. Θενκς ολ οφ γιου.

Στο παγκάκι του διαλείμματος

Γυρίζω στους δρόμους και καταγράφω ιστορίες. Τα μπρελόκ έτσι κι αλλιώς δεν πουλάνε. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το έχω καταλάβει από την αρχή. Θα έπρεπε να έχω παραιτηθεί, αλλά μου αρέσει να γυρίζω στους δρόμους. Απίστευτα πράγματα είδαν τα μάτια μου και άνοιξε το μυαλό μου. Όταν είσαι έξω ανακατεμένος με ανθρώπους και εικόνες, συλλαμβάνεις διαφορετικά τον κόσμο. Τον κόσμο της μέρας τον γνώρισα από την καλή και την ανάποδη. Μπορώ πια να το πω με σιγουριά. Από τον κόσμο της νύχτας εξακολουθώ να μη γνωρίζω τίποτα. Σκέπτομαι η επόμενη δουλειά που θα κάνω, να σχετίζεται με τη νύχτα. Ίσως εκεί να καταφέρω να βγάλω και κανένα μεροκάματο της προκοπής να καλύψω τις βασικές μου ανάγκες. Μπορεί να καταφέρω να πληρώσω και κανένα λογαριασμό. Μεγάλα όνειρα, μεγάλες βλέψεις. Εν τούτοις, προτιμώ ως άφραγκη να γυρνάω έξω κυνηγώντας το ένα ευρώ αντί να κάθομαι μέσα στο σπίτι άπρακτη. Το περπάτημα κάνει καλό. Ρίχνει τη χοληστερίνη, δυναμώνει τους μυς, σε γεμίζει αγάπη για τη ζωή και αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες. Όταν βρέχει και πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά, φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν ηρωίδα μυθιστορήματος. Να βρέχεσαι, να μη μπορείς να χρησιμοποιήσεις ομπρέλα γιατί μπαίνεις από τη μια πόρτα στην άλλη, να πρέπει να βρεις τα λόγια σου αμέσως εξαφανίζοντας το τρέμουλο από το κρύο και την ταλαιπωρία, να πρέπει να έχεις βλέμμα ευθύ και δυνατό, επαγγελματικό στήσιμο, και χιούμορ. Η γυναίκα της βροχής, μάλιστα, αυτό είμαι, μόνο που μου λείπει ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης. Ως εκ τούτου προχωράμε στην επόμενη χίμαιρα.

Επιστροφή στην Ηerinna,

Μετά από δυο χρόνια, βρήκα τι έφταιγε στην αρχική Herinna. Είχε χαθεί η διάταξη και τώρα βαρέθηκε να είναι χαμένη και γύρισε πίσω.

μούσες και πανούκλες

Είναι μερικοί άνθρωποι που η αύρα τους σε φτάνει από πολλά χιλιόμετρα αν έχεις την τύχη με κάποιον τρόπο να τους γνωρίσεις και να επηρεαστείς από την υπαρξή τους. Είναι και κάτι άλλοι που αμέσως μετά την γνωριμία σου μαζί τους αισθάνεσαι σαν ψεκασμένος με πυροσβεστική φιάλη, άσπρος και κοκαλωμένος εσωτερικά, νιώθοντας αυτό το είδος πνευματικού θανάτου να εισχωρεί στα κυτταρά σου λεπτό προς λεπτό, αλλά ταυτόχρονα αδύναμος να αντιδράσεις, να κάνεις οτιδήποτε για να το σταματήσεις.
Οι πρώτοι αποτελούν ένα είδος μούσας στις πνευματικές σου αναζητήσεις, οι άλλοι είναι απλώς οι καταστολείς του πνευματός σου με όποιον τρόπο κι αν σου συστήνονται, όποια επικοινωνιακά τερτίπια κι αν χρησιμοποιούν για να σε παγιδεύσουν.
Τα ελεύθερα πνεύματα γίνονται πόλος έλξης και θαυμασμού, ενώ εκείνοι που διακατέχονται από το κόμπλεξ της ανεπαρκειάς τους, κάνουν ότι είναι απανθρώπως δυνατόν για να καταστρέψουν ένα υγιές πνεύμα μόνο και μόνο για την ικανοποίηση του ότι το κατάφεραν. Σε τέτοιους ανθρώπους δεν ισχύουν έννοιες που είναι παγιωμένες σαν αξία μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Σεβασμός, σεμνότητα, κατανόηση, αναγνώριση, ντροπή, είναι άγνωστα πράγματα σ' αυτούς.

Τα άχρωμα φανάρια

Μέσα στην πολύβουη αυτή πόλη, όπου όλοι προσπερνούν τον διπλανό τους χωρίς να του ρίξουν ούτε μια ματιά, ένας φτωχός Δον Κιχώτης παίρνει μέσα στο τροχοσπιτό του τους άστεγους, ζητιανεύει για να συντηρεί τον εαυτό του και το σκύλο του, σηκώνει από την άσφαλτο τα ξαπλωμένα πρεζόνια, δίνει το μοναδικό του πεντοευρώ στο πιτσιρίκι που του απλώνει το χέρι, τρώει στην αίθουσα για τους φιλόπτωχους της εκκλησίας, και τραγουδάει πάντα τον ροζ Πάνθηρα. Ταρα ταρά ταραταρατατα ταρατατααα τα.

Λένε πως τα φαινόμενα συχνά απατούν. Τις περισσότερες φορές όμως, το ξέρουμε πως είναι απατηλά κι απλώς τα δεχόμαστε σαν πραγματικά. Γιατί έτσι θέλουμε να τα βλέπουμε. Γιατί αυτό έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε.

Σάματις η Μαρίνα δεν ήξερε ότι ζει με έναν άνθρωπο με οριακή πνευματική κατάσταση; Αλλά ήταν ένας κεφάτος και πρόσχαρος άνθρωπος. Το βλέμμα του το αποσπούσαν όλα τα περίεργα και αστεία όχι μόνο πάνω στους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα, τα κτίρια, τη φύση, τον ουρανό.

Είχε κι ένα πάθος με τις φωτογραφίες ο Κούλης. Η αλήθεια είναι πως μίλαγε ελάχιστα παρά τη χαρούμενη φυσιογνωμία του. Είτε θα τον έβλεπες με την κάμερα κρεμασμένη στον ώμο να γυρίζει τις γειτονιές και να φωτογραφίζει ότι του καθόταν στο μάτι, είτε θα κρατούσε ένα μολύβι,. και θα σκιτσάριζε (πάντα ασπρόμαυρα τα σκίτσα του γιατί είχε αχρωματοψία και ήθελε να βλέπει το χρώμα που χρησιμοποιεί) την ώρα που η Μαρίνα του μιλούσε, είτε έπαιζε μπουγιέλο στην αυλή με τους φίλους του παρασύροντας στο παιχνίδι αυτό και την σοβαρή κοπέλα που θύμωνε με τα παιδιαρίσματα.